Αναγνωρίζω πια το σκοτάδι από χιλιόμετρα μακριά. Ακόμη κι η γκριζάδα με απωθεί. Ό,τι του λείπει το φως. Ό,τι κρύβεται πίσω από αινίγματα και μυστήριο. Το βροχερό, το κλειστό, το εμμονικό, το φοβικό, το μη δοτικό.
_
Βγάλαμε τα κοντομάνικα και βάλαμε παλτό. Από τη μια μέρα στην άλλη. Και κασκόλ. Και υπήρξαν και στιγμές που φλέρταρα με τα γάντια.
_
Η αναφορά σε προσωπικό επίπεδο έχει μια σημαντική διαφορά από αυτήν της γενικότητας. Σαφώς! Μόνο που καμμιά φορά τα όρια δύσκολα προσδιορίζονται.
_
Αυτός ο χειμώνας έχει μια ολοκλήρωση και μια πληρότητα.. και μοιάζει με ροζ, απαλό, φουσκωτό πανωφόρι. Έχει βιβλίο, έχει ζεστασιά, έχει πορτοκαλιές βελουτέ κολοκυθόσουπες. Έχει απαλή μουσική και ζεστό καφέ. Αλλά η αβεβαιότητα είναι μέρος της ζωής μας. Από βάθος χρόνων.
No comments:
Post a Comment