οι γειτόνισσες

Καθώς έβαλα να ψηθούν οι τσιπούρες για το μεσημεριανό του Σαββάτου,  άκουσα,  στη διπλανή αυλή την εξής στιχομυθία.  Οι φωνές ήταν νεανικές όχι όμως κοριτσίστικες έμοιαζαν να έχουν όμως ένα παιδιάστικο πείσμα μέσα σε μιά χροιά ωριμότητας.

-Εγώ ξέρω πιο πολλά.
-'Οχι εγώ ξέρω πιό πολλά!
-Μα εγώ το έχω περάσει.
-Δεν το πέρασες έτσι!
-Πώς ξέρεις πώς το πέρασα και τι ακριβώς πέρασα;

Δεν ξέρω για πoιό θέμα μιλούσαν,  το μόνο που γνωρίζω είναι πως η γειτόνισσά μου,  μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία γιά τη μητέρα της.

Μέχρι να τελειώσει το ψήσιμο,  είκοσι λεπτά από τη μία πλευρά και είκοσι από την άλλη,  ένα αργοπορημένο μεσημέρι του Ιούνη,  μετά από ένα δυνατό εσπρέσσο και κάποιες δουλειές στο κέντρο,  μιά μέρα που ένοιωθες ανακούφιση από τα κλιματιστικά στο εσωτερικό των καταστημάτων,  παρ'  όλη τη συννεφιά,  σκεφτόμουν πως πάσει θυσία θα ήθελα να αποφεύγω αυτού του είδους τις κουβέντες,  χαμένοι σε αδιάφορες λεπτομέρειες δεν πρόκειται να κατανοήσουμε περισσότερο το πώς και το τί του άλλου.  Ούτως ή άλλως λειτουργούμε με βάση το ''εγώ'' μας.  Όλοι,  κι εγώ μαζί.  Η αλληλεγγύη είναι ελάχιστη και η ενσυναίσθηση ελαχιστότερη.  Ο καθένας απολαμβάνει και χαίρεται τον πόνο του και τη χαρά του με τον ολόδικο του ιδιαίτερο τρόπο.  Και δεν είμαστε ρυθμισμένοι να μπούμε σ' αυτόν τον τρόπο του άλλου.  Είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες,  αν μπορεί αυτό να θεωρηθεί αδυναμία και δεν αλλάζουμε.