μία σοκολάτα

-Έχω ανεβασμένη πίεση δυό μέρες τώρα,  μου λέει καθώς πίνουμε καφέ.  Μπαίνει ένα γλυκό πρωινό φως από τα παράθυρα.  Της δίνω το πιεσόμετρο που βρίσκεται δίπλα μου,  καθώς κάθομαι στον καφετί βελούδινο καναπέ.
- Η γιαγιά σου (η μαμά της),  το έκανε αυτό (μετρούσε συχνά την πίεση της),  και εμείς (αυτή και οι αδερφές της) όλο γελούσαμε.  Την κοροιδεύαμε,  χαμογελάει,  και να τώρα κι εγώ!
- Γιατί την κοροιδεύατε της λέω,  είναι δυνατόν να μετράει κάποιος την πίεση του κι εγώ να τον κοροιδεύω;  (εσείς όλους τους κοροιδεύατε σκέφτομαι,  και αρχίζω να τσιτώνω,  αυτό ήταν το παιχνίδι σας).
- Ο γιατρός μου είπε,  πως αυτό που δεν καλοβλέπω είναι κι από τα γεράματα. 
Την κοιτάζω από πάνω ως κάτω.  Είναι γεννημένη το 1937 και είναι με τις ώρες της,  όταν είναι κουρασμένη δείχνει την ηλικία της,  όλες τις υπόλοιπες στιγμές που είναι και οι περισσότερες μοιάζει με κοριτσάκι.  Φοράει ένα λευκό σορτς και ένα ασπρόμαυρο μπλουζάκι.  Κάθεται σταυροπόδι και έχει μακριές και κομψές γάμπες.
Μ' αρέσει,  και την μισώ.  Την μισώ γιατί θέλω να της πω πως χθες είδα μια τεράστια,  σαν μια αγκαλιά αλόη. 
Μετά σκέφτομαι πως τη δικιά μου,  την μάδησε,  έκλεψε τρεις φύτρες και τις μοίρασε στις γλάστρες της.  Και λέω έκλεψε γιατί ούτε με ρώτησε, ούτε είχε σκοπό να μου το πει.
Δεν λέω τίποτα και φεύγω.

Φεύγω,  πηγαίνω στο σπίτι μου,  ανοίγω το ψυγείο και τρώω μια ολόκληρη σοκολάτα.  Με γέμιση πορτοκάλι.