Monday, June 06, 2016

εξαρτημένα παιδιά, προβληματικοί ενήλικες





Λοιπόν.
Μαμάδες και μπαμπάδες,  είστε σίγουροι ότι συμπεριφέρεστε σωστά στα παιδιά σας;  Εσείς που μεγαλώνετε πάνω από ένα παιδί σε μια οικογένεια,  εσείς που το ένα σας παιδί σας βγήκε κύκνος και το άλλο ασχημόπαπο,  εσείς που το ένα σας παιδί σας φέρνει 20ρια και το άλλο δεν ξεπερνάει τη βάση,  εσείς που το ένα σας παιδί σας βγήκε διαμάντι και το άλλο ένα απλό μικρό ζαφείρι,  σας παρακαλώ πολύ,  μη τα ξεχωρίζετε τα παιδιά σας.  Μην αναγκάζετε το ένα σας παιδάκι να ζει στη σκιά του άλλου.  Μη χρησιμοποιείτε τα προσόντα του παιδιού σας για να προβληθείτε εσείς.  Μην κρύβετε επιδέξια τις αδυναμίες του πιο αδύναμου παιδιού σας αραδιάζοντας παραμύθια σε ξένους για τυχόν επιδόσεις τους.  Σας κοιτάει,  σας νιώθει,  νιώθει ''λίγο''.  Να κοιτάτε τα παιδιά σας στα μάτια,  και τα δύο με το ίδιο βλέμμα.  Τα παιδιά ανιχνεύουν τα πάντα.  Δεν σας έχει το ένα παιδί μεγαλύτερη ανάγκη,  και τα δυο παιδιά σας σας έχουν ανάγκη.  Μην τα υπερεκτιμάτε αλλά και μην τα υποτιμάτε.  Μάθετε τα,  και τα δύο να αγαπιούνται χωρίς να κρύβονται το ένα από το άλλο,  να υποστηρίζονται στα εύκολα και στα δύσκολα.  Μη μετράτε το τι μπορεί να δώσει ένα παιδί ανάλογα με τα δικά σας μέτρα.  Αφήστε τα παιδιά σας να ''πετάξουν''  ακόμη κι αν ζείτε στο ίδιο σπίτι.  Φροντίστε να έχετε μια υποτυπώδη δική σας ζωή,  τα παιδιά δεν είναι αναγκασμένα να ζουν για λογαριασμό σας.  Μην τα ταλαιπωρείτε βάζοντας τα στο τρυπάκι να κάνουν πράγματα για να σας ευχαριστήσουν.  Μη τους λέτε ''θα σου κάνω αυτό αλλά κι εσύ θα μου κάνεις αυτό''.  Δημιουργείτε ενήλικες εξαρτημένους.  Δεν είστε τέλειοι,  και καλό είναι να επισκέφτεστε που και που έναν ειδικό,  όχι για να διαχειριστείτε ένα προβληματικό παιδί,  αλλά για να μάθετε πως να συμπεριφέρεστε σωστά και με γνώμονα το καλό του παιδιού και όχι του εαυτού σας σε σχέση με το καλό του παιδιού.


Και κυρίως,  μην αποκτήσετε τη σχέση μεταξύ ερωτευμένων με το ένα σας παιδί και τη σχέση μεταξύ παντρεμένων με το άλλο.  Καταλαβαίνετε τι εννοώ;  Δεν είπε κανείς ότι δεν αγαπάτε και τα δύο παιδιά σας,  αλλά φροντίστε,  όσο είναι δυνατόν,  να τα αγαπάτε με τον ίδιο τρόπο.  Μην αφήνετε τα συναισθήματα σας ξέχειλα.  Δεν έχετε να κάνετε με τον σύζυγο ή τον γκόμενο.  Δεν έχετε πάθος με το ένα και συμβατική σχέση με το άλλο.

Και θα μου πείτε,  ναι συμβαίνουν όλα αυτά,  αλλά χαμπάρι δεν πήρατε..  αυτό δεν σας κάνει λιγότερο ένοχους..  να προσέχατε..  να προσέχετε για να έχετε!

 υ.γ.  εξ αιτίας των όσων βλέπω,  των όσων έχω ζήσει και με αφορμή αυτό το άρθρο το οποίο το βρίσκω εξαιρετικό και ομολογώ το μυαλό μου δεν έφτανε ως εκεί :)


13 comments:

  1. The story of my life!
    Και χρειάστηκε να παλέψω πολύ για να μην μου μείνουν κουσούρια ( που μπορεί και να μου έμειναν- όρκο δεν παίρνω!)
    Στέλλα μου, προσυπογράφω :))
    Φιλιά και καλό ξημέρωμα!

    ReplyDelete
  2. χωρις να ειμαι ειδικη, και παλι μιλωντας με φιλες και ανταλασσοντας εμπειριες, πιστευω οτι οσο πιο νωρις αφυπνιστεις στο θεμα, τοσο πιο ευκολα θα το ξεπερασεις.. εστω και αφηνοντας καποιο υπολοιπο

    καλο βραδυ airis

    ReplyDelete
  3. Θέλω να γράψω κάτι αναφορικά με τη σχέση ερωτευμένων ή σχέση παντρεμένων των γονιών με τα παιδιά, που έγραψες παραπάνω: το θέμα δεν είναι αν συμπεριφέρεται ως ερωτευμένος με το ένα παιδί ο γονέας και παντρεμένος με το άλλο - δεν είναι η διάκριση που κάνει κακό, αλλά η προσφορά και στις δύο περιπτώσεις ενός είδους αγάπης που δεν είναι γονεϊκή. Και αυτό μπορεί να δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στα παιδιά,όπως, για παράδειγμα, να τους δημιουργήσει ενοχές ότι έχουν προκαλέσει ή ανέχονται (και γιατί να την ανέχονται, αναρωτιούνται έντρομα) μια σχέση αφύσικη με τον γονιό, μια σχέση αιμομικτική ή και ομοφυλοφιλική αιμομικτική. Και αυτό, στη συνέχεια, ενδέχεται να τους προκαλέσει προβλήματα με τη σεξουαλικότητά τους (να έχουν πολλές αναστολές και αμηχανία και να μη μπορούν να λειτουργήσουν και να απολαύσουν το σεξ, εννοώ) και τις ερωτικές σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους. Το πρόβλημα, θέλω να πω, δεν είναι μόνο η δημιουργία εξαρτημένων ανθρώπων. Αλλά και ανθρώπων κατεστραμμένων. (Έχετε κατά νου και ότι μερικοί γονείς συμπεριφέρονται με τρόπο "σαγηνευτικό" προς τα παιδιά τους - ασυνείδητα στη συντριπτική πλειονότητα - και προσπαθούν να τα "αποπλανήσουν", να κερδίσουν την εύνοιά τους και την κάλυψη από αυτά των δικών τους συναισθηματικών αναγκών που μένουν ανικανοποίητες. Γι'αυτό και θεωρώ σωστότατη την επισήμανσή σου περί ελέγχου και μετριασμού της έντασης του συναισθήματος που απευθύνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Έχω ακούσει πράγματα που έχουν πει γονείς σε παιδιά που με έχουν κάνει να νιώσω άρρωστη! Και οι ίδιοι οι γονείς ούτε αντιλαμβάνονται πόσο λάθος, πόση ζημιά κάνουν.)
    Ένα σχετικά ανώδυνο παράδειγμα: μητέρα κοιμόταν κάθε νύχτα στο ίδιο κρεβάτι με τον 12χρονο γιο της, ελλείψει συντρόφου - και δεν έβλεπε τίποτα κακό σε αυτό. Έλεγε, χωρίς να καταλαβαίνει τι έλεγε, πως όταν ο γιος της θα έφευγε κάποια στιγμή από το σπίτι για να σπουδάσει, και η ίδια θα ξαναπαντρευόταν, για να μη μείνει μόνη της. Χρησιμοποιούσε το παιδί της ως υποκατάστατο συντρόφου. Και αντιστεκόταν να καταλάβει πόσο μεγάλο μερίδιο ευθύνης της αναλογούσε για την προβληματική συμπεριφορά που εκδήλωνε το παιδί της.
    (Με την ευκαιρία, ο Blogger δε μου εμφάνισε την ανάρτησή σου, τυχαία τη βρήκα. Πρέπει να κάνω κάτι εγώ για να το διορθώσω αυτό;)

    ReplyDelete
  4. love, ολοι μας οσοι γιναμε γονεις θα επρεπε να κανουμε σεμιναρια σωστης συμπεριφορας και σχεσης, αλλα βλεπεις οι πιο πολλοι ειμαστε ανυποψιαστοι, και καποια πραγματα τα βλεπουμε καθαρα πολυ μετα, σε πολυ μεγαλη ηλικια.. πρωτυτερα θα ελεγα οτι ολοι πιστευουμε οτι κανουμε το καλυτερο αλλα παντα και παντου υπαρχουν χαραμαδες, ολο και καπου το χανουμε!
    Το σχολιο σου οχι μονο με καλυψε απολυτα αλλα με πηγε και ενα βημα παραπερα.
    Σ ευχαριστω πολυ για αυτο, σου ειπα κι ολας πως σε σκεφτομουν καθως εγραφα το κειμενο.

    Κι εμενα πολλες φορες δεν εμφανιζονται οι αναρτησεις, μπα δε νομιζω οτι μπορεις να κανεις κατι, σφαλμα του blogger ειναι.

    Καλη σου εβδομαδα
    φιλια

    ReplyDelete
  5. Χαίρομαι που ένα δικό μου άρθρο υπήρξε αφορμή για αυτό το όμορφο ποστ και την επακόλουθη συζήτηση. Σίγουρα φέρουμε πολύ μεγαλύτερη ευθύνη απ'όσο θέλουμε να πιστεύουμε ως ενήλικες.
    Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Εκείνο που οφείλουμε, όμως, σε κάθε περίπτωση να κάνουμε είναι να πάρουμε την ευθύνη της ζωής και των πράξεών μας και να καταλάβουμε σε ποιο βαθμό μπορούν να επηρεάσουν το περιβάλλον μας και ειδικά τα παιδιά.
    Όλα ξεκινούν με την απόφαση να ζούμε και να πράττουμε συνειδητά με την πρόθεση να κάνουμε πάντα τον κόσμο γύρω μας καλύτερο.

    ReplyDelete
  6. καλησπερα Φιλιω

    Ειπες τη λεξη κλειδι, να πραττουμε συνειδητα. Ποσο εφικτο ειναι αυτο; Ποση παιδεια χρειαζεται; Κι οταν δεν διαθετεις ενσυναισθηση σε ολους τους τομεις; Δλδ οταν αναγνωριζεις την αναγκη του παιδιου να φαει, να ντυθει αλλα δεν μπορεις πολλα αλλα πιο αορατα μεν καθολου ασημαντα δε;

    Το μπλογκ σου Φιλιω ειναι καταπληκτικο και μπραβο σου για τη δουλεια που εχεις ακουμπησει εκει μεσα ωστε να μπορουν ευκολα να ενημερωθουν ατομα που ψαχνονται σχετικα.
    Ειδικα αυτο το τελευταιο σου αρθρο υπεροχο, σ ευχαριστω για το περασμα

    Καλο απογευμα, βροχερο (τουλαχιστον στη θεσσαλονικη)
    :)

    ReplyDelete
  7. Στέλλα έβαλες ένα θέμα μεγάλο που πολλές φορές αποτελεί και ταμπού μέσα στις οικογένειες.
    Δυστυχώς δεν είναι εύκολο πράγμα να μεγαλώσουμε με δημιουργική ισορροπία όχι μονάχα δύο αλλά και το ένα μας παιδί.
    Δυστυχώς πάνω σε αυτά προβάλλουμε τις δικές μας παραμορφώσεις και είναι μεγάλη υπόθεση να απαλλάξουμε τα παιδιά μας από αυτές.
    Τα δικά μας "θέλω" και "είναι" τα φορτώνουμε στα παιδιά. Κάνουμε τους διαχωρισμούς που αναφέρεις και εκεί ξεκινούν τα προβλήματα.
    Η Ανατροφή παιδιών είναι αγώνας ζωής. Δεν μιλάω υλικά, μιλάω έναν διαρκή αγώνα παιδείας και υπέρβασης των δικών μας αδυναμιών.
    Στην συγκυρία λοιπόν που μας θυμίζεις κάποια πράγματα τούτο το άρθρο σου είναι εξαίρετο βιβλίο.
    Καλό σου απόγευμα.

    ReplyDelete
  8. αχ αυτα τα ταμπου μεσα στις οικογενειες Γιαννη, τα φιμωμενα στοματα, τα δεν θα μιλας, τα σφραγισμενα χειλη και το κοιταγμα στα ματια των γονιων καθε που το παιδι παει να κανει ενα βημα απο δικια του πρωτοβουλια.. τα μπουκωμενα συναισθηματα
    θα επρεπε να μας αρπαζουν ολους τους γονεις και να περναμε οπως στο στρατο, απο ειδικη εκπαιδευση, θα χανοταν το αυθορμητο και η αγαπη λες; αλλα θα κερδιζαμε απο τα λαθη που δεν θα γινοταν..

    καλο σου βραδυ

    ReplyDelete
  9. Κρίμα που δεν είναι υποχρεωτική η εκπαίδευση γονέων στις αντίστοιχες σχολές που οργανώνονται (ακόμα) από τους συλλόγους. Με το ζόρι μαζευόμαστε 10-15 γονείς και όλες γυναίκες. Εκεί φαίνεται και ο πλήρης αναλφαβητισμός και η ανεπάρκεια μας στο γονεϊκό ρόλο.
    Στέλλα και Φιλιώ συγχαρητήρια για το άρθρο αυτό και μακάρι να προβληματίσει όσο πιο πολλούς αποδέκτες γίνεται!

    ReplyDelete
    Replies
    1. ωω μακαρι οταν ξεκινησα τη ζωη μου ως μαμα να υπηρχε κατι τετοιο, σιγουρα θα ερχομουν..

      καλο βραδυ Μαρια μου

      Delete
  10. Δεν ξέρω, Στέλλα, προσωπικά αδυνατώ και δεν θέλω να πιστέψω ότι ένας γονιός μπορεί να συμπεριφέρεται με τέτοιον τρόπο και να θέτει διαχωρισμούς στα παιδιά του. Εκτός κι αν είναι απ’ αυτή την ειδική κατηγορία τους κουρασμένων ηρώων(?) που ξεπλένουν φιλότιμα τύψεις και σύγχρονες ενοχές…

    ReplyDelete
    Replies
    1. Εγω το πιστευω Στρατο, κι αν δεν ειναι ακριβως μ αυτο τον τροπο, ειναι περιπου μ αυτο τον τροπο, συνηθως συγκαλημενα και αν ερωτηθει δηλωνει πληρη αγνοια μια που μονο για το καλυτερο εκανε οτι εκανε.

      Delete
  11. Δυστυχώς αυτά που γράφεις είναι πραγματικά τόσο συχνό φαινόμενο που αδυνατούμε να τα συνειδητοποιήσουμε μερικές φορές. Είναι απλά η καθημερινότητά μας, τόσο ασυνείδητα βιωμένη... Εξ ου και κάθε φορά αναρωτιώμαστε τι ακριβώς δεν πήγε καλά...
    Όταν έγινα μαμά και βρέθηκα να μιλώ με άλλες μαμάδες, μια εικόνα μου ερχόταν πάντα στο μυαλό. Μιας κούρσας με καροτσάκια. Ήταν σαν να σπρώχναμε τα καροτσάκια τρέχοντας προς κάποιο ανύπαρκτο τέρμα και συγχρόνως κάναμε αναμετάδωση.."Έβγαλε δόντια;", "Πότε περπάτησε;", Ο δικός μου μίλησε απο 8 μηνών, ο δικός σου ακόμα;!!!". Μετά, σχολείο, βαθμοί και τρέμω τη συνέχεια... Δεύτερο παιδί δεν έχω και ούτε το σκέφτομαι. Ο γιός μου είμαι μονάκριβος, αλλά μόνο για μένα. Στα μάτια του χρόνου είναι απλά μια κλωστή στο πολύχρωμο χαλί του.
    Προσπαθώ συνειδητά να μείνω έξω απο αυτό το χορό των συγκρίσεων. Είναι τόσο άδικες έτσι κι αλλιώς...Καλά κάνεις και τα γράφεις αυτά. Καμία υπενθύμιση δεν είναι περιττή.
    ΥΓ: Βρέθηκα πρόσφατα στο ιστολόγιό σου. Μου έχει κάνει εξαιρετική εντύπωση, με βρίσκεις σύμφωνη στη βασική θεώρηση των θεμάτων σου.
    Θα σε επισκέπτομαι συχνά! :))

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...