Αυτό το καυτό, μακρύ καλοκαίρι και κάθε στιγμή του που ζορίζομαι και έχω ανάγκη μια βαθιά ανάσα, λίγο από αφή, ένα λιμάνι, είσαι η σκέψη μου. Το όνομα σου βγαίνει βαθιά μέσα από το θώρακα μου, και σαν ένας ψιθυριστός αλλά βίαιος αναστεναγμός εκσπερματώνει στην κοιλότητα του στόματος μου.
Σε παρόντα χρόνο είσαι η ζέστη που με τυλίγει χωρίς ντροπή, στο εγγύς μέλλον μια δυνατή βροχή, ένα δέντρο που ρίχνει τα φύλλα του, παχύ στρώμα στο έδαφος από χιόνι.
Είσαι το λινό φόρεμα που φοράω κατάσαρκα, το δαντελένιο εσώρουχο, η δερμάτινη λεπτή ζώνη που σφίγγει ηθελημένα τη μέση μου.
Το σπιτικό πρωινό σε κάποιο ορεινό χωριό του Πηλίου. η δροσιά της θάλασσας είσαι, το τρεχαλητό της μέρας και το πάθος της νύχτας.
Το λεπτό, κοκκάλινο δαχτυλίδι που κατακόκκινο στολίζει το δεξί μου δάχτυλο.
Είσαι η χρωματιστή κλωστή που περνάω στη βελόνα μου και η μικρή συλλογή από γυάλινες χάντρες που στερεώνω στο λαιμό μου. Ένα φυλαχτό φτιαγμένο από ύφασμα και παραγεμισμένο με όσα χρειάζομαι να με προστατέψουν.
Μια πέτρα που συναντώ στα περπατήματα μου, μια όμορφη ιδέα στις σελίδες ενός ξένου περιοδικού, το στρόγγυλο μου, τα τετράγωνα μου!
Το χρυσό σκουλαρίκι στο λωβό του αφτιού μου, κι όλοι οι γύρω ήχοι που στριμώχνονται τρυφερά στη μικρή τρυπίτσα του.
Τα πάντα μου είσαι.. τα πάντα μέσα μου, έξω μου.. όσα έχουν έρθει και όλα όσα θα 'ρθούνε!
No comments:
Post a Comment