Sunday, December 20, 2015

ένα κομμάτι από χριστούγεννα





Βγαίνω για καφέ με φίλη.  Φίλη καλή,  φίλη σχεδόν από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου,  φίλη πολύ,  φιλία με χρόνια και γεγονότα στην πλάτη της που δεν αμφισβητείς!  Φοράμε και οι δύο ροζ.  Κρυώνω,  έχω κουμπωμένο στο λαιμό ένα κασκόλ φλις.  Βεραμάν με κίτρινο.
Το καφέ ένας χώρος ζεστός,  στον πρώτο όροφο μιας οικοδομής,  γεμάτος γυναίκες.  Νωρίς το πρωί οι άντρες ασχολούνται συνήθως με πιό σημαντικά.  Δεξιά μου στον τοίχο ένας πίνακας σε αποχρώσεις του κίτρινου με μια στάλα μαύρου.  Μια μαύρη γάτα!  Καπουτσίνο διπλό εγώ,  καπουτσίνο αυτή.  Μιλάμε,  μιλάμε,  μιλάμε..  μόνο με σένα συμβαίνει αυτό λέει.  Μ' αρέσει η σχέση λέω,  μ'  αρέσει να έχω απέναντι μου κάποιον που αγαπώ και να κουβεντιάζω θέματα.  Αντίθετα,  δεν μου πολυαρέσει η παρέα.  Ο πολύς ο κόσμος.  Εκεί χάνομαι.
Μεσημεράκι πιά φεύγουμε.
Κερνάω τους καφέδες,  κατεβαίνουμε κάτω.
Θέλω να κουμπώσω το φερμουάρ του μπουφάν μου χρειάζομαι και τα δυό μου χέρια,  συγκρατώ το φλις κασκόλ μου κάτω από τη μασχάλη.
Προχωράμε,  φτάνουμε στις διαβάσεις της Αριστοτέλους.
- 'να κι ο καστανάς  μου δείχνει.
-  ο γνωστός;
-  ο γνωστός μη εξαιρετέος!
Γελάμε!
Και τότε ακριβώς διαπιστώνω πως μου λείπει το κασκόλ.  Το ζεστό μου φλις κασκόλ.  Το βεραμάν με κίτρινο, μοναδικό φλις κασκόλ μου.
Γυρνάμε πίσω,  ψάχνουμε επάνω στο καφέ..  τίποτα.
Ξανακατεβαίνουμε κάτω με μούτρα κατεβασμένα.
Δεν πολυνοιάζομαι αλλά δεν ήθελα και να το χάσω.
Και τότε το βλέπω,  ακριβώς δεξιά μου,  ανοιχτό πλάι σ' ένα τσιμεντένιο πεζούλι.  Κάποιος το είδε και το μάζεψε.  Δεν το πήρε,  το μάζεψε μη τυχόν και γυρνούσα να το ψάξω.  Κάποιος ίσως,  που είδε κάτι που δεν πήρα μυρωδιά εγώ.
- αα να 'το είπα ..  ωωω θενκ γιου,  θενκ γιου,  θενκ γιου είπα απευθυνόμενη σε έναν αόρατο άγνωστο,  σχεδόν χοροπηδούσα μη μπορώντας να κρύψω τη χαρά μου.

Νομίζω πως και οι δύο εκείνη τη στιγμή νιώσαμε λίγο σαν να μας ανήκε ένα κομμάτι από χριστούγεννα!



8 comments:

  1. Στέλλα, μια από τις πιο "παράξενες" στιγμές μιας μέρας. Υπάρχουν στιγμές και χειρονομίες κάποιων ανθρώπων που έρχονται "εξ ουρανού". Χωρίς ποτέ να τις περιμένεις. Σαν να ήτανε να τις μάθεις, να τις προσθέσεις στις εμπειρίες ζωής σου. Ένα κομμάτι λοιπόν από τα Χριστούγεννα.
    Πολύ όμορφη η περιγραφή στο καφέ σας.
    Να έχεις μια όμορφη βδομάδα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιαννη εχεις δικιο οταν μιλας για χειρονομιες καποιων ανθρωπων.. θαρρεις και εχουν ταλεντο στο να βαζουν το τελευταιο κομματακι του παζλ στη θεση του.. καλο σου βραδυ

      Delete
  2. Χρειαζόμαστε πιο συχνά τέτοιες στιγμές, Στέλλα, και τέτοια απρόοπτα… «κομμάτια από Χριστούγεννα» να ψάχνουν για άλλα κομμάτια που θα τα ζωγραφίζουμε στις αποχρώσεις που μας ταιριάζουν και θα τα κλείνουμε στη ψυχή μας.
    Μας χρειάζονται…

    ReplyDelete
    Replies
    1. γενικοτερα χρειαζομαστε κομματια που ταιριαζουν Στρατο.. ο,τι κι αν μπορει να ειναι αυτα.. να παιρνουμε ανασες απο διαφορα μερη ναι;
      καλο σου βραδυ :)

      Delete
  3. Πραγματικά ένα γεγονός μικρό αλλά γεμάτο μεγάλη χαρά κι ευγνωμοσύνη Στέλλα μου! Σχεδόν ένιωσα τη ζέστη από το φλις κασκόλ σου!
    Πολλά ζεστά φιλιά♥

    ReplyDelete
    Replies
    1. χμμ αυτο το φλις λιγακι το νοιωθω σαν δωρο, απο μια κοπελλα και ειναι πραγματικα παρα πολυ ζεστο και δεν εννοω τη θερμοκρασια..
      καπου ακουσα για νεο δρωμενο Αριστεα και τριβω τα χερια μου ;)
      φιλια πολλα.. ωω σ ευχαριστω για τα ζεστα φιλια σου τα νιωθω πραγματικα ιδιαιτερα :)

      Delete
  4. Και ναι, ευτυχώς υπάρχουν τέτοιες στιγμές, ή ανάλογες που κρύβουν μέσα τους ένα κομμάτι από Χριστούγεννα!
    Καλό ξημέρωμα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. χμμ νομιζω υπαρχουν και ανθρωποι που κρυβουν μεσα τους μαγικα πραγματα.. ποσο μου αρεσει αυτο !!!

      φιλια Μαρια μου, καλο σου βραδυ

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...