μουτρωμένη

Έχουν γυρίσει ανάποδα τα ''μου αρέσει - δεν μου αρέσει''  μου και με επιστρέφουν 12.457.878.754.446 χρόνια πριν.  Έχω ξεχάσει να φτιάχνω γλυκά.  Προσπαθώ και είναι σαν κάθε φορά να ξεκινώ από την αρχή.  Ψιλοβαριέμαι κι όλας για να το μετανιώσω το επόμενο λεπτό,  αφού όμως έχει τελειώσει κι έχει φύγει η ποθητή διαδικασία.  Με σκοτώνει τόση συννεφιά.  Κάθε μέρα νιώθω λιγότερη,  μέχρι σήμερα που χαμογέλασε λίγο ο ήλιος αλλά εγώ του είμαι μουτρωμένη.  Δεν μου αρκεί αυτό το τόσο λίγο του,  θέλω το πολύ του και με παρηγορεί που ξέρω ότι βρίσκεται πολύ κοντά.  Σε ένα άλλο σύμπαν,  το νερό δεν θα κρύωνε τόσο εύκολα και γρήγορα στο φλυτζάνι του καφέ.  Σιχαμερή πραγματικότητα.  Αγόρασα ένα βιβλίο και μου αρέσει.  Στις πρώτες του σελίδες μοιάζει να περιγράφει εμάς.  Ο άνδρας θα μπορούσε να είσαι εσύ,  και η γυναίκα άνετα θα ήμουν εγώ,  όπως και το ''όλο'' τους θα μπορούσε να είναι εμείς.  Αλλά και η αφηγήτρια,  και αυτή πάλι θα μπορούσα να είμαι εγώ.  Ωραία μέχρι εδώ αλλά περιμένω να δω και το δρόμο που θα ακολουθήσουν οι ήρωες.  Δεν αρκούν οι περιγραφές,  οι ιστορίες έχουν ανάγκη από ενδιαφέρουσα πλοκή.  Από μικρή άκουγα λέξεις που ποτέ δεν τις είδα γραμμένες σε χαρτί.  Από αυτές που λίγο πολύ ο καθένας τους δίνει την προσωπική του σημασία.  Σόλοικο είναι και όχι σόνικο.  Για κάτι που μπορεί να είναι άπρεπο.  Είναι υποκειμενικά τα άπρεπα πράγματα.  Μ' αρέσει η λέξη ''υποκειμενικός''-  όπως και η λέξη ''διαφορετικότητα'' -