όλο θέλω να σου πω

Όλο θέλω να σου πω..

Τα φώτα που λάμπουν στους δρόμους,
τα δροσερά πρωινά,
οι θλιμμένες Κυριακές,
τα φθινοπωρινά φύλλα,
το κόκκινο φεγγάρι,
ένα πολυσέλιδο,  καλό βιβλίο,
μια ταινία στην οθόνη.
ο καπνός από ένα τσιγάρο,
ένα ποτήρι γεμάτο λευκό κρασί,
ένα μπαρ,  ατμόσφαιρα θαλπωρής

άνοιξε το παράθυρό σου

τρυφερή σαν μπισκότο

Δικαούμαι έστω μια (δεύτερη) σχέση (φιλική)  στη ζωή μου ιδανική!
Πέρα από συναισθηματισμούς,  τα πράγματα δεν έχουν πάντα να κάνουν με το ποιός είναι πιό δυνατός ή πιο εγκρατής ή πιο έξυπνος..
Είναι τα χρόνια και η αγάπη για τον άλλον στην οποία οφείλεις και οφείλει μια άλλη συμπεριφορά.. πιο μαλακή,  πιό αδερφική,  πιο μαμαδίστικη,  πιο τρυφερή,  πιο γλυκιά σαν να μασουλάς ένα πολύ νόστιμο μπισκότο που μόλις έψησες στο φούρνο της κουζίνας σου και το σπίτι μυρίζει υπέροχα!
Την επόμενη φορά,  δεν θα πω ''αα εγώ όμως το κάνω έτσι''!
Θα πω ''αα σοβαρά;  έτσι το κάνεις;  και πως νιώθεις για αυτό;''

πόσο δύσκολο όμως,  πόσο δύσκολο όταν σου έχουν μάθει πως πάσει θυσία πρέπει να ''ακούγεσαι''..  πως πάντα πρέπει να έχεις άποψη..

ρεαλισμός

Ο ρεαλισμός.  Εγώ πίστευα ότι ο όρος αυτός χρησίμευε μόνο για να σου εξασφαλίζει την αίσθηση της αδιαφορίας για την ηθική και να δικαιώνει όλες αυτές τις πράξεις τις φτηνιάρικες και τις ανάξιες παραλείψεις της καθημερινής ζωής των ανθρώπων.  Ο ρεαλισμός ήταν επίσης για μένα,  σ' αυτή την κοινωνία, ο οδοστρωτήρας που επιτρέπει σ' όσους έχουν στα χέρια τους μια όποια εξουσία,  μεγάλη, μικρή ή και ελάχιστη,  να λειώνουν όλους τους άλλους.

''Solea''
Η τριλογία της Μασσαλίας
Ζαν Κλωντ Ιζζό

_

μηλόπιττα

Έρχομαι σπίτι και σκέφτομαι πως ίσως είναι η τελευταία θαλασσινή εικόνα η σημερινή.  Ξεπλένω ιδρώτα,  αντιηλιακό και αλάτια.  Τα όνειρα τα φυλάω μέσα μου.  Κράτησα μια απόσταση από την κάλπη.  Ψήνω μηλόπιττα!  Το βιβλίο μου στις τελευταίες του σελίδες.  Ο Φαμπιό μ΄αποχαιρετά.  Μια γραμμή εντελώς φθινοπωριάτικη διαγράφεται εμπρός μου.  Να φτιάξω σχέδια να έχω να τρέχω πίσω από κάτι. 

the key

Είσαι κάπου στα 20,  ένα μωρό χαζοχαρούμενο που ξεκινάει τη ζωή του.  Με επιλογές,  για την εποχή ώριμες!  Και ερωτηματικά,  πολλά ερωτηματικά,  όλα δικαιολογημένα.  Μόνο που δεν το ξέρεις,  κι αυτό προσδίδει στην άγνοια ένα μυστήριο.  Μακάρι να μην υπήρχε!  Μακάρι όλοι να γεννιόμασταν πάνσοφοι και να προχωρούσαμε με ολοκληρωτική ωριμότητα από ηλικία σε ηλικία!
Ζεις με κάποιον.  Αγαπάς,  αγαπιέσαι.  Έχετε ένα σπίτι.  Έπιπλα,  κουρτίνες,  ηλεκρικά είδη..  συνήθως δώρα γονιών.  Και το σπίτι δώρο!  Τι καλοί γονείς.  Τι τέλειο να σου κάνουν δώρα.  Συνήθως τα σπίτια έχουν πόρτες που κλειδώνουν.  Για αυτό κάθε πόρτα έχει και το δικό της κλειδί.  Για να κλειδώνει και να ξεκλειδώνει.  Είστε δύο.  Τα κλειδιά περισσότερα.  Λες τι να τα κάνουμε,  έτσι κι αλλιώς αχρείαστα είναι.  Κι αρχίζεις και μοιράζεις.  Όχι όπου κι όπου φυσικά.  Όχι σε ξένους,  οι ξένοι μπορεί να σου κάνουν κακό,  οι ξένοι μπορεί να σε εκμεταλευτούν.  Σε δικό σου άνθρωπο,  σ αυτόν που αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο,  σ αυτόν που θεωρείς άγιο,  άμεμπτο και χωρίς κανένα ελάττωμα,  γιατί ακόμη είσαι 20.  Στον άνθρωπο που σε γέννησε..  σ αυτή τη γυναίκα που είναι δίπλα σου σε όλα τα χρόνια της ζωής σου.  Το πόσο δίπλα δεν σε απασχολεί ακόμη,  ακόμη δεν ασφυκτιάς,  είπαμε είσαι 20.  Και το δίνεις το κλειδί της πόρτας σου με τον πιο αφελή εμπιστευτικό τρόπο.  Και είναι ωραία.  Γιατί το σπίτι δεν είναι ποτέ μόνο,  γιατί το παιδί δεν είναι ποτέ μόνο!  Γιατί πολλές φορές σου φέρνουν και φαγητό και τι καλά που δεν ασχολείσαι με κάτι τόσο κοινό και τετριμμένο.  Σου φέρνουν και δώρα.  Πολλά δώρα γιατί μια οικονομική άνεση την έχουν ενώ εσύ,  η ακαμάτρα,  το τεμπελόσκυλο δεν έχεις αξιωθεί ακόμη να δουλέψεις.  Σου φτιάχνουν και το σπίτι άμα λάχει,  ξέρεις σκούπισμα,  σφουγγάρισμα κι όλα αυτά,  υπηρέτρια δεν γεννήθηκες κι ούτε ποτέ θα γίνεις.  Τον δούρειο ίππο τον ξέρετε;  Εε αυτό ακριβώς.  Ή το άλλο,  το ''πίσω έχει η αχλάδα την ουρά''.  Στην περίπτωση μας ο δούρειος ίππος ήταν περίπου χρυσός.  Και είχε το κλειδί της πόρτας μας.  Κι έμπαινε κι έβγαινε όποτε ήθελε.  Κι έκανε το κομμάτι του,  Και ως αδηφάγο ζωντανό τραγάνιζε τα δικά μας κομμάτια (τα νεύρα ήρθαν αργότερα).  Τα δικά μας κομμάτια που αλλοιώνονταν σιγά σιγά.  Που τα χαμόγελα μας άρχισαν να γίνονται γκρίνια.  Αδειάζαμε γιατί κάποιος μας καταβρόχθιζε.  Ευθύνες δεν ρίχνω σε κανέναν.  Στον εαυτό μου ελάχιστες για το αφελές της ηλικίας.  Έμπαινε το κλειδί στην πόρτα και τιναζόμασταν επάνω.  Να μιλήσουμε;  Δεν ήταν ευγενικό.  Να πάρουμε το κλειδί;  Σε ελαφρύ υπαινιγμό μας η απάντηση ήταν πολύ δύσκολη.  Μούτρα και παράπονα.  Εγώ σας κάνω τόσα!  Ναι τόσα ήταν όσα μας έκανε αλλά ήταν κι άλλα τόσα που διαμόρφωναν τον προσωπικό μας γολγοθά.  Τα χρόνια πέρασαν..  ή μάλλον το πιο σωστό είναι πώς πάρα πολλά χρόνια πέρασαν.  Το πως ζούμε ακόμη μαζί το θεωρώ θαύμα.  Κλωτσήσαμε πολύ και κλωτσήσαμε ο ένας τον άλλον αντί να βγάλουμε στην απ' έξω την πραγματική αιτία.  Σε βάθος χρόνου το πολυπόθητο κλειδί μας,  το πήραμε και δεν το δώσαμε πουθενά αλλού παρά στον εαυτό μας και στα παιδιά μας.  Σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος χρόνου μάθαμε να μην βάζουμε καμμιά αρνητική ενέργεια ανάμεσα μας ακόμη κι αν αυτή προέρχεται από τα πιο αγαπημένα μας άτομα.  Που μεταξύ μας και λυπάμαι που το λέω δεν είναι πια και τόσο απόλυτα αγαπημένα.  Είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά εξ ανάγκης αγαπημένα.  Και νοιώθω τύψεις κι ενοχές για αυτό,  αλλά η ζωή μου είναι τόσο μικρή και είναι μια και πολύτιμη..  

τακτοποιω τις σκεψεις μου!

δεν ειμαστε υποχρεωμενοι για τιποτα, μα για τιποτα.. δεν ειμαστε ουτε δεδομενοι, προσφερουμε κομματια μας κι οταν το κανουμε αυτο ειναι καθαρη επιλογη μας - επισης δεν επιτρεπουμε σε κανεναν μα σε κανεναν να μας δειχνει με το δαχτυλο, κριτικη ο καθενας στον εαυτο του !

ένα μικρό παιδί κλαίει μέσα μου

Θα ΄ναι δε θα ΄ναι πέντε,  μικρό παιδί!
Με πιάνει από το χέρι καιρό τώρα.  Χούφτα με χούφτα μ΄ακολουθεί.  Σάββατο,  Καλοκαίρι στο τέλος,  Φθνινόπωρο στην αρχή.  Θέλω και δε θέλω θάλασσα.  Φτάνω ως εκεί,  κάνω στροφή φεύγω,  καλαμιές,  ερημιά κι εγκατάλειψη.  Βράχια και κύμα,  χωματόδρομοι αδιέξοδοι.  Ξανά στροφή,  επιστρέφω.  Λίγοι οι τολμηροί.  Λίγη η ψύχρα,  πιο πολύ ζέστη,  ακόμη!  Το γαλανό της θάλασσας σε λίγο πιο ροκ.  Θολή και ανακατεμένη από τη χθεσινή βροχή.  Βγάζω το φόρεμα,  με κοιτάει.  Ξαπλώνω σε μια από τις τρείς σαιζ λονγκ.  Πλαγιάζει δίπλα μου.  Του λέω κοίτα μακριά εκεί,  δείχνω ένα κοπάδι γλάρους.  Γραπώνεται από το μαγιώ μου.  Βάζω αντιηλιακό,  πιάνω βιβλίο,  δεν με παίρνει η υπομονή να διαβάσω,  το αφήνω παρεάκι παραδίπλα.  Πακέτο γυαλιά πρεσβυωπικά.  Κλαίει.  Ρωτάω γιατί!  Κλαίει.  Απλώνω το χέρι μου στο μάγουλο του.  Κλαίει.  Του πιάνω την κουβέντα '' ΄ντάξει μωρέ,  αλλά τι θέλεις από μένα''.  Κλαίει αργόσυρτα!  Μπαίνει μέσα στην ψυχή μου,  πιάνει με τα δέκα μικρά του δάχτυλα,  ολόκληρη την καρδιά μου..  δεν αντιστέκομαι!  Δίνω ψυχή και σώμα,  κλαίει.  Στον ίδιο τόνο,  πότε να ήταν η πρώτη φορά,  μέρες;  μήνες;  ποιός ξέρει!
Ρωτάω τι θέλει.  Δεν απαντάει.  Ξαναρωτάω και μου αραδειάζει γύρω μου όλους τους πεθαμένους της ζωής μου.  Τους βάζει να κάθονται στις άδειες ξαπλώστρες και μου τους δίνει έναν έναν.  Ο Κ. κι η Ε.,  ο Γ.,  η Σ.  η Δ.  ο Π. ο Γ. φίλοι,  γιαγιάδες,  παπούδες,  όλοι οι γείτονες εδώ.  Ζωντανοί και να κοιτούν τη θάλασσα,  να χαζεύουν τους γλάρους,  τα δελφίνια,  να πίνουν παγωμένους καφέδες μπύρες και  βυσσινάδες τα παιδιά.  Χωρίς καρκίνους,  χωρίς τροχαία,  χωρίς γεράματα και μαλακίες.   Ούτε αλτσχάιμερ,  ούτε καρδιακές προσβολές,  ούτε εγκεφαλικά!  Πεντακάθαροι κι αστραφτεροί.  Με μάτια και σώμα αληθινά.

Για αυτό βασανιζόσουν;  ρωτάω.  Σιωπηλό το στόμα του,  απάντηση δεν πήρα.  

κωδικ(1)οί

Ωστόσο,  τίποτα δεν είναι απόλυτο!
Μια εποχή που δεν υπάρχει σε ομορφιά παρά μόνο σε φωτογραφίες κυρίως βόρειων γεωγραφικά τόπων,  συνάντησα 4 ζευγάρια ανθρώπων.  Τον Τ με την Χ,  τον Ι με την Φ,  την Σ με τον Δ και την Χ με τον Β - αα ναι,  μόλις χθες είδα και την Ζ με τον Χ.   Δεν ήξερα ούτε πολλά για αυτούς,  ούτε λίγα.  Νομίζω πως με τις συνθήκες επικοινωνίας που δημιουργώ γύρω μου,  ούτε θα μάθω περισσότερα.  Με τρομάζουν τα πολλά πολλά με τους ανθρώπους.  Θέλω λίγα,  και καλά.  Και θέλω εκείνη την απόσταση που με βοηθάει περισσότερο να τους ψυχανεμίζομαι παρά να δένομαι.

5 ζευγάρια!  Κανένα ίδιο με το άλλο,  ηλικιακά κοντά,  χρόνοι δεσμών και σχέσεων σε ποικιλία.  Από 30+ χρόνια το περισσότερο,  με 1-2 χρόνια το περισσότερο.  Καμμία σημασία!
Ο κωδικός ανάμεσα σε δύο ανθρώπους αποκτιέται από την πρώτη στιγμή.  Τον έχουν ή δεν τον έχουν.  ΚωΔιΚός!  Με κεφαλαία γράμματα.  Αυτό που τους ενώνει.  Αυτό που εκπέμπουν σαν ένα σήμα που κανείς δεν μπορεί ή και δεν θέλει να αποκρυπτογραφήσει.  Αυτή η βαθύτερη επικοινωνία της συννενόησης όχι με τα μάτια,  αυτό πάει πολύ,  αλλά με την κίνηση,  με την αύρα που εκπέμπει ο άλλος,  με την ανάσα που μετράει αν θα βγει πιο άχρωμη ή πιο ζωηρή.

Αυτόν τον κωδικό τον αναγνωρίζουν μόνο αυτοί οι ίδιοι.  Κι αυτό το γεγονός από μόνο του είναι τα πάντα.  Όσες διαφωνίες κι αν υπάρχουν.  Όσα χρόνια κι αν περάσουν.  

σχέσεις

Άμυνα και αντίδραση προσλαμβάνεις από αυτόν που λέγοντας του αυτό που επιθυμείς,  νιώθει να χάνει τον έλεγχο αφού αυτό που του λες μοιάζει να είναι έξω από τα δεδομένα του,  έξω από τα χωρικά του ύδατα.  Αυτό συμβαίνει πάρα πολλές φορές στις σχέσεις.

Συνήθως,  σε μια καλή σχέση,  αυτός που έχει λάβει το ''δύσκολο''  μήνυμα,  θέλει ένα κομμάτι χρόνου διαθέσιμο,  να σκεφτεί,  να αφομοιώσει και μετά να πάρει κάποια σχετική απόφαση.

Σε μια κακή σχέση,  αυτό το ''δύσκολο''  μήνυμα μπορεί να αποβεί ακόμη και μοιραίο όταν ταράζει τα νερά!  Εξαρτάται από την βάση της σχέσης κι από την υπάρχουσα επικοινωνία.

Για μένα η επικοινωνία,  το να μιλάμε την ίδια γλώσσα,  το να με καταλαβαίνεις και να σε καταλαβαίνω κάτω από τις πιο πολλές αν είναι δυνατόν συνθήκες είναι τα πάντα.  Όλα τα άλλα έπονται!

'''βουτιά''

Αυτό το καλοκαίρι ένοιωσα αυτό που η Α.  ονόμαζε ''βουτιά''.
Ολοκληρωτικά  όμως!