Sunday, November 15, 2015

πως να μην χαλαρώνεις ποτέ





Λοιπόν να ξεκαθαρίσω πως εγώ δεν πίνω..  κι εννοώ δεν πίνω πολύ,  δεν πίνω να μεθύσω,  μια φορά μέθυσα στη ζωή μου κι αυτό ηθελημένα,  είχα πάρει δίπλα μου ένα μπουκάλι τι νομίζετε;  λικέρ πορτοκάλι παρακαλώ,  ναι αυτό με την κίτρινη κορδέλα,  και είπα ''θέλω να πιω μέχρι να μεθύσω,  κι έβαλα ένα ποτηράκι,  έβαλα κι άλλο ένα ποτηράκι..  στο πέμπτο ξεράθηκα στον καναπέ και κάπου προς τα ξημερώματα,  μετά από τηλεφώνημα του καλού μου σε νοσοκομείο που εφημέρευε,  του είπαν πως αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες - αυτό ήταν,  την πάτησα αλλά το έζησα το μεθύσι για μια και μοναδική φορά,  κι επειδή τίποτα τότε δεν άλλαξε τα γεγονότα που έτρεχαν..  δεν το ξαναεπιδίωξα ποτέ!
Η Μ. λέει,  πως δίπλα σε μια δύσκολη κατάσταση που είμαστε αναγκασμένοι να βιώσουμε,  δίπλα δλδ σε ένα ''πρέπει'' πρέπει οπωσδήποτε μα οπωσδήποτε να κολλάμε και ένα ''θέλω''.
Τι πιο εύκολο θα μου πεις;
Να εδώ ένα πρέπει - να εκεί κι ένα ''θέλω''.
Όπου ''θέλω''  σημείωσε,  είναι ό,τι σε κάνει να νοιώσεις ευχάριστα,  με ό,  τι αισθάνεσαι ότι κανακεύεις τον εαυτό σου.
Έλα όμως που τυχαίνει στις δύσκολες καταστάσεις ο εαυτός σου να γίνεται σκληρός σαν πέτρα!
Και δωσ΄του εσύ γλυκάδια να τον χαλαρώσεις,  μια βόλτα στην παραλία,  ένα καινούργιο αστυνομικό βιβλίο,  μια καινούργια ροζ ζακέτα,  μια καλή ταινία κλπ κλπ κλπ
Βάζεις λοιπόν στον αντίποδα τα χίλια μύρια όμορφα αλλά φτάνει αυτό;
Να σας πω εγώ,  όχι δεν φτάνει!
Και γιατί δεν φτάνει παρακαλώ;  Θα με ρωτήσετε.
Γιατί,  μα επειδή το σώμα είναι σαν την πέτρα και τίποτα δεν το διαπερνά.  Καμμία εξωτερική κατάσταση δεν βοηθάει.  Χρειάζεται χαλάρωση - άκουσες;  χ α λ ά ρ ω σ η !!!
Και πως να το πετύχουμε αυτό;
Πως;
Να όπως πχ αν βάλεις στο στόμα σου μια τζούρα  κρασάκι δεν θα νοιώσεις καλύτερα;
Αν καταβροχθήσεις ένα ολόκληρο κομμάτι κρεμμώδες cheesecake;  Ή αν φτιάξεις μια φίνα μηλόπιττα;  Ή ένα κουτί σοκολατένια μπισκότα;
Πες μου,  γιατί,  γιατί ό,τι περνάει από το στόμα και φτάνει στο στομάχι σε φτιάχνει κι όλας, έστω προσωρινά.
Και γιατί όλο αυτό που λέγεται ''λατρεύω τα γλυκά''  πρέπει να παχαίνει;
Και γιατί για να ισορροπήσω τα υπέρ και και τα κατά της καθημερινότητας μου δεν πρέπει να τρώω γλυκά που αγαπώ αλλά πρέπει να κάνω άλλου είδους πράγματα που μπορεί να μ ' αφήνουν και αδιάφορη;
Κι ο έρωτας;
Δεν είναι μια λύση;
Ερωτεύεσαι,  δεν χρειάζεσαι γλυκό.
Θαρρείς και οι ερωτευμένοι κατά ένα περίεργο τρόπο τρώνε ο ένας από τον άλλον..  κατά ένα περίεργο τρόπο νιώθουν πλήρεις - όμως δεν είναι μια πλάνη αυτό;
Μήπως τελικά το ''τα κάνω όλα με μέτρο''  είναι μια πραγματικότητα για λίγους;
Μήπως οι πολλοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αγαπάμε τις καταχρήσεις;
Μήπως να αποδεχτούμε πως πιο πολύ απ' όλα αυτό που μας φτιάχνει και ποτέ δεν μας φτάνει,  είναι αυτό με το οποίο μπουκωνόμαστε και που ουσιαστικά γίνεται καταχρηστικά;

17 comments:

  1. Μμμμ... θα συμφωνήσω πως έχουμε μια ροπή στην κατάχρηση. Ίσως το να εξασκήσουμε την αυτάρκεια και την πληρότητα μας στα όσα μας προσφέρονται, είναι η μυστική συνταγή. Δεν είμαι οπαδός του "υπάρχουν και χειρότερα", αλλά εδώ που φτάσαμε... ίσως να βοηθάει κάποιες φορές.
    Μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες "Θαρρείς και οι ερωτευμένοι κατά ένα περίεργο τρόπο τρώνε ο ένας από τον άλλον". Αλήθεια λες ;-)

    ReplyDelete
    Replies
    1. να την εξασκησουμε, βεβαιως και συμφωνω και θα ελεγα πως εχουμε καταφερει αρκετα στο θεμα αυτο τα τελευταια χρονια Μαρια.
      καπως αναγκαστικα ασπαστηκαμε την ουσια των οσων εχουμε οπως μαζι και των μικρων στιγμων, αλλα δεν μας εκατσε και ασχημα, οχι η γενικοτερη κριση αλλα η εσωτερικη κατα καποιο τροπο ισοροπια..
      παρ ολα αυτα κατι μου λεει ακομη πως η αποχη απο τα ''σκληρα'' και εννοω ποτο, φαγητο, τσιγαρο παραμενει γολγοθας

      εε μα ναι οι ερωτευμενοι χορταινουν ο ενας απο τον αλλο, αλλα πως να εισαι σε αιωνιο ερωτα ε; καλο αβανταζ αλλα για λιγους ;) γιατι κι αυτος ο ατιμος ο ερωτας, τοσο για οσο κανει τη δουλιτσα του, μετα μπαινουν αλλα στη μεση βλεπε αγαπη, συνηθεια, βολεμα ωραια συναισθηματα αλλα δεν ανεβαζουν την αδρεναλινη :)

      Delete
  2. Eιλικρινά, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αυτό που πραγματικά χαλαρώνει.
    Ένα ξέρω να πω, πως πολλές φορές το άγχος μας παίρνει από κάτω
    και έτσι το χάνουμε το παιχνίδι.
    Ωστόσο είναι πολύ επικίνδυνο να βρεθούμε δέσμιοι κάποιας εξάρτησης
    που μπορεί προσωρινά να μας χαλαρώνει κι αυτό είναι πάλι ένα χαμένο παιχνίδι.
    Επομένως αρκεί να μάθουμε να τιθασεύουμε το άγχος μας
    για να μην νιώθουμε ανάγκη περισσότερης χαλάρωσης βασιζόμενοι σε διάφορα δεκανίκια...
    όπως φαγητό, ποτό, ουσίες κλπ.
    Φιλιά

    ReplyDelete
    Replies
    1. @ Φλωρα
      να τιθασευουμε το αγχος μας, να το διαχειριζομαστε δλδ, ευτυχημα θα το θεωρουσα, ποσα πραγματα θα πηγαιναν καλυτερα αληθεια!
      αλλα πως;
      πως να το κανουμε αυτο εμεις οι ενηλικες μου λες; γιατι πραγματικα, σ αυτη την περιπτωση ζηλευω παρα πολυ τα παιδια (αλλα μηπως δεν υπαρχουν ακομη και στην παιδικη ηλικια ατομα με αγχος)
      ή μηπως το αγχος μας εχει να κανει με πραγματα που εχουν ή δεν εχουν συμβει ενω επρεπε, στην παιδικη μας ηλικια;

      θεωρω μεγαλη ωριμοτητα την ικανοτητα της διαχειρησης παντως, αλλα παλι μπορουμε να τα ελεγχουμε ολα; περνανε ολα απο το χερι μας;

      φιλια κι απο μενα
      :)

      Delete
  3. Καλησπέρα σου.
    Τι σύμπτωση. Πρώτο σου μεθύσι και ...νοσοκομείο. Πρώτο μεθύσι και εγώ (προ απομνημονεύτων....) και επίσης νοσοκομείο. Μια χαρά μας βλέπω. Πορτοκάλι λικέρ εσύ (πολύ άσχημη επιλογή, η ζάχαρη στο ποτό δολοφονική), Βερμουτ εγώ τότε......άστα να πάνε.
    όσο για τις καταχρήσεις γενικά είναι ολάκερο θέμα.
    Κάποι αδιάθεση για φυγή και άναρχη δραπέτευση μας οδηγεί εκεί.
    Μεγάλο όμως θέμα.
    Καλό βράδυ να έχεις.

    ReplyDelete
    Replies
    1. ναι Γιαννη μου, ηταν ενα βραδινο τηλεφωνημα στο νοσοκομειο, αφου ποιος ξερει τι εικονα ειχα και τρομαξε ο αγαπημενος μου, προσωπικα μονο ενα κεφαλι βαρυ καταλαβαινα κι οτι δεν μπορουσα να κανω βημα ;) μια χαρα κατα τα αλλα!
      μετα εμαθα οτι ηταν ασχημη η επιλογη μου αλλα ηταν αργα, ισως καλυτερα γιατι δεν τολμησα να ξαναδοκιμασω ποτε

      Βερμουτττττττ !!!!!!!!!!!!!!!
      τι μου θυμησες τωρα!

      διαθεση για φυγη, θα συμφωνησω μαζι σου, ομως δεν εχει επιτυχια γιατι το μονο που καταφερνεις ειναι να κανεις αδιεξοδους κυκλους γυρω απο τον εαυτο σου, σαν αυτοανοσο ειναι, πχ τρως ενα πακετο μπισκοτα για να δραπευσεις για λιγο και μετα δυσανασχετεις για το βαρυ στομαχι και την απωλεια διαθεσης

      οπως ειπε και σε καποιο σχολιο παρακατω, η αγαπημενη μου dee dee, οταν ειμαστε ''νηφαλιοι'' και καταφενουμε να μπουμε σε προγραμμα ή τηρουμε το μετρο νιωθουμε καλυτερα

      εμ δε το ξερω εγω οτι ειναι μεγαλο θεμα;
      παααρα πολυ μεγαλο
      και θελει πολυ επιμονη και υπομονη
      και αν...

      καλο βραδυ και σε σενα Γιαννη
      :)

      Delete
  4. Όπως είχα διαβάσει και κάπου: "Ότι αξίζει να το κάνεις, αξίζει και να το παρακάνεις"
    Μ'άρεσε αυτή η φράση κοντά στο πρέπει να κολλάς κι ένα θέλω!
    Επίσης το πέντε ποτηράκια λικέρ...ε δε το λες και μεθύσι :P
    Καλή σου μέρα κοπέλα μου :)))

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ζωη χωρις να το παρακανεις δε γινεται @Καθε Μερα μου
      Τι γινεται ομως οταν η υπερβολη σου ή ο εθισμος σου γυρναει επανω σου σαν μπουμερανγκ;
      Κι εμενα μου αρεσε και μοιαζει να ισοροπει κατι μ αυτον τον τροπο διαχειρησης - αλλα η χαρα που παιρνεις απο ενα ''θελω'' θα πρεπει (να το παλι το πρεπει) να ποτησει το ειναι σου για να κανει τη δουλεια της, πως ομως να περασει η χαρα ενα πετρινο σφιγμενο σωμα;

      θα μου πεις πως εστω κι αυτο το λιγο, ειναι ικανο να φερει μια σχετικη ισοροπια απο το ολοτελα χαμενο, ναι θα συμφωνησω, και μονο που μπαινεις στη διαδικασια να ψαχτεις (εκανα αυτο, τωρα θελω να γινει κι εκεινο) ειναι ισοροπια απο μονο του

      5 ολοκληρα ποτηρακια λικερ δεν ειναι πολλα;
      γεματα ως επανω;
      δλδ σκεψου να επινα το μπουκαλι (μη με βαζεις σε ιδεες ;)))))

      Καλο βραδυ
      :)

      Delete
  5. Τι θέμα, αυτό που ανοίγεις! Δυστυχώς, γράφω από tablet που δε με βολεύει καθόλου στην πληκτρολόγηση - υπάρχουν, όμως, τόσο ωραίες φράσεις στην ανάρτησή σου, που θα επανέλθω! Προς το παρόν, χαιρετώ! :-)

    ReplyDelete
    Replies
    1. αφου ξερεις @love οτι περιμενω τα σχολια σου πως και πως.. εχεις ειδικοτητα σ αυτα τα θεματα :)

      Delete
  6. Εμενα αυτο που με κανει εξαλλη ξερεις ποιο ειναι;
    Οτι με θυμαμαι να τρωω 2 κιλα παγωτο (αγαπω το παγωτο!) σε μια μερα και μια αλλη μερα, κανοντας διαιτα να τρωω εναν χορταστικο ντακο για βραδινο. Θυμαμαι καλα ποσο πιο πολυ ειχα απολαυσει τον ντακο !!
    Θελω να πω οτι αυτο στο οποιο καταφευγουμε εντελει (εγω τουλαχιστον) δεν ειναι και αυτο που απολαμβανουμε περισσοτερο. Εχω επιβεβαιωσει πολλες φορες αυτο που λενε οτι μια καλη διαιτα εχει τα νοστιμοτερα φαγητα.
    Γιατι παραμενω ετσι μη ρωτας. Αυτο παραμενει μυστηριο :)
    μουτσς
    καλη εβδομαδα

    ReplyDelete
    Replies
    1. εχεις την ικανοποιηση του οτι ελεγχεις την κατασταση @Κατερινακι μου οταν προσεχεις τη διατροφη σου, το ιδιο ακριβως συμβαινει και σε μενα :)

      λεω ομως, λεω οτι οταν τα πραγματα για μας ειναι δυσκολα, και οταν ξεφευγουμε και δεν μπορουμε να κανουμε αλλιως, ας το αποδεχομαστε τουλαχιστον, ωστε να ευχαριστηθουμε αυτο που θελουμε

      τελικα ομως ισως και να μην ξερουμε τι θελουμε σ αυτη τη φαση
      ή ισως δεν θελουμε να ευχαριστηθουμε
      ισως θελουμε να μας πονεσουμε

      και το κανουμε με τον πιο ανωδυνο τροπο γιατι κανεις δεν εχει κατηγορησει πποτε για κατι το φαγητο ή το γλυκο.. τι λες;

      φιλια κι απο μενα
      :)

      Delete
  7. Έκανες μια ανάρτηση-ύμνο στο στοματικό στάδιο, Στέλλα! ;-)
    Είχα γνωρίσει κάποτε μια κοπέλα η οποία, κάθε φορά που ήταν πολύ αγχωμένη ή πολύ λυπημένη, έτρωγε μέχρι να πονέσει τόσο πολύ το στομάχι της, που αναγκαζόταν να σταματήσει, γιατί φοβόταν πως θα πάθαινε γαστρορραγία. Όταν επιτέλους ο πόνος σταματούσε, είτε αφού είχε προκαλέσει εμετό ή μετά από ώρες διαρκούς πέρα- δώθε στο διαμέρισμά της, βρισκόταν σε μια κατάσταση που όλα ήταν καλά, άγχος και λύπη δεν υπήρχαν - εκείνο που κυριαρχούσε ήταν η ανακούφιση, που ο πόνος στο στομάχι είχε περάσει. Εκείνο το κενό των αρνητικών συναισθημάτων επεδίωκε. Γι' αυτό και βασάνιζε τον εαυτό της: μετέθετε την οδύνη αλλού, δημιουργώντας με την κατάχρηση του φαγητού έναν πιεστικό σωματικό πόνο, ισχυρότερο από την ψυχική δυσφορία. Κι όταν ο τελευταίος ήταν πια παρελθόν, για λίγο απολάμβανε την ευχάριστη αίσθηση του μη-πόνου. Μέχρι που ό,τι την άγχωνε ή την στεναχωρούσε, έμπαινε πάλι στο μυαλό της. Ακραίο το παράδειγμα της κατάχρησης, μεν, πολύ ξεκάθαρο όμως.
    Οι καταχρήσεις είναι μια απόπειρα να διευθετηθεί κάτι δυσάρεστο, εσωτερικής προέλευσης. Δεν καταφέρνουμε τίποτα έτσι, βέβαια. Ένα διάλειμμα πετυχαίνουμε να κάνουμε μόνο, από ό,τι είναι άσχημο ή αφόρητο. Μέθυσες μία και μοναδική φορά, έγραψες, και δεν το έκανες ξανά "επειδή τίποτα τότε δεν άλλαξε τα γεγονότα που έτρεχαν". Τι θα άλλαζε τα γεγονότα; Θα γινόταν κάτι μαγικό όσο εσύ είχες λιποθυμήσει στον καναπέ; Ή η διακοπή της επαφής με την πραγματικότητα, θα σε έκανε πιο ικανή να χειριστείς τα πράγματα;
    Όταν κάτι "πρέπει", το "θέλω" μας είναι να φέρουμε εις πέρας αυτό το "πρέπει" όσο καλύτερα μπορούμε. Η προσοχή μας είναι στραμμένη εκεί. Δε μας ενδιαφέρουν απολαύσεις-νταντέματα του εαυτού μας τότε, γιατί ο εαυτός μας εκείνες τις στιγμές καλείται να κάνει κάτι σοβαρό που τον ενδιαφέρει πολύ, που είναι σημαντικό - αλλά και του δημιουργεί δυσαρέσκεια μεγάλη. Η προσοχή του είναι στραμμένη εκεί, στην ουσία. Εξ ου και, για μένα, δεν έχει νόημα αυτό που λέει η Μ. - όταν, για παράδειγμα, πρέπει να συμπαρασταθείς σε ένα πολύ κοντινό σου πρόσωπο που περνάει μια επικίνδυνη ασθένεια, θα προγραμματίσεις να φας μια τούρτα ολόκληρη στην καθισιά σου, επειδή σου αρέσουν τα γλυκά; Μα, δεν είναι αυτό που πραγματικά θες! Στο προηγούμενο παράδειγμα, θέλεις να περάσει το κακό και να χαμογελάσει ο δικός σου άνθρωπος. Οι καταχρήσεις είναι ξόρκια - προσπαθείς να ξορκίσεις ένα κακό. Αλλά, επίσης, είναι ο λάθος τρόπος να το κάνεις.

    ReplyDelete
    Replies
    1. καλησπερα @love

      η πρωτη παραγραφος σου με διαφωτησε αρκετα ως προς τον λογο που συμβαινει κατι, δημιουργεις μια σκεψη πιο δυσκολη απο την αρχικη και εχεις να ασχοληθεις μ αυτην - ουφ εσκασα - ουφ δεν επρεπε να φαω - για να δω εχει σοδα; - πω πω δεν εχει, και τι θα κανω τωρα, ας κανω βολτες πανω κατω εχει το σπιτι και μακρυ διαδρομο μια χαρα βολευει!

      η Μ. δεν ειπε αυτο.. ειπε, οταν εχεις να κανεις ενα πρεπει, πχ πρεπει να παω στην τραπεζα, δυσανασχετω για αυτο, κολλας διπλα κι ενα θελω, πχ θα παω στην τραπεζα αλλα ας περασω και μια βολτα απο την παραλια
      εμενα ισοροπημενο μου κανει, αν μη τι αλλο σε βαζει και σε μια κατασταση επιλογης και σκεψης.
      με ολα τα υπολοιπα, οσα ειπες συμφωνω απολυτα αν ζουσαμε στην ιδια πολη θα ερχομουν να σε βρω, να εισαι σιγουρη για αυτο :)

      Delete
  8. Θα αντιτείνει κανείς: μα, δε θα είμαι πιο αποτελεσματικός/ή στις υποχρεώσεις μου, στα "πρέπει", αν χαλαρώσω, αν διασκεδάσω και λίγο; Βεβαίως. Αν, όμως, καταλήγεις να μεθύσεις, να φας δύο κιλά παγωτό, να αγοράσεις δέκα τσάντες ρούχα, αυτό δεν λέγεται "διασκεδάζω". Λέγεται "δε μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου". "Είμαι σε έξαρση και επιχειρώ να με κατευνάσω". Εξάλλου, όταν διασκεδάζουμε, αισθανόμαστε καλύτερα μετά. Όταν, όμως, κάνουμε καταχρήσεις, δε νιώθουμε χειρότερα στο τέλος; Δεν είναι διασκέδαση αυτό. Δεν είναι χαλάρωση. Είναι "στρέφομαι σε ό,τι μπορώ εύκολα να καταναλώσω, να αγοράσω, να φάω, αντί να κάνω τη δύσκολη δουλειά". Που έχει κατεύθυνση προς τα μέσα.
    Γράφεις "Μήπως οι πολλοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αγαπάμε τις καταχρήσεις;". Θα απαντούσα, ότι οι πολλοί δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τη δυσφορία στην πηγή της. Κι αντί να κάνουμε έναν έλεγχο του τι φοβόμαστε, τι μας στεναχωρεί, τι μας εξουθενώνει - και γιατί, τι πιστεύουμε για εμάς, πόσο ικανούς μας θεωρούμε να ανταποκριθούμε στις καταστάσεις, κατά πόσο είναι ιδέες που άλλοι μας έμαθαν να έχουμε για τον εαυτό μας ή ιδέες που διαμορφώσαμε εμείς με τον καιρό βλέποντας τη στάση άλλων απέναντί μας κ.λπ. - τα "πνίγουμε" όλα σε προσπάθειες να ξεφεύγουμε. Η χαλάρωση είναι σημαντική. Αλλά σημαντικότερο είναι εκείνο από το οποίο θέλουμε να κρυφτούμε. Αυτό αν καταλάβουμε, θα μπορούμε να ελέγχουμε καλύτερα τον κόσμο μας - και εμάς μαζί.
    Στο πλαίσιο αυτό, το "τα κάνω όλα με μέτρο" είναι, όντως, για λίγους. Για τους λίγους εκείνους που δε μεταχειρίζονται υποκατάστατα, δε λειτουργούν με "διαμεσολαβητές". Που μπορούν να κρίνουν, πότε πραγματικά θέλουν ένα γλυκό και πότε νιώθουν καταβεβλημένοι από τις περιστάσεις. Για εκείνους που η επιθυμία της κατάχρησης είναι ξεκάθαρο σήμα κινδύνου: πως βρίσκονται κοντά στο να γλιστρήσουν σε μια κατάσταση μειωμένης ευθύνης, αντί να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Όταν είσαι ισορροπημένος μέσα σου, είσαι ισορροπημένος και στη συμπεριφορά σου.
    Όσο για τον έρωτα ... αυτό είναι άλλη κατηγορία. Δεν το λες κατάχρηση. Αλλά, ναι, αισθάνεσαι πλήρης όταν είσαι ερωτευμένος (ερωτευμένος με ανταπόκριση, εννοείται). Πλήρης, τι σημαίνει; Γεμάτος, χωρίς κενά, χωρίς ελλείψεις. Άξιος. Ικανός. Ικανός να τα καταφέρεις. Κι όταν δεν αισθάνεσαι πλήρης … μπουκώνεις και «καταβροχθίζεις» (πολύ-πολύ-πολύ χαρακτηριστικό το ρήμα που χρησιμοποίησες!), μέχρι να γεμίσεις. Κι ακόμα παραπάνω. Αναπλήρωση. Αυτή κι αν είναι πλάνη. Και, φυσικά, ξεφουσκώνει γρήγορα.

    ReplyDelete
  9. Σωστα, αν οι καταχρησεις μας εκαναν να νιωθουμε καλα δεν θα το συζητουσαμε καν.. το γιατι ομως μας παιρνουν απο κατω και γιατι αφου το βλεπουμε ολοφανερα μπροστα μας στη δυσκολη ωρα δεν μπορουμε να το διαχειριστουμε αυτο δεν μπορω να το καταλαβω..
    γιατι τα δυο κιλα παγωτο καποιες στιγμες ειναι σαν να σε φωναζουν μεσα απο την καταψυξη; και αντε ανοιγεις το ψυγειο, βγαζεις το παγωτο, βαζεις σε μπωλακι, τρως!!! γιατι πρεπει να το φας ολο για να νιωσεις ικανοποιηση; γιατι δεν μπορεις να σταματησεις; και γιατι αλλες φορες οπως ειπε και η dee dee πιο πανω στο σχολιο της τρωμε ψωμι και τυρι πχ και εχουμε επισης ευχαριστηση - μα τι λεω - υπαρχει περιπτωση τρωγοντας 2 κιλα παγωτο να νιωσεις ευχαριστηση; αλλα οπως ειπες, η επιδιωξη δεν ειναι η ευχαριστηση αλλα ο πονος ωστε να καλυφθει ενας μικροτερος πονος που συνηθως ειναι και καλα κρυμμενος θα ελεγα!
    σε προσωπικο επιπεδο, εξαρταται απο τα δυσκολα που αντιμετωπιζω η ισοροπια.
    μπορει πχ να μαλωσω με τη μητερα μου και να θελω να καταβροχθισω ολοκληρο τον βασιλοπουλο, απο την αλλη, μπορει να εχω τρεξιματα (οχι για καλο) που ομως μου ανεβαζουν την αδρεναλινη ( ισως; ) - εκει νιωθω να ελεγχω τον εαυτο μου - αλλα αυτο κι αν δεν ξεφουσκωνει καπου με το τελος της καθε περιπετειας

    τα σχολια σου, η καθε παραγραφος, η καθε φραση και λεξη απολυτα ουσιαστικα!

    καλο βραδυ
    :)

    ReplyDelete
  10. Κοίτα (υπέροχη) ανάρτηση που θα έχανα!
    Αν και σε πολλά με κάλυψε η Διονυσία , να πω ότι υπάρχει και ο Έρωτας με τη ζωή. που σε καλύπτει ακόμα κι όταν δεν είσαι ερωτευμένος με κάποιον, οπότε δεν κάνεις καταχρήσεις γιατί ήδη απολαμβάνεις πολλά. Στο λέει κάποια που πάει στον 5ο χρόνο που έχει κόψει τα γλυκά μαχαίρι και αντιστέκεται σε κάθε είδους πειρασμό ~εκτός από το κρασάκι, που όμως έχω καταφέρει κι αυτό να το περιορίσω στο ελάχιστο!
    Για μένα είναι θέμα αυτοσεβασμού, όχι μόνο θέλησης! Τουλάχιστον απ όταν το είδα έτσι δεν έχω κάνει καμία παρασπονδία!
    Η καλύτερη αναπλήρωση είναι στη ψυχή ...Τότε δεν έχει ανάγκη από υλικές αναπληρώσεις!
    Φιλάκια πολλά !

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...