Η περίοδος εκείνη όπου χαμηλώνει το έδαφος και υπερυψώνονται τα κτίσματα.. δεν ξέρω αν όλο αυτό το πάρε - δώσε έχει κάποιο σκοπό, και που έχει ουσία τι; μια από τα ίδια και μπορώ να πω χειρότερα.. αυτό το μη χειρότερα είναι που ρουφάει τα δικά μου ζουμιά και σκοτώνει.. σκοτώνει κάθε τι που θα μπορούσε να γίνει πράξη σ' αυτό το δικό μου επίπεδο που λέγεται κόσμος.. δικός μου κόσμος, όμως μέρα τη μέρα αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι πως τίποτα δεν είναι δικό μου.. όσο καταρρέουν τα πάντα μου ..
Πριν από λίγο έκλεινα τα παντζούρια γιατί είχε σκοτεινιάσει... αυτό κάνω κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια και κάθε φορά που τα κλείνω, αισθάνομαι πως έτσι η ζωή περνά... με ανοίγματα και κλεισίματα, εσωτερικά όπως και εξωτερικά και στην ουσία τίποτα δεν αλλάζει... γιατί τεμπελιάζουμε, βολευόμαστε, βαριόμαστε...ή μήπως αυτή η "επίγνωση" είναι και η μεγάλη μας αλλαγή;
ReplyDeleteΑΦιλάκια Στέλλα μου και με όλη μου τη καρδιά, εύχομαι τη νέα χρόνια, να τολμήσουμε να αποτινάξουμε τη σκόνη που ηθελημένα κουβαλάμε τόσα χρόνια! :)
ή να ξεριζωσουμε το πασαλακι απο το οποιο ειναι δεμενος ο ελεφαντας;
Deleteτο ευχομαι!
χρονια μας πολλα μαγισσουλα μου γλυκια :)
Το πασαλάκι έχει φύγει από καιρό, αλλά το ελεφαντάκι δεν έχει τολμήσει ακόμα να πάει σιγά-σιγά πιο πέρα... γιατί όπως λέει και ο Βούδας, "ένα ταξίδι εκατοντάδων χιλιομέτρων αρχίζει μ' ένα βήμα", ένα τολμηρό βήμα και νομίζω πως αξίζει το ρίσκο!!!
ReplyDelete