Πως μιλούσαμε για απώλεια δίχως να γνωρίζουμε τίποτα για αυτήν;
Πως θα είναι ο κόσμος μας δίχως αυτόν και δίχως εκείνον;
Αντικαθίστανται οι αγαπημένοι άνθρωποι;
Σήμερα η θάλασσα ήταν θολή αλλά έμοιαζε με όνειρο. Διπλανά beach bars αποκαθήλωναν σιγά σιγά το καλοκαίρι. Κάπου διάβασα πως θα χαλάσει ο καιρός, να ήταν άραγε η σημερινή και τελευταία για φέτος;
Με κάποιο τρόπο, το καλοκαιράκι δημιουργεί μια αίσθηση παιδικότητας και παιχνιδιού, χαλαρότητας και ελευθερίας, τα διάφορα θέματα, μικρά ή μεγάλα βιαίως και με απόλυτη ευχαρίστηση τυλίγονται μαζί με τα χαλιά και παραδίδονται προς καθαριότητα στο καθαριστήριο!
Αρχίζουν τα ''θέματα'' να ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια σιγά σιγά.
Εν τω μεταξύ ένα ταψάκι με γεμιστά λαχανικά, μοσχομυρίζει στην κουζίνα μου!
Σήμερα ειδικά, θα σου πω ότι οι αγαπημένοι άνθρωποι δεν αντικαθίστανται. Γιατί δεν είναι απλά τα χαρακτηριστικά τους, ο μοναδικός συνδυασμός των χαρακτηριστικών τους, που τους κάνει αγαπημένους: είναι και ο χρόνος που έχει επενδυθεί στη σχέση, χρόνος από τη δική μας προσωπική ιστορία. Στο πρόσωπό του κάθε αγαπημένου ανθρώπου βλέπεις ένα κομμάτι από σένα, από τη δική σου πορεία - από τη γνωριμία σας μέχρι τώρα. Κάθε αγαπημένος άνθρωπος είναι κομμάτι του ολόδικού μας κόσμου και όταν φεύγει, μένουν κενά. Ο κόσμος μας, όπως τον ξέραμε, αποδομείται. Εξ ου και η αίσθηση του αποπροσανατολισμού που βιώνουν κάποιοι. Επειδή χάνονται σημεία αναφοράς ισχυρά επενδεδυμένα. Όπως δε μπορείς να πας πίσω στο χρόνο και να ξαναγράψεις την ιστορία σου χωρίς αυτούς, έτσι και δε μπορείς να αποφύγεις τις τρύπες που αφήνουν. Είναι σαν να βγάζεις τούβλα από εδώ κι από εκεί, αφού ο τοίχος έχει χτιστεί - δε θα υπάρχουν τα κενά στις θέσεις που καταλάμβαναν;
ReplyDelete@LOVE σκεφτομαι τη μαμα μου και τον μπαμπα μου, την γιαγια μου γιατι οχι, που ειδαν τοσες και τοσες απωλειες και δεν εβγαλαν αχνα.. κιχ.. ποσο αδειαζε η ζωη τους απο τη μια και ποσο θα γεμιζε απο την αλλη γερνοντας αλλου τη ζυγαρια.. αλλα τσιμουδια! προσποιηση για μας τα παιδια ισως και απολυτος σεβασμος για τη ζωη.. ισως και παλιοτερα να μην ηταν ολα τοσο φανερα
ReplyDeleteΠάντα η ζωή, με κάποιον τρόπο, συνεχίζεται. Και διαπαιδαγωγεί, δημιουργεί τύπους ανθρώπων με τις συνθήκες που προσφέρει. Ίσως οι άνθρωποι που έζησαν παλαιότερα να μας φαίνονται πιο σκληραγωγημένοι, επειδή ήταν για εκείνους πιο συνηθισμένο ενδεχόμενο η απώλεια και έτσι είχαν από νωρίς συμφιλιωθεί μαζί της. Εμείς σήμερα δεν τη δεχόμαστε εύκολα - ενδεχομένως να δείχνει αυτό και πόσο κακομαθημένοι είμαστε πια. Θα θέλαμε πολύ να ήταν όλα στο χέρι μας, ακόμη και ο θάνατος. Να μπορούσαμε να τα ελέγχουμε όλα, να κυλούσαν οι ζωές μας πάντα ευχάριστα, όπως θα τις είχαμε ονειρευτεί. Έχοντας μεγαλώσει όπως εμείς (χωρίς πολέμους και κατοχές, εννοώ), μένουμε χαϊδεμένα παιδιά από την άποψη της αντιμετώπισης της απώλειας. Και όταν κάποτε μας βρίσκει, συγκλονιζόμαστε.
ReplyDeleteσ ευχαριστω για αυτο σου το σχολιο, με καλυπτει σαν απαντηση στις αποριες μου!
ReplyDelete:)