Σκεφτόμουν πως είναι κάτι μήνες, όπως πχ ο Ιούνιος ή ο Οκτώβρης που περιέχουν τόση γλύκα κι ομορφιά που δεν θα με πείραζε να τους βίωνα σε διπλό χρόνο.
Κυριακάτικο πρωινό, καφεδάκι και βιβλίο στην πιό ηλιόλουστη γωνιά της βεράντας. Το κοτόπουλο με το ρύζι που μοσχομυρίζουν στο φούρνο, η εφημερίδα στο μαρμάρινο τραπέζι.
Αλήθεια, τους ανθρώπους που αγαπάμε πιό πολύ, μα πιό πολύ, γιατί φοβόμαστε να τους αγγίξουμε; Γιατί πχ ένα είδος ευτυχίας, ειπωμένη ξεκάθαρα με το όνομα της φοβάται να περιγραφεί;
Γιατί χώνουμε το μαχαίρι στο μεδούλι μόνο όσων μας ενοχλούν; Γιατί εφευρίσκουμε πράγματα να μας ενοχλούν; Γιατί δεν ξέρουμε τι θέλουμε; Γιατί επικεντρώνουμε σε ασήμαντες ουσιαστικά γενικότητες; Νομίζω πως έχω την έχω την απάντηση εδώ κάτω από την γλώσσα μου!
Ωστόσο, είτε έτσι είτε αλλιώς, μέσα στο μυαλό μου οι κολοκύθες, πάντα θα μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε άμαξες ή το έχουν κάνει ήδη.
σ.β.λ.
Πολλές ερωτήσεις, δυστυχώς χωρίς απαντήσεις....
ReplyDeleteΑπόλαυσε τις στιγμές σου Στέλλα μου, είναι μοναδικές. Καλή σου Κυριακή.
ο καθενας μας εχει δωσει τις απαντησεις του Γιαννη, θα ελεγα πως ολες εχουν κοινο σημειο γιατι ολοι βοφομαστε το ιδιο πραγμα
ReplyDeleteΣε μερικά πράγματα, Στέλλα, απαντάς, σε άλλα κλείνεις απλά, τα μάτια και τα απολαμβάνεις… Αλλιώς τα αδικείς.
ReplyDeleteΕκτιμώ το λόγο αλλά και τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα και ζηλεύω…
Καλό μήνα σου εύχομαι για αύριο!