περί ζήλιας (?)

1)  Τα δεύτερα παιδιά σε μια οικογένεια είναι πάντα πιο όμορφα και πιο τσαχπίνικα από τα πρώτα (αυτό δεν ισχύει για τα δικά μου παιδιά)
2)  Το να ζηλέψεις το αδέρφι σου είναι κάτι σαν να αποδέχεσαι την ανωτερότητα του σε ομορφιά και εξυπνάδα,  αν δεν το αποδέχεσαι,  αν δεν ζηλέψεις είναι χειρότερο.
3)  Όταν οι γονείς λένε ''να να κοίτα ζηλεύει,  ζηλεύει''  και κοιτάζονται με νόημα (κι αυτό συμβαίνει εφ όρου ζωής)  αυτό πρέπει να το πιστέψεις,  ζηλεύεις τελεία και παύλα κι ας νιώθεις εσύ μια μητρική στοργή και μια τάση φροντίδας και προστασίας για την μικρότερη.
4)  Συναισθήματα αρνητικά ή θετικά έχουν μόνο τα μεγάλα παιδιά προς τα μικρότερα,  τα μικρότερα είναι από τη φύση τους απλά πιο έξυπνα,  πιο ευέλικτα,  πιο κινητικά,  πιο χαμογελαστά.
5)  Τα μικρότερα παιδιά κάνουν πάντα τη ζωή των μανάδων τους πιο χαρούμενη σε αντίθεση με τα μεγαλύτερα που έχουν τη γκρίνια για φρούτο.
6)  Το μεγαλύτερο παιδί,  ότι πονηριά κι αν σκαρφιστεί,  είναι από ζήλια,  το μικρότερο αν το κάνει είναι από τσαχπινιά.

Και για να περάσουμε από τα αστεία στα σοβαρά,  αφού μεγάλωσα με τις παραπάνω αρχές,  ρώτησα την Α. μια μέρα,  αν υπάρχει περίπτωση το δεύτερο παιδί,  το καλύτερο το εξυπνότερο το ομορφότερο κλπ κλπ,  να ζηλέψει ποτέ το μεγαλύτερο που στο κάτω κάτω άμα δεν έχει όλα τα παραπάνω προσόντα αφήστε το στην ησυχία του (αμ δε).  Θα είχε λόγο;

Και αν πολλά πολλά χρόνια μετά,  το δεύτερο παιδί,  μεγάλη γυναίκα πια,  αποδειχτεί υπερεκτιμημένο..  τότε τι;  Ποιός ζηλεύει ποιόν;  Ή μήπως όπου ''ζήλια''  ταιριάζει κάποια άλλη λέξη που δεν γνωρίζω;

Στην τελική μήπως απλά είναι ακατάλληλοι οι γονείς και όλα είναι στο μυαλό μας;

Εν τω μεταξύ μου έκανε κλικ αυτό που διάβασα εδώ.