Wednesday, December 14, 2016

ίσως





Θυμάμαι εκείνα τα πρώτα χριστούγεννα με ολόφρεσκο το blog,  ήταν σαν μόλις να είχε έρθει ο άι Βασίλης με το καλύτερο δώρο όλων των εποχών.
Το ωραίο ήταν ότι το μυαλό μου ήταν γεμάτο πράγματα,  βιώματα προσωπικά,  κομμάτια με ενδιαφέρον από βιβλία,  συναισθήματα μετά από κινηματογραφικές προβολές.
Δεν μου κάνει εντύπωση τίποτα πια,  ακόμη και το καλύτερο βιβλίο ή η πιο ενδιαφέρουσα ταινία δεν βοηθούν στην γέννηση κειμένων.
Μια ησυχία μέσα μου κρατάει ισορροπίες.
Όλα μέσα στη ρευστότητα τους μοιάζουν να είναι εντάξει.

Θα μπορούσε να είναι ωριμότητα αυτό;


5 comments:

  1. ωριμότητα, μέσα από συνθήκες που σκλήρυνε η ψυχή! Μην ανησυχείς, έτσι θα αναγνωρίζεις τί πραγματικά,
    έχει αξία.

    ReplyDelete
  2. Θα το έλεγα "γνώση" : αυτό που έχει χαθεί είναι ο ενθουσιασμός με τον οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι με το καινούργιο. Μα καθώς τα καινούργια όλο και λιγοστεύουν, όσο περισσότερη πείρα μαζεύουμε, τόσο τη θέση του ενθουσιασμού παίρνει η ηρεμία. Αυτή είναι η εκδοχή μου. :-)

    ReplyDelete
  3. Εγώ θα έλεγα Στέλλα μου ότι μοιάζει με την επιφάνεια μιας όμορφης Λίμνης. Όλα έχουν αποκτήσει μια στατικότητα. Μια στατικότητα βασισμένη σε μια ωριμότητα και αρμονία. Βιώνεις μια παράξενη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη μετατροπή της λίμνης σε βάλτο, κάτι που πρέπει να αποφευχθεί με κάθε θυσία και στη λίμνη που ένα αρμονικό βότσαλο θα της δώσει πάλι τους όμορφους αρμονικούς κύκλους που θα την βάλουν σε κατάσταση κίνησης για επαναδιάταξη ισορροπιών.
    Σε καλησπερίζω με κάθε ευχή.

    ReplyDelete
  4. Η πραγματική εσωτερική ηρεμία, έχει αυτά τα χαρακτηριστικά και επειδή δεν "μπαίνουμε" συχνά σ' αυτή την ευλογημένη ησυχία, κάτι μας ξενίζει, αλλά όσο υπάρχει το πάθος για ζωή, δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος λόγος ανησυχίας, αντιθέτως θα έλεγα πως είναι επίγνωση!
    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς! <3

    ReplyDelete
  5. Μπουκώσαμε μωρέ Στέλλα μου... χρειάζεται μια απόσταση για να ξανα εκτιμήσουμε τα πράγματα. Αυτή η υπερπροσφορά του διαδυκτίου (που την βρίσκω υπέροχη έ;) μας ζαλίζει.
    φιλί

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...