πως να μην χαλαρώνεις ποτέ

Λοιπόν να ξεκαθαρίσω πως εγώ δεν πίνω..  κι εννοώ δεν πίνω πολύ,  δεν πίνω να μεθύσω,  μια φορά μέθυσα στη ζωή μου κι αυτό ηθελημένα,  είχα πάρει δίπλα μου ένα μπουκάλι τι νομίζετε;  λικέρ πορτοκάλι παρακαλώ,  ναι αυτό με την κίτρινη κορδέλα,  και είπα ''θέλω να πιω μέχρι να μεθύσω,  κι έβαλα ένα ποτηράκι,  έβαλα κι άλλο ένα ποτηράκι..  στο πέμπτο ξεράθηκα στον καναπέ και κάπου προς τα ξημερώματα,  μετά από τηλεφώνημα του καλού μου σε νοσοκομείο που εφημέρευε,  του είπαν πως αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες - αυτό ήταν,  την πάτησα αλλά το έζησα το μεθύσι για μια και μοναδική φορά,  κι επειδή τίποτα τότε δεν άλλαξε τα γεγονότα που έτρεχαν..  δεν το ξαναεπιδίωξα ποτέ!
Η Μ. λέει,  πως δίπλα σε μια δύσκολη κατάσταση που είμαστε αναγκασμένοι να βιώσουμε,  δίπλα δλδ σε ένα ''πρέπει'' πρέπει οπωσδήποτε μα οπωσδήποτε να κολλάμε και ένα ''θέλω''.
Τι πιο εύκολο θα μου πεις;
Να εδώ ένα πρέπει - να εκεί κι ένα ''θέλω''.
Όπου ''θέλω''  σημείωσε,  είναι ό,τι σε κάνει να νοιώσεις ευχάριστα,  με ό,  τι αισθάνεσαι ότι κανακεύεις τον εαυτό σου.
Έλα όμως που τυχαίνει στις δύσκολες καταστάσεις ο εαυτός σου να γίνεται σκληρός σαν πέτρα!
Και δωσ΄του εσύ γλυκάδια να τον χαλαρώσεις,  μια βόλτα στην παραλία,  ένα καινούργιο αστυνομικό βιβλίο,  μια καινούργια ροζ ζακέτα,  μια καλή ταινία κλπ κλπ κλπ
Βάζεις λοιπόν στον αντίποδα τα χίλια μύρια όμορφα αλλά φτάνει αυτό;
Να σας πω εγώ,  όχι δεν φτάνει!
Και γιατί δεν φτάνει παρακαλώ;  Θα με ρωτήσετε.
Γιατί,  μα επειδή το σώμα είναι σαν την πέτρα και τίποτα δεν το διαπερνά.  Καμμία εξωτερική κατάσταση δεν βοηθάει.  Χρειάζεται χαλάρωση - άκουσες;  χ α λ ά ρ ω σ η !!!
Και πως να το πετύχουμε αυτό;
Πως;
Να όπως πχ αν βάλεις στο στόμα σου μια τζούρα  κρασάκι δεν θα νοιώσεις καλύτερα;
Αν καταβροχθήσεις ένα ολόκληρο κομμάτι κρεμμώδες cheesecake;  Ή αν φτιάξεις μια φίνα μηλόπιττα;  Ή ένα κουτί σοκολατένια μπισκότα;
Πες μου,  γιατί,  γιατί ό,τι περνάει από το στόμα και φτάνει στο στομάχι σε φτιάχνει κι όλας, έστω προσωρινά.
Και γιατί όλο αυτό που λέγεται ''λατρεύω τα γλυκά''  πρέπει να παχαίνει;
Και γιατί για να ισορροπήσω τα υπέρ και και τα κατά της καθημερινότητας μου δεν πρέπει να τρώω γλυκά που αγαπώ αλλά πρέπει να κάνω άλλου είδους πράγματα που μπορεί να μ ' αφήνουν και αδιάφορη;
Κι ο έρωτας;
Δεν είναι μια λύση;
Ερωτεύεσαι,  δεν χρειάζεσαι γλυκό.
Θαρρείς και οι ερωτευμένοι κατά ένα περίεργο τρόπο τρώνε ο ένας από τον άλλον..  κατά ένα περίεργο τρόπο νιώθουν πλήρεις - όμως δεν είναι μια πλάνη αυτό;
Μήπως τελικά το ''τα κάνω όλα με μέτρο''  είναι μια πραγματικότητα για λίγους;
Μήπως οι πολλοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αγαπάμε τις καταχρήσεις;
Μήπως να αποδεχτούμε πως πιο πολύ απ' όλα αυτό που μας φτιάχνει και ποτέ δεν μας φτάνει,  είναι αυτό με το οποίο μπουκωνόμαστε και που ουσιαστικά γίνεται καταχρηστικά;