Ένας φόβος έσπρωχνε τις τελευταίες μέρες μου μέχρι να εξανεμιστεί σε ένα μυρωδάτο τσάι που λεγόταν ''κόκκινη πλατεία'' και σε ένα 12ωρο ύπνου.
Ένα τόσο δα παραθυράκι στην Αριστοτέλους και σκηνές σαν από κινηματογραφικές ταινίες περνούν φευγαλέα από τα μάτια μου. Στα χέρια μου παίζω με πράγματα πολύχρωμα. Μετά τα αφήνω να πετάξουν μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου.
Είμαστε ''εμείς'' και αυτό δύσκολα αλλάζει. Μάθαμε να σκεφτόμαστε, να λειτουργούμε, να διαχειριζόμαστε Έτσι, κάποια κομβική στιγμή κι αυτό ήταν όλο. Μετά, συνήθως ακολουθούμε την προσωπική μας ανηφόρα ή η κατηφόρα.
Φυσάει και ένα κομμάτι πανί ανεμίζει σκαλωμένο στο μπαλκόνι. Πόσο χρήσιμα είναι αυτά τα μικρά πλαστικά πιαστράκια που τα λέμε μανταλάκια. Και πόσο αντίφαση το να πετάς και συγχρόνως να μαγκώνεσαι γερά για να μη ξεφύγεις..
No comments:
Post a Comment