πίσω από μια χαραμάδα

Ο Οκτώβρης θα αποχαιρετήσει μόνο τη μισή Στέλλα,  η άλλη μισή (μισό λεπτό να δω που πήγε),  χχμμ δεν βλέπω τίποτα,  ίσως να πήγε και διακοπές,  ίσως να έπεσε σε χειμερία νάρκη,  ίσως και απλά να ξεκουράζεται ποιός ξέρει.
Ωστόσο καθόλου δεν με ενδιαφέρει να μπω στον κόπο της αναζήτησης ή της επιδιόρθωσης ή έστω του νταντέματος.  Μας την έκανες κυρία μου;  Οκ!  Στο καλό να πας (άσε κάποιον να φύγει κι αν ξαναγυρίσει είναι δικός σου ολότελα).
Θα δουλέψω με μισό μου το άλλο,  το πιστό,  που παραμένει σταθερά κολημένο επάνω μου χωρίς να βγάλει κιχ χρόνια τώρα.
Και όταν έχουμε λεμόνια τι κάνουμε;
Λεμονάδαα!!!
Δεν μένει παρά να την απολαύσουμε αυτή την λεμονάδα ..εεχχμμμ τούτη την απώλεια εννοώ, άλλωστε όπου και να πάει σε μένα θα γυρίσει γιατί που να βρει καλύτερα ε;  που να βρει καλύτερα;

φιλία

Της εξιστορούσα ποια πίστευα πως ήταν η πιο αδύνατη στιγμή κατά τη διάρκεια της δύσκολης κατάστασης που περνούσα,  και της έλεγα πως ήταν ένα βράδυ που βγήκα για την καθιερωμένη μου βόλτα,  περπατούσα στους δρόμους μόνη και επιστρέφοντας από τη λεωφόρο,  λύγισα,  με πήραν τα κλάμματα με λυγμούς,  δεν ήξερα αν οι άνθρωποι με κοιτούσαν ή έκαναν ότι δεν με βλέπουν,  ένιωθα ότι δεν την ήθελα αυτή την επιστροφή κάτω από εκείνες τις συνθήκες και αν κάποιος με ρωτούσε ή με κρατούσε, θα κατέρρεα στην αγκαλιά του.
Μου απάντησε,  καθώς αυτό το χρονικό διάστημα βρίσκεται στη δική μου ανάλογα με τότε θέση (ίσως βέβαια πιο πρώιμη)  ''αα εμένα αυτό καθόλου δε θα με πείραζε''.
Δεν είναι απάντηση αυτή,  ή τουλάχιστον δεν με καλύπτει ως απάντηση από μόνη της αν δεν υπάρχει ένα ενδιάμεσο του τύπου,  ''αλήθεια Στέλλα,  συνέβει αυτό;'',  ''θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο'' κλπ
Έχω την εντύπωση ότι κάποιες φορές με πατάει,  για να με προσπεράσει βιαστικά και να κάνει πάσα τη δική της εμπειρία,  τα δικά της συναισθήματα και θέλω κι αυτο μου αφήνει ένα δυσάρεστο συναίσθημα ίσως επειδή συμβαίνει συχνά και σε πράγματα βασικά.
Αποδέχομαι την διαφορετικότητα αλλά νομίζω πως είναι ψυχοφθόρα και με κουράζει,  με αφήνει εξαντλημένη και πεινασμένη!  Χρειάζομαι μια κοινή συμπεριφορά για να νιώσω πιο ομαλά,  πιο απαλά,  πιο οικεία.

υπήρξε;

Δεν ξέρω πως φτάνει στο σημείο κάποιος που έγραφε μόνο για τον έρωτα,  να μην μπορεί πια ούτε να φανταστεί τον εαυτό του κάτω από μια τέτοια κατάσταση.
Δεν ξέρω καν,  αν κάτι που έφυγε και πάει,  υπήρξε.  Υπήρξε;
Δεν ξέρω πως δύο άνθρωποι παύουν να μιλάνε,  παύουν να είναι τα πάντα ο ένας για τον άλλον.
Δεν ξέρω πως,  ενώ κάποτε πίστευες πως δεν θα ανέπνεες δίχως αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή σου,  τελικά ναι,  ως εκ θαύματος αναπνέεις και μάλιστα πεντακάθαρο,  φρέσκο αέρα.
Δεν ξέρω αν αυτό το κάτι λουφάζει σε ένα βάθος ψυχής,  απορριπτέο από αυτή την ίδια την ανάγκη για ατόφια δύναμη ζωής.
Και δεν ξέρω αν από την στιγμή που έπαψε να υπάρχει,  κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες θα μπορούσε να ξαναεμφανιστεί.

*με αφορμή την ξένη σειρά που παρακολουθώ τα φθινοπωρινά
απογεύματα

βροχερό πρωινό (και κρύο)

Το βροχερό σημερινό πρωινό,  έχει ανάγκη από αχνιστό,  ζεστό καφέ,  χαλαρό χουχούλιασμα στον καναπέ και τεμπέλικα όνειρα στις σκέψεις.  Ίσως κάποια γλυκερή ταινία στη nova,  αλλά και τη μυρωδιά ενός φρεσκοψημμένου αφράτου κέικ να πλανάται σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού.

(ένα απόγευμα κάπου στα μέσα του Οκτώβρη)

Ο χρόνος περνάει βίαια από μέσα μας και φεύγει,  εξαφανίζεται ανεπιστρεπτί.  Ωστόσο ζούμε με την ψευδαίσθηση του σήμερα,  του τώρα,  του αφού είμαστε καλά,  με την ψευδαίσθηση πως ο χρόνος είναι και θα συνεχίσει να είναι μπροστά μας για να διεκπαιρεώσουμε τα όσα ονειρευόμαστε.  Μάταια,  συνήθως τόσο όσο για να καταλάβουμε πως ακόμη κι αν τον κόψουμε σε μήνες,  ή ακόμη και εβδομάδες ή και δεκαπενθήμερα στόχος του και μόνο είναι να καλπάζει,  άπιαστος και μη διαχειριζόμενος,  ειδικά τώρα που οι μέρες είναι πιό κλειστές,  τώρα που νυχτώνει νωρίτερα και ξημερώνει αργότερα.
Ο καθένας μας κινείται στις προδιαγραμμένες αντοχές του και πιό πέρα δύσκολα έχει.  Δύσκολα μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας εμείς τουλάχιστον οι μέσοι άνθρωποι,  και ίσως τελικά,  να μην είναι αναγκαία μια τέτοια πέρα των δυνάμεων μας κατάσταση,  για να αυτοκολακευτούμε,  ή ακόμη και να παινευτούμε στους άλλους ώστε τελικά να νιώσουμε πιο επιβεβαιωμένοι,  πιο δυνατοί,  ότι επιτέλους κάτι δαμάσαμε,  ότι κάτι έγινε του χεριού μας.  Το κέρδος είναι μόνο στο μυαλό μας,  το καρότο που έχουμε κρεμάσει μπροστά στα μάτια του καημένου του γαιδαράκου δεν είναι παρά ένα λαχανικό κι ο χρόνος συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του χωρίς έλεος,  ακόμη και μια Κυριακή,  στα μέσα ενός διπολικού Οκτώβρη,  που άλλες φορές πονάνε τα μάγουλα του από τη χαρά κι άλλες πέφτει σε μελαγχολία.

του Σαββάτου

Σήμερα ήταν ή χθες;  Περπατούσε μπροστά μου μια κοπέλα με κατακόκκινα μαλλιά μάγισσας,  και μια φωτεινή αέρινη πράσινη εσάρπα στο πλάι της.  Κάποια χρώματα δένουν τόσο πολύ μεταξύ τους!

Όσο μεγαλώνω,  αγωνιώ όλο και περισσότερο κατά τη διάρκεια των καθιερωμένων προληπτικών ιατρικών εξετάσεων.

Στη συνέντευξη χθες του Θάνου Μικρούτσικου:  ''κοιμόμουν επί πόσους μήνες,  2,5 ώρες τη νύχτα,  και 1,5 ώρα το απόγευμα,  τις υπόλοιπες ώρες δούλευα,''  ναι,  τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Είναι γεγονός,  η φιλία είναι μια υπερτιμημένη έννοια για αυτό και νιώθω ευγνωμοσύνη που ο αγαπημένος μου είναι και ο μοναδικός απόλυτα αληθινός φίλος μου,  με αποδείξεις!

Θέλω κάποιες φορές να ακούω χωρίς να νιώθω αναγκασμένη (από τον εαυτό μου),  να δώσω οπωσδήποτε μια απάντηση ακόμη και όταν δεν μου απεθύνουν ερώτηση,  φαντάζομαι θα είναι τόσο κουραστικό για τους άλλους όσο και για εμένα.

Λατρεύω αυτά τα μικρά φωτάκια που συνήθως βάζουμε στα χριστουγεννιάτικα δέντρα.  Τα έχω πια όλο το χρόνο και τα χαίρομαι σε ένα σημείο του σπιτιού μου που νομίζεις δημιουργήθηκε για αυτό τον σκοπό.

αν ήθελες εσύ

Το να σε ψάξω,  να σου στείλω ένα mail,  να περιμένω μια απάντηση που το πιθανότερο είναι να μην εμφανιστεί ποτέ,  θα πρόσθετε ένα μικρό φως στη σημερινή βροχερή μέρα,  μια μικρή θρυαλλίδα αναμμένη που πολύ σύντομα θα ξεψυχούσε.
Το υπέροχο θα ήταν να λάβω απάντηση,  να μάθω για σένα,  αφού θα μου έχεις δοθεί χωρίς ενδοιασμούς και αφού θα έχει εξαφανιστεί κάθε πρίσμα προσχημάτων και φόβου.  Αυτό,  θα άλλαζε τούτο το Φθινόπωρο,  θα το έβαφε με απολαυστικά χρώματα,  και θα μετέτρεπε αυτή τη βροχή, σε μελωδικό,  προσφιλές σκέπασμα.

Ωστόσο είναι Δευτέρα και έχω σε αναμονή θέματα που θα έπρεπε να τελειώσουν χθες.  Ίσως όμως κι αυτό το γεγονός ακόμη,  να έμοιαζε με μικρό,  χριστουγεννιάτικο παιχνίδι,  αν ήθελες εσύ..

της Κυριακής

Χιλιάδες εαυτοί,  χιλιάδες διαφορετικές γυναίκες που δύσκολα ένας άγνωστος θα συνέδεε μεταξύ τους.  Πολλοί κι επώδυνοι οι αποχωρισμοί.  Τα μεγαλύτερα ''αντίο'',  τα υπογράψαμε με τις προσωπικές μας αλλαγές.  Τις πιο φοβισμένες χειραψίες τις δώσαμε στο άγνωστο αυριανό εγώ μας.  Οι πιο ψυχρές απορρίψεις που διαδέχτηκαν τις πιο θερμές υποδοχές διαδραματίστηκαν σε ρόλους που με ευαισθησία υποδυθήκαμε.  Χίλια μύρια ταξίδια βολεμένοι στην ίδια θεατρική σκηνή.


υ.γ.  εξ αιτίας του facebook που μας θυμίζει ηλιθιωδώς τι κάναμε πέρσι,  πρόπερσι και πριν έξι χρόνια.

της νύχτας και της βροχής

Έτσι όπως πέφτει η νύχτα,  ένας σωρός από παράθυρα φωτίζονται υποδεικνύοντας ζωή μέσα σε δωμάτια.  Κατά καιρούς,  σε βροχερές στιγμές κυρίως ή ακόμη και γεμάτες πλήξη,  εύχομαι να μπορούσα να διεισδύσω σε όλες αυτές τις μυστήριες,  μυστικές ζωές,  αν και με φοβίζει το άγνωστο,  και ότι άσχημο θα μπορούσε να φέρει αυτό.  Ιδιαιτέρως,  πόλο έλξης αποτελεί για μένα ένα και μοναδικό δωμάτιο.  Το φως αμυδρό,  με θέα στο δρόμο,  εύκολα έχω διακρίνει κομμάτια του που περισσότερο μου διεγείρουν την φαντασία,  παρά την απομυθοποιούν.  Ένα τραπέζι,  η οθόνη κάποιου υπολογιστή,  ένας άντρας,  δεν έχω δει ποτέ το πρόσωπο του ή μέρος του σώματος του,  αλλά η παρουσία του,  όσο βρίσκομαι εκεί απέναντι είναι ισχυρή.  Πλυμένα ρούχα που στεγνώνουν.  Μία γάτα,  ένα ποίημα,  πολλές κινηματογραφικές ταινίες,  βιβλία και μουσική.  Πιθανόν ένα παιδί,  κορίτσι θα έλεγα από κάποια αποτυχημένη απόπειρα συμβίωσης.  Πολλές ώρες εξωτερικής εργασίας!  Σχέσεις εφήμερες,  αδυναμία σταθερού δεσμού.  Μοναχικότητα προσεκτικά επιλεγμένη.  (Λευκό μαλί μακρύ πιασμένο στον αυχένα με μαύρο λαστιχάκι,  ρούχα μαύρα χειμώνα καλοκαίρι,  λεπτός λαιμός νευρώδης)  κάπως έτσι ζει μέσα στο μυαλό μου.

Οι έρωτες μας,  είναι σαν τα παράθυρα των σπιτιών γύρω μας.  Άλλοτε με φως,  άλλοτε σκοτεινά,  άλλοτε μας έχουν δοθεί με όλες τις λεπτομέρειες και άλλοτε κρατούν μυστικά,  με κουρτίνες ή χωρίς -  σαν μικρά επίγεια αστέρια που φωτίζουν τις νύχτες μας.  Ένα είδος συντροφιάς,  όμοιο με  τον ήχο της βροχής ή ακόμη και αυτού του αεροπλάνου που διασχίζει τον ουρανό ανάβοντας τα φώτα του μέχρι να βρει τον διάδρομο προσγείωσης.

2χ1 κηπάκι

Κόσμος πολύς εκεί πάνω τις Κυριακές,  πας να δεις πως έγινε το 2χ1 κηπάκι,  θαμνάκια γύρω τριγύρω,  πανσεδάκια μέσα,  όλα είναι στη θέση τους αλλά σε σμίκρυνση,  στο μυαλό σου τα 100 ευρώ ταίριαζαν με κάτι πιο πολύ και πιό μεγάλο,  ξεριζώνεις ένα παράσιτο,  σκουπίζεις την πίσσα από το ποτηράκι,  ανάβεις,  η φλόγα δεν φαίνεται απ έξω,  την επόμενη φορά να θυμηθείς λίγο άζαξ για το καπνισμένο τζάμι.  Κοιτάς λίγο γύρω,  μετά αρχίζεις και ψάχνεις μέσα σου,  αμηχανία και στα δυο.  Συναισθήματα συμβιβασμένα,  έχεις αποδεχτεί το μεγάλο γεγονός,  ενώ πλησιάζει μια παχουλή γλυκιά κοπέλα κοντά στην ηλικία σου,  σου μιλάει τρυφερά,  σε ρωτάει με νόημα,  της απαντάς με ανωτερότητα του τύπου,  ''μπαμπάς, 7,5 μήνες πια το δουλέψαμε,  το ξεπεράσαμε,  αχ εσείς φρέσκιοι και ειδικά όταν πρόκειται για ένα νέο άτομο'',  και κάπου στο ''μπαμπάς''  σπάει η φωνή,  αρνούμενη να ειπωθεί ένα τόσο οικείο,  τόσο Δικό σου όνομα σε έναν χώρο που δεν μοιάζει να είναι κανενός,  ωστόσο τη νιώθεις,  είναι φανερό πως δεν πατάει σταθερά,  θέλει να πέσει επάνω σου να κλάψει,  θέλεις να ανοίξεις τα χέρια σου,  τίποτα δεν συμβαίνει από όλα όσα σκέφτεσαι,  σου προσφέρει δυό κουπάκια κόλυβα για τη συγχώρεση,  και πατέρας,  και μητέρα και αδερφή σου λέει,  καταπίνεις πικρό το σάλιο σου,  ξανά ανωτερότητα,  εύχεσαι,  της εύχεσαι εσύ που αν οι ευχές ήταν βρώσιμες ευχαρίστως θα τις πέταγες στα σκουπίδια,  αλλά είναι πουλιά και τις κρατάς μέσα στις χούφτες σου σφιχτά γιατί ξέρεις πόσο ουτοπικά χρειαζούμενες είναι.
Η γλυκιά γυναίκα φεύγει,  απομένεις μόνος,  ξανά αμηχανία,  κοιτάς τα λουλούδια,  κοιτάς το χώμα,  τίποτα δεν το κάνει να μυρίζει,  τίποτα να είναι αφράτο,  καμμιά τρυφερότητα παρ όλο το ζωηρό χρώμα των πανσέδων,  η ζωή μικραίνει εδώ μέσα και τυλίγεται σε μαύρα πανιά κυρίως,  νοτισμένα φρέσκια θλίψη.  Η φωτογραφία πίσω από το τζάμι σου θυμίζει το πρόσωπο του πατέρα σου,  όχι πως το έχεις ξεχάσει,  αλλά στο νου σου είναι η πιό πρόσφατη ταλαιπωρημένη εικόνα του,  ενώ εκεί,  πίσω από το τζάμι που τρεμουλιάζει κάθε φορά που πλησιάζεις,  είναι χαμογελαστός,  προφανώς σκηνή κομμένη από μια πολύ χαρούμενη στιγμή, ενφανώς γύρω στη δεκαπενταετία νεώτερος,  αν και για εσένα,  ήταν πάντα νέος,  ευδιάθετος και ετοιμοπόλεμος.
Δεν θέλεις να φύγεις αλλά ούτε σε κρατάει κάτι για να μείνεις περισσότερο,  παίρνεις την ψυχή σου κεμπάπ,  μπαίνεις στο αυτοκίνητο,  περνάς από όλους τους συνήθεις δρόμους και φτάνεις στη γειτονιά σου,  στο σπίτι σου,  στο μπαλκόνι σου,  καθαρίζεις με το μαχαίρι ένα μήλο,  ψήνεις λίγο καφέ και κάπως έτσι εξαντλείται το πρωινό αυτής της Κυριακής -