Sunday, April 30, 2017

πρωτομαγιά





Κάθε φορά που είναι πρωτομαγιά,  μου έρχεται στο νου μια συγκεκριμμένη εικόνα.
Στην αυλή,  στο σπίτι στο χωριό,  πράσινο παντού,  η Β. χιλιάδες χρόνια μεγαλύτερη μου,  ερωτευμένη και όμορφη,  με ένα τεράστιο χαμόγελο,  έκοβε λουλούδια μαζί με τα μακριά κοτσάνια τους και τα έδενε με σύρμα σε ένα στρόγγυλο στεφάνι.  Η ενέργεια της,  η ενέργεια εκείνης της ημέρας με ακολουθεί ακόμη.  Συχνά με ακολουθούν άνθρωποι που δεν ξαναείδα ποτέ.  Ήμουν πολύ μικρή,  και είχα πάει στο γάμο της Β.,  και θυμάμαι ακόμη εκείνο το φιλί που του έδωσε μετά.  Είχε σαρκώδη,  καλοσχηματισμένα και ηδονικά χείλη.  Και το φιλί της δεν έμοιαζε με υπόσχεση,  παρά με διεκδίκηση και ευχαρίστηση.  Και γεγονότα με ακολουθούν,  όπου ήμουν μια απλή παρατηρήτρια μα καθόλου αδιάφορη.

1 comment:

  1. Μ' αυτά ζούμε, Στέλλα μου, κι όσο οι αναμνήσεις μας επισκέπτονται δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Θα τις ανακαλούμε στη μνήμη και ανάλογα, θα μελαγχολούμε, θα κλαίμε ή θα γελάμε.
    Εύχομαι σε σένα πάντα να ζωγραφίζουν χαμόγελα…

    Καλή Πρωτομαγιά!

    ReplyDelete

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...