όρια

Κάπου εδώ,  έφτασα στα όρια μου.  όχι άλλο θάλασσα,  όχι άλλο νερό.  Κοντεύω να μεταμορφωθώ σε παπάκι ή στην καλύτερη,  σε ένα φλαμίνγκο ροζ. 
Θέλω δροσιά και έναν Σεπτέμβρη φυσιολογικό,  να με βάλει σιγά σιγά στην ψυχολογία του Φθινόπωρου.  Θέλω ένα Φθινόπωρο όπως το περσινό,  με πολλά χρώματα.

Εν τω μεταξύ όσο εγώ γκρινιάζω με τα θέλω μου και δεν θέλω μου,  κάπου εκεί πάνω λογαριάζουν χωρίς εμάς.  Το σύμπαν,  συνηθίζει,  να επιστρέφει όλη τη γρίνια μου πίσω.
Αλλά αν η γρίνια βγαίνει μέσα από την καρδιά;  Κάτι πρέπει να κάνεις για αυτό θα μου πείς,   και θα σου πω πως ναι,  έχεις δίκιο.  Αλλά να μου πεις και το πως κι εγώ θα το ακολουθήσω.