σκέψεις & αναλύσεις

Τι να πεις όταν διαβάζεις Ίρβιν Γιάλομ..  τι να πρωτοπείς!
Το ότι κάθε παράγραφος είναι ολόκληρη πρόκληση για περαιτέρω ανάλυση και σκέψεις;
Για το πόσο σημαντική είναι η αυτογνωσία;  Για το πόσο ουσιαστικό είναι να ζεις το παρών σου με όλες σου τις αισθήσεις;  Για τα χίλια μύρια όπου χωλαίνουμε;  Για την κατάθλιψη;  Για τις τάσεις αυτοκτονίας που έχει πολλά πολλά πρόσωπα;  Και το πιο σημαντικό από όλα,  για το θάνατο;  Που επιρεάζει όλο το σκεπτικό,  που στην απαίσια ιδέα του βασίζονται όλες μας οι κινήσεις;  που ο καθένας μας φτιάχνει ένα δικό του προσωπικό σκηνικό και κρύβεται μέσα;

Ό,τι και να πω,  μη έχοντας τις σχετικές γνώσεις μου φαίνεται τόσο απλοικό και λίγο.

Τις λατρεύω τις αναλύσεις.  Ταυτίζομαι απόλυτα και απίστευτα με τις συνεδρίες που εξιστορεί,  με τους ''ασθενείς''  του αλλά ακόμη και με τον ίδιο.

Κρατάω αυτό που διάβαζα λίγο πριν στην αναπαυτική πολυθρόνα μου πλάι στο παράθυρο και με τον πρώτο καφέ της ημέρας παρέα,  λέει κάπου ο Κάρλος τελειώνοντας στην δεύτερη ιστορία,  όλοι οι άνθρωποι έχουν καρδιά,  αν βγάλεις τα ρούχα,  το δέρμα ακριβώς από κάτω υπάρχει ένα κουτί με μια κατακόκκινη αιμάτινη καρδιά που χτυπάει τικ τακ τικ τακ τικ τακ.
Λέει επίσης πως δεν είμαι αυτό που χωράει στα παπούτσια μου,  δεν είμαι τα ρούχα μου,  δεν είμαι η δουλειά μου,  αυτά μπορούν να διαφοροποιηθούν από την μια στιγμή στην άλλη.  Είμαι τα πιστεύω μου και είμαι οι πράξεις μου,  όπως είμαι και οι 2-3 άνθρωποι που αγαπώ.  Δεν έχω ανάγκη να περιχαρακώνομαι σε πιο ευρεία κλίμακα,  άρα παύω να λειτουργώ αμυντικά.