την δεύτερη Τρίτη

Οι Τρίτες αυτού του Νοέμβρη δοκιμάζουν τις αντοχές μου.  Περιέχουν πολύ υπομονή,  πολύ όμως!  Αγωνία δεν έχω,  λίγο πολύ ξέρω πώς θα έρθουν τα πράγματα.  Λύπη έχω,  για έναν άνθρωπο που υποφέρει.  Θλίψη έχω που δεν μπορώ να του προσφέρω ένα απλό ''όλα θα πάνε καλά''.  Καμμιά φορά,  τον χαιδεύω απαλά στα γόνατα,  τόσο απαλά,  σα να φοβάμαι μη σπάσει.  Ή στον ώμο.  Σήμερα πέρασα το χέρι μου μέσα από το δικό του.  Πως νιώθεις;  τον ρώτησα.  Όλο καλά,  λέει.  Όλο καλά,  όμως δεν είναι καλά,  δεν είναι έτσι το καλά.

Ενδιάμεσα,  ξεκουράζομαι με ζεστή τυρόπιτα και freddo.  Ενάμιση μήνα πριν από τα χριστούγεννα,  ποτέ δεν έπινα freddo.  Φέτος κάνει μια ζέστη σαν προχωρημένη Άνοιξη.  Η γυναίκα που δουλεύει στο κυλικείο,  του ρίχνει μπόλικη κανέλλα.  Πρώτα με ρωτάει αν θέλω και μετά,  βάζει μπαχαρικό γενναιόδωρα.  Νομίζω ότι πρέπει να το βλέπει κάπως σαν έξτρα δώρο,  σαν κάτι που θα προσφέρει χαρά.  Μια μέρα,  την άκουσα να ρωτάει κάποιον ''σήμερα είστε καλύτερα'';  Η απάντηση ήταν καταφατική και τότε σκέφτηκα ''τι καλά να μου έκανε κι εμένα την ίδια ερώτηση και να είχα τη δυνατότητα να της δώσω την ίδια απάντηση''.  Ναι,  σήμερα είμαστε καλύτερα,  όμως δεν είμαστε,  δεν είμαστε,  ούτε καλά είμαστε,  ούτε καλύτερα..