Τους έδωσε σήμερα, να κρατάνε από ένα σακουλάκι στη δουλειά, με δυό γενναία κομμάτια φανουρόπιτα το καθένα.
-Είναι πολύ νόστιμη είπε ο μικρός, ίσως επειδή είναι διαβασμένη και γέλασε.
Εκείνη, κάποτε μαγείρευε πολύ νόστιμα, πολύ προσεκτικά και με μεγάλη έννοια στη λεπτομέρεια.
Τότε είχε εμάς, έπειτα ήρθαν τα παιδιά μου, τώρα έχει μείνει μόνη της.
Η μαμά της Χ. είναι άρρωστη. Το έμαθα κατά το σύνηθες Κυριακάτικο τηλεφώνημα. Ήταν ένα σοκ και μια βροχή επαναλαμβανομένων, πρόσφατων αναμνήσεων. Ανακάλεσα τις πιό ακραίες στιγμές των δύο τελευταίων χρόνων. Πέρασα από τις ενοχές και έφτασα στον φόβο. Δυό λεπτά μετά το τηλεφώνημα, βγήκα στη βεράντα του σπιτιού μου. Την είδα στο δικό της μπαλκόνι. Ήθελα να τρέξω και να της μιλήσω, να της πω είμαι εδώ, σ' αγαπώ, μαμά μη μου φύγεις ποτέ και να την αναγκάσω να μου πει ναι..ναι..ναι!
Με σταμάτησε ο σκούρος όγκος της, το βραχώδες στήσιμο του σώματος της καθώς κοιτούσα την πλάτης της, άκαμπτη γυναίκα, με έλλειψη χιούμορ και άδολης τρυφερότητας.
Περάσαμε τα όσα περάσαμε τα τελευταία χρόνια κι αντί να είμαστε περισσότερο δεμένοι, εμείς ανεξαρτητοποιηθήκαμε. Ο καθένας μας με το δικό του αχ, με το δικό του φόβο, τις δικές του ενοχές. τα δικά του λάθη. Και την δική του απόσταση από τους υπόλοιπους.
Ίσως κάποιες καταστάσεις φιλάνε τσίλιες για χρόνια, ώστε να εκδηλωθούν την κατάλληλη στιγμή.
Είναι βίαιες, καταλυτικές και οριστικές.
Δεν της μίλησα, δεν γνωρίζω αν συμβεί αυτό ποτέ, είναι τόσα πολλά αυτά μέσα μου, τόσο δα μικρά αλλά πολλά που μου επιβάλλουν να νιώθω κυνική.
υ.γ. βρέχει πολύ, κάπου εδώ τελειώνει άραγε το καλοκαίρι;
Εξ ου και το "ο κυνισμός είναι η βιασμένη ευαισθησία";
ReplyDeleteΟι κρίσεις δεν ενώνουν απαραίτητα τους ανθρώπους. Ευκαιρίες δίνουν, να φανεί ο χαρακτήρας του καθενός και η συμβατότητά του με τον άλλο. Το πόσο καλά μπορούν να συμπλεύσουν, πόσο μπορούν, στα ζόρια, να κάνουν χώρο και για τη διαφορετικότητα του άλλου και να μην πνιγούν στον εαυτό τους. Αυτό πιστεύω. Μού έρχονται στο μυαλό, για παράδειγμα, οι περιπτώσεις των γονιών που χάνουν το παιδί τους- κάθε ένας έχει ανάγκη να το διαχειριστεί αλλιώς - απομακρύνονται μεταξύ τους- και, τελικά, χωρίζουν.
Αυτό, πάντως, που η νόστιμη μαγειρική έχει γίνει άνοστη, το βρίσκω θλιβερό. Σε τι πάω και δίνω σημασία, θα μου πεις. Κι όμως... Αν ένας άνθρωπος παραιτηθεί, παραιτείται από όλα (όχι μόνο από το μαγείρεμα, θέλω να πω - αλλά και από τις σχέσεις). Μπορεί και να έλειψε, στο μεταξύ, εκείνο που τη γέμιζε και της έδινε ενέργεια, ώστε να ανταποκρίνεται. Υπάρχουν άτομα που, όσο και να μεγαλώσουν, χρειάζονται πάντα ντάντεμα για να προχωρούν. Ίσως επειδή, όπως είχε πει κάποιος συνάδελφός μου κάποτε, "κάποιες γυναίκες είναι μαμάδες και κάποιες κόρες". Ε, νομίζω ότι οι "κόρες" έχουν αυτό το χαρακτηριστικό.
Είμασταν πάντα πολύ διαφορετικά άτομα εγώ κι η μαμά μου, ακόμη και στον τρόπο που φερθήκαμε στα παιδιά μας. Εκ των πραγμάτων όμως ζούσαμε πάρα πολύ κοντά. Η επαφες μας ήταν συνεχείς, ασταμάτητες, σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Δεν ένιωσα τη δυσκολία του μεγαλώματος των δικών μου παιδιών γιατί έιχα πάντα έναν άνθρωπο να μου τα φροντίζει, δεν ένιωσα οικονομικό πρόβλημα ποτέ, ήταν πάντα Εκει, διαφωνίες υπήρχαν πάντα από τη δική μου πλευρά, του τύπου μη χτυπάς την πόρτα μου στις 12 το βράδυ, ή μη μπαίνεις με το κλειδί στο σπίτι μου, ή αν εγω θέλω να κάνω μπάνιο το παιδί μου θα το κάνω εσένα τι σε νοιάζει;
ReplyDeleteΔεν ξέρω σε ποιά στιγμή το χάσαμε τελείως, νομίζω φυσιολογικά ήρθε, απλά εγώ δεν έφυγα στην ώρα μου όπως φεύγουν όλα τα παιδιά από τους γονείς τους, έφυγα τώρα και φυσικά με άσχημο τρόπο (το ότι δεν της μιλάω), γιατι αφού μένουμε δίπλα δίπλα μόνο έτσι μπορώ να σταματήσω αυτό το πήγαινε έλα της. Εννοώ πως αν έμενε κάπου πιο μακριά ίσως να ερχόμουν να τη δω μια φορά την εβδομάδα και όλα καλα!
Μου έδωσε πολλά και πραγματικά νιώθω άσχημα που το κάνω αυτό, εξ ου και οτι ο κυνισμος ειναι βιασμενη ευαισθησια, δε γίνεται αλλιώς, σε ανθρώπους που έδειξες αδολη υπέρμετρη αγάπη και εκείνοι δεν φάνηκαν διακριτικοί, δεν έχεις άλλη λύση παρά να φύγεις μακριά ακόμη κι αν είσαι δίπλα.
Η μαμά μου είναι ένα πάρα πολύ δυναμικό άτομο, πολύ ανεξάρτητη, δεν είναι τρυφερή, δεν είναι άδολη, θα κάνει αυτό που θέλει, όπως το θέλει και όπως τη βολεύει, κι αν βρεθείς δίπλα της θα σε εκμεταλευτεί στα πιό μικρά που μπορεί, δεν θα σκεφτεί πως δεν είμαστε υποχρεωμένοι όλοι να τιτιβίζουμε γύρω της!
Βέβαια τα πράγματα είναι πιό βαθιά κι ακόμη πιο βαθιά, αλλά πόσα μπορω να γράψω σε ένα σχόλιο..
Για τη μαγειρική, το έχω πει πως ένα φαγητό σου το προσφέρει και το εστιατόριο ;)
Άλλα χρειαζόμαστε!
Ένας άνθρωπος στα 79 του δεν μπορεί να μην έχει παραιτηθεί σε κάτι.. αλοίμονο, είναι η φυσιολογική κάμψη μας αυτή. Παραιτημένη όμως δεν θα την έλεγα παρ όλα τα αυτά, το καλοκαίρι πήγε 2 βδομάδες στην Κρητη, εδώ σχεδόν κάθε μέρα θάλασσα, κομμωτήριο και τη φράντζα ψηλά, προχθές εφτιαξε πίτα, σήμερα φανουρόπιτα.. εγώ μοιάζω πιό παραιτημένη στα 55 μου :D
Σε διαβάζω κι αναρωτιέμαι...μιλάς για τη δική σου μαμά αλήθεια; Μάλλον τη δική μου περιγράφεις!
DeleteΟπότε οποιοδήποτε άλλο σχόλιο είναι ...περιττό!
Πολλά φιλιά Στέλλα μου! ♥
Εδώ βάζεις θέματα Στέλλα. Και μάλιστα πολύ λεπτά καθώς έχουμε μια εύθραυστη ισορροπία με ένα μεγάλο αγαπημένο πρόσωπο ζωής. Νομίζω οι κρίσεις πάντα ανακατεύουν τέτοιες δοσμένες ισορροπίες, αλλάζουν τα πράγματα, δημιουργούν κινητικότητα για να σπάσουν οι τυχόν πάγοι και να ξεκινήσει κάτι διαφορετικό θετικό.
ReplyDeleteΘα ήθελα να το δεις. Και ας είναι δική σου πρωτοβουλία. Αξίζει.
Την καλησπέρα μου.
Γιαννη μου αυτα τα πραγματα ερχονται με φυσικο και αυθορμητο τροπο και βγαινουν πηγαια απο μεσα μας - ισως καποια στιγμη να γινει και αυτο που λες, ισως και ποτε ξανα, ποιος ξερει..
DeleteΣυναισθηματικά θα ήθελα να γίνει. Θα σας έκανε καλό. Προσωπική μου ταπεινή γνώμη. Πολλές καλησπέρες.
Delete