Φωνές, κι ένα παρελθόν, παρόν, μέλλον ολόιδια, αιθεροβατείς και είναι σα να γεύομαι πικραμύγδαλο χωρίς την αίσθηση της γεύσης, παγώνω με τόση ασυνενοησία και με τόσο ''επικεντρώνω αλλού, αφού δεν μπορώ να επικεντρώσω εδώ'', πιο λίγος, πιο ανόητος δεν υπάρχεις..
Το ότι πάω να κάνω μια κίνηση, αλλά λέω ''όχι εν βρασμώ, ας δούμε ως μεθαύριο'', σημαίνει ότι μπορώ και ξεπερνώ τον εαυτό μου..
Το ότι είναι σα να είμαι μόνη με ένα πεντάχρονο, στο οποίο πρέπει να εξηγησω θεμελιώδη ζητήματα ζωής με ξεπερνάει, αδυνατώ να το διαχειριστώ..
Ούτε όμως αυτό το είμαστε / δεν είμαστε δεν μπορώ να το διαχειριστώ πια..
σκούπα όλα..
No comments:
Post a Comment