απόγευμα

Εν τω μεταξύ,  απόψε το φερμουάρ του μπουφάν μου έφτασε και φίλησε τον άδειο μου λαιμό,  κι έμεινε εκεί ψηλά όση ώρα χρειαζόμουν θαλπωρή και ζεστασιά,  μια που το κρύο καλά κρατεί,  12 βαθμοί και αέρας ψυχρός κατ' ευθείαν στο πρόσωπο,  ενώ τα μάτια μου χάζευαν αχόρταγα χριστουγεννιάτικα δέντρα σε δωμάτια φρεσκοστολισμένα,  σε διάφορους ορόφους,  σε δρόμους,  στη γειτονιά.
Οι βιτρίνες δε,  από όσα μαγαζιά έχουν απομείνει,  μοιάζουν γιορτινές και υπέροχες και σε βάζουν στη διαδικασία να σκεφτείς πως η επιθυμία σου θα ήταν να τα έχεις όλα,  αν βέβαια είχες την ελευθερία της επιλογής!

Απόγευμα Κυριακής,  ενός Νοέμβρη που χαίρεται τις τελευταίες του ανάσες..

ναι και όχι

Να λέω ''όχι''.
Να λέω ''σε δέκα λεπτά,  ή σε μισή,  ή σε μια ώρα''.
Να λέω ''έχω δουλειά''
Πολλές φορές,  λέω ''όχι''  αλλά με κουράζει πολύ περισσότερο από το αν έλεγα ''ναι''..
Επίσης ένα ''όχι''  οφείλει να είναι καθαρό και συνειδητοποιημένο! Το ίδιο ισχύει και το ''ναι''.
_

Ήθελα να με εξαφανίσω,  αυτό είναι..
Να μην είμαι πιά εγώ,  εκείνη που ήμουν..
Γιατί μόνο έτσι,  ένα πολύ δύσκολο κομμάτι της ζωής μου δεν θα υφίστατο..

_

Να μάθω να αγαπώ ξανά τα χριστούγεννα,  με πάθος!

κάτι που να μου αρέσει

"Η ζωή είνα πολύ σημαντική για να μιλήσει κανείς γι αυτήν σοβαρά".Ετσι είπε ο Oscar Wilde. Το βρήσκω σοφό. To χιούμορ πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να μιλήσεις για σοβαρά θέματα και επειδή έχω παραιτηθεί προ πολλού να καταλαβαίνω τους ανθρώπους και να λύνω τα μυστήρια, έχω περιοριστεί μόνο να τους παρατηρώ και να αγαπώ κάτι πάνω τους που μου αρέσει.

έγραψε η φίλη Λ.Μ. στο facebook
κι εγώ απλά προσυπογράφω!

Επίσης να σας πω ότι η κυρία Λ.Μ. θα γίνει δασκάλα μου
το τι θα μου μάθει,  το πόσο διαρκέσει και τα αποτελέσματα όλου αυτού θα σας τα πω εν καιρώ :)

πως να μην χαλαρώνεις ποτέ

Λοιπόν να ξεκαθαρίσω πως εγώ δεν πίνω..  κι εννοώ δεν πίνω πολύ,  δεν πίνω να μεθύσω,  μια φορά μέθυσα στη ζωή μου κι αυτό ηθελημένα,  είχα πάρει δίπλα μου ένα μπουκάλι τι νομίζετε;  λικέρ πορτοκάλι παρακαλώ,  ναι αυτό με την κίτρινη κορδέλα,  και είπα ''θέλω να πιω μέχρι να μεθύσω,  κι έβαλα ένα ποτηράκι,  έβαλα κι άλλο ένα ποτηράκι..  στο πέμπτο ξεράθηκα στον καναπέ και κάπου προς τα ξημερώματα,  μετά από τηλεφώνημα του καλού μου σε νοσοκομείο που εφημέρευε,  του είπαν πως αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες - αυτό ήταν,  την πάτησα αλλά το έζησα το μεθύσι για μια και μοναδική φορά,  κι επειδή τίποτα τότε δεν άλλαξε τα γεγονότα που έτρεχαν..  δεν το ξαναεπιδίωξα ποτέ!
Η Μ. λέει,  πως δίπλα σε μια δύσκολη κατάσταση που είμαστε αναγκασμένοι να βιώσουμε,  δίπλα δλδ σε ένα ''πρέπει'' πρέπει οπωσδήποτε μα οπωσδήποτε να κολλάμε και ένα ''θέλω''.
Τι πιο εύκολο θα μου πεις;
Να εδώ ένα πρέπει - να εκεί κι ένα ''θέλω''.
Όπου ''θέλω''  σημείωσε,  είναι ό,τι σε κάνει να νοιώσεις ευχάριστα,  με ό,  τι αισθάνεσαι ότι κανακεύεις τον εαυτό σου.
Έλα όμως που τυχαίνει στις δύσκολες καταστάσεις ο εαυτός σου να γίνεται σκληρός σαν πέτρα!
Και δωσ΄του εσύ γλυκάδια να τον χαλαρώσεις,  μια βόλτα στην παραλία,  ένα καινούργιο αστυνομικό βιβλίο,  μια καινούργια ροζ ζακέτα,  μια καλή ταινία κλπ κλπ κλπ
Βάζεις λοιπόν στον αντίποδα τα χίλια μύρια όμορφα αλλά φτάνει αυτό;
Να σας πω εγώ,  όχι δεν φτάνει!
Και γιατί δεν φτάνει παρακαλώ;  Θα με ρωτήσετε.
Γιατί,  μα επειδή το σώμα είναι σαν την πέτρα και τίποτα δεν το διαπερνά.  Καμμία εξωτερική κατάσταση δεν βοηθάει.  Χρειάζεται χαλάρωση - άκουσες;  χ α λ ά ρ ω σ η !!!
Και πως να το πετύχουμε αυτό;
Πως;
Να όπως πχ αν βάλεις στο στόμα σου μια τζούρα  κρασάκι δεν θα νοιώσεις καλύτερα;
Αν καταβροχθήσεις ένα ολόκληρο κομμάτι κρεμμώδες cheesecake;  Ή αν φτιάξεις μια φίνα μηλόπιττα;  Ή ένα κουτί σοκολατένια μπισκότα;
Πες μου,  γιατί,  γιατί ό,τι περνάει από το στόμα και φτάνει στο στομάχι σε φτιάχνει κι όλας, έστω προσωρινά.
Και γιατί όλο αυτό που λέγεται ''λατρεύω τα γλυκά''  πρέπει να παχαίνει;
Και γιατί για να ισορροπήσω τα υπέρ και και τα κατά της καθημερινότητας μου δεν πρέπει να τρώω γλυκά που αγαπώ αλλά πρέπει να κάνω άλλου είδους πράγματα που μπορεί να μ ' αφήνουν και αδιάφορη;
Κι ο έρωτας;
Δεν είναι μια λύση;
Ερωτεύεσαι,  δεν χρειάζεσαι γλυκό.
Θαρρείς και οι ερωτευμένοι κατά ένα περίεργο τρόπο τρώνε ο ένας από τον άλλον..  κατά ένα περίεργο τρόπο νιώθουν πλήρεις - όμως δεν είναι μια πλάνη αυτό;
Μήπως τελικά το ''τα κάνω όλα με μέτρο''  είναι μια πραγματικότητα για λίγους;
Μήπως οι πολλοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αγαπάμε τις καταχρήσεις;
Μήπως να αποδεχτούμε πως πιο πολύ απ' όλα αυτό που μας φτιάχνει και ποτέ δεν μας φτάνει,  είναι αυτό με το οποίο μπουκωνόμαστε και που ουσιαστικά γίνεται καταχρηστικά;

τίποτα δεν είναι πια ίδιο

"Δεν είναι εποχή για ποίηση
 κι άλλα παρόμοια
 σαν πάει κάτι
 να
 γραφεί
 είναι
 ως αν να γράφονταν
 απ' την άλλη πλευρά
 αγγελτηριων θανάτου!!!
 Γι' αυτό και τα ποιήματα μου
 είναι τόσο πικραμένα
 (και πότε -αλλωστε- δεν ήταν;)
κι είναι
προ πάντων
και τόσο λίγα...''

Νίκος Εγγονόπουλος

διαμαντάκια

Επιστρέφαμε από τον παραλιακό δρόμο,  από μια πολύ ευχάριστη εκδήλωση και κοιτάζοντας δεξιά, είδα έναν ήλιο να απλώνει χρυσάφι επάνω στη θάλασσα..

Όταν είμασταν παιδιά,  τα λέγαμε διαμαντάκια!

Από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου,  σήκωσα τη φωτογραφική και τσουπ τράβηξα μια φωτογραφία..  το ποδήλατο μαζί με τον αναβάτη του,  ήταν σε κίνηση και μπήκε σφήνα στο πλάνο μου.. όπως και βγήκε αστραπιαία.

Τα πιο όμορφα πράγματα γίνονται μέσα από τον αυθορμητισμό δε συμφωνείς;  Ίσως επειδή το στημένο και το επιτηδευμένο σκληραίνουν το κάδρο.. αλλά και την υφή!

την δεύτερη Τρίτη

Οι Τρίτες αυτού του Νοέμβρη δοκιμάζουν τις αντοχές μου.  Περιέχουν πολύ υπομονή,  πολύ όμως!  Αγωνία δεν έχω,  λίγο πολύ ξέρω πώς θα έρθουν τα πράγματα.  Λύπη έχω,  για έναν άνθρωπο που υποφέρει.  Θλίψη έχω που δεν μπορώ να του προσφέρω ένα απλό ''όλα θα πάνε καλά''.  Καμμιά φορά,  τον χαιδεύω απαλά στα γόνατα,  τόσο απαλά,  σα να φοβάμαι μη σπάσει.  Ή στον ώμο.  Σήμερα πέρασα το χέρι μου μέσα από το δικό του.  Πως νιώθεις;  τον ρώτησα.  Όλο καλά,  λέει.  Όλο καλά,  όμως δεν είναι καλά,  δεν είναι έτσι το καλά.

Ενδιάμεσα,  ξεκουράζομαι με ζεστή τυρόπιτα και freddo.  Ενάμιση μήνα πριν από τα χριστούγεννα,  ποτέ δεν έπινα freddo.  Φέτος κάνει μια ζέστη σαν προχωρημένη Άνοιξη.  Η γυναίκα που δουλεύει στο κυλικείο,  του ρίχνει μπόλικη κανέλλα.  Πρώτα με ρωτάει αν θέλω και μετά,  βάζει μπαχαρικό γενναιόδωρα.  Νομίζω ότι πρέπει να το βλέπει κάπως σαν έξτρα δώρο,  σαν κάτι που θα προσφέρει χαρά.  Μια μέρα,  την άκουσα να ρωτάει κάποιον ''σήμερα είστε καλύτερα'';  Η απάντηση ήταν καταφατική και τότε σκέφτηκα ''τι καλά να μου έκανε κι εμένα την ίδια ερώτηση και να είχα τη δυνατότητα να της δώσω την ίδια απάντηση''.  Ναι,  σήμερα είμαστε καλύτερα,  όμως δεν είμαστε,  δεν είμαστε,  ούτε καλά είμαστε,  ούτε καλύτερα..

μονοπάτι

Πως είναι ο φυλακισμένος όταν ξεμυτίσει για λίγο στον πραγματικό κόσμο;
Έ κάπως έτσι φαντάσου εμένα όταν βρεθώ στη φύση.  Και καλά όλο το καλοκαίρι που είμαι ούτως ή άλλως δίπλα στη θάλασσα.  Τσουπ,  30 λεπτάκια από το σπίτι μου και μια απέραντη παραλία είναι όλη δική μου.  Αλλά μετά,  το φθινόπωρο,  τον χειμώνα,  την άνοιξη;  Πεθαίνω από στέρηση λέμε!

Χθες,  καθώς είχε σκοτεινιάσει πιά και  επέστρεφα από το κολυμβητήριο (να το πρώτο υποκατάστατο,  αυτό της θάλασσας),  περπατούσα πλάι πλάι και κάτω από τα δέντρα για πάρα πολλά μέτρα (να το δεύτερο υποκατάστατο,  αυτό του δάσους),  μόνο και μόνο για να νιώθω δίπλα τους.

Η φωτογραφία δικιά μου από την τελευταία μας εξόρμηση.
Κανένα υποκατάστατο δεν αντικαθιστά με επιτυχία το αυθεντικό.

ηλιόλουστες μέρες

Μ'  αρέσει που την όλη αρνητική ατμόσφαιρα,  αυτό το όλο πολύ πολύ δύσκολο θέμα του,  το αντιμετωπίζει σχετικά θετικά.  Με πραότητα και ελπίδα.  Αν και κάποιες φορές,  ευτυχώς λίγες, διακρίνω μία παραίτηση που όμως θα της προσέδιδα μια ρεαλιστική χροιά.  Ανέκαθεν δυνατός, άνθρωπος που ολόκληρη ζωή πάλευε για την επιβίωση,  δεν θα σταματούσε τώρα!  Το ότι είναι απόλυτος βέβαια όσο και εγωιστής σε κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες,  ήταν πάντα σημείο του χαρακτήρα του.

Ωστόσο ο Νοέμβρης έχει πάντα ζεστές,  ηλιόλουστες μέρες.
Και όπως και να το κάνουμε,  οι μέρες από τώρα έχουν κάτι από χριστούγεννα,  δεν έχουν;

η πρώτη Τρίτη

Μέσα σ' εκείνο το δωμάτιο που δεν έμπαινε αέρας από πουθενά περιμέναμε.  Ήταν αστείο αλλά όταν μας φώναξαν σηκωθήκαμε και οι τρεις ταυτόχρονα.  Ήταν σαν να είμασταν στο σχολείο,  ή στο στρατό ή σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης.  Κάπου τέλος πάντων που θα μπορούσαν να μας έχουν πάει σηκωτούς λόγω χχμμμ απροθυμίας μιά που δεν υπήρχε,  δεν υπάρχει επιλογή,  υπάρχει μόνο η υποχρέωση της ανάγκης.  Η δική μας,  ήταν η πρώτη φορά,  για αυτό και είμασταν τόσο αγχωμένοι.  Ξέρω,  πως σιγά σιγά,  θα μάθουμε να ανοίγουμε το παράθυρο σ'  αυτό το χώρο.  Κι όταν θα αρχίσει να μοιάζει με το σπίτι μας ίσως να μη πεταχτώ ξανά,  μισολιγόθυμη τρεις φορές, μέσα από το σύνολο αυτών των γκρίζων ανθρώπων.
Όλο αυτό,  εχθές,  πήρε πολλές ώρες.

Κατά τις 5.30 το απόγευμα πιά,  στη θάλασσα,  τα χρώματα της δύσης πίσω από τον Όλυμπο,  οι  φθινοπωρινές αποχρώσεις,  τα χρωματιστά μπουφάν των περιπατητών μου φάνηκαν παράδεισος! 

ενσυναίσθηση; πού τέτοια χαρά!

Ok αντίγραφα δεν είμαστε!
Ok να συμφωνούμε σε όλα δεν μπορούμε!

Οπωσδήποτε και υποστηρίζουμε την διαφορετικότητα,  όμως το να μιλάμε δυό ολόκληρες ώρες στο τηλέφωνο δεν φτάνει.  Ούτε η 30+ ετών οικειότητα αρκεί.
Κάτι λείπει μέσα από το πακέτο και ενώ φαινομενικά δείχνει γεμάτο κατά βάθος είναι άδειο.  Και νομίζω ότι ξέρω τώρα πια τι είναι αυτό που λείπει.  Είναι το άλλο άτομο,  είναι το άλλο μισό που δεν είναι μισό,  είναι ένα κομμάτι του μισού.  Είναι που οι δικές μου επιθυμίες και τα δικά μου συναισθήματα προβάλονται στο άτομο αυτό.  Για αυτό η φίλη μου είναι μονίμως ''αλλού''.  Γιατί κάποια άλλα είναι τα συναισθήματα της για μένα,  σίγουρα απέχουν πολύ από αυτό που θα ήθελα.

Στα γενέθλια λοιπόν και στα χρόνια πολλά είμαστε εκεί..  στην αγάπη τσουκ..  κι αν μιλήσουμε για ενσυναίσθηση είναι μια τόσο μα τόσο πικρή ιστορία.

*επιτρέψτε μου να πω ''αι στο διάλα''  κουρασμένη καθώς είμαι από ένα χθεσινό τηλεφώνημα,  που υπο τις σωστές συνθήκες θα έπρεπε να με κάνει να νιώθω ''στο μαξιλάρι μου''

και το γνωστό βιντεάκι για το τι είναι ενσυναίσθηση: