ο Στόουνερ

*Την κοίταζε πιά σχεδόν χωρίς τύψεις.  στο γλυκό φως του δειλινού το πρόσωπό της έδειχνε νεανικό και αρυτίδωτο.  Νά  'μουνα πιό δυνατός,  σκεφτόταν..  να είχα περισσότερη πείρα..  να την είχα καταλάβει.  Και τελικά η αμείλικτη σκέψη,  Να την είχα αγαπήσει περισσότερο.  Σαν να έπρεπε να καλύψει μεγάλη απόσταση,  το χέρι του κινήθηκε πάνω στο σεντόνι που τον σκέπαζε και άγγιξε το δικό της.  Η 'Ιντιθ δεν σάλεψε..  σε λίγο τον πήρε ο ύπνος*

Προσπαθούμε καθημερινά με όλες τις δυνάμεις για το καλύτερο,  ωστόσο ποτέ δεν είμαστε αρκετοί.  Το νιώθουμε κυρίως κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής μας,  όπου και γίνεται και ο εσωτερικός απολογσμός..

*Με απόλυτη λογική,  χωρίς ίχνος προκατάληψης,  συλλογίστηκε πως η ζωή του θα φαινόταν σκέτη αποτυχία.  Είχε θελήσει τη φιλία,  τη στενή φιλία,  που θα μπορούσε να τον στηρίξει στον αγώνα δρόμου ων ανθρώπων..  είχε αποκτήσει δύο φίλους,  ο ένας είχε βρει έναν θάνατο παράλογο πρωτού καν γνωριστούν,  ο άλλος είχε τώρα πια απομακρυνθεί όσο γινόταν στις γραμμές των ζωντανών,  ώστε..  Είχε θελήσει το πάθος που ενώνει δυό ανθρώπους με τα δεσμά του γάμου..  το απέκτησε και αυτό και δεν ήξερε τι να το κάνει,  κι αυτό έσβησε.  Είχε θελήσει τον έρωτα..  και τον απέκτησε και τον εγκατέλειψε,  τον άφησε να χαθεί στο χάος των δυνατοτήτων.  'Κάθριν'',  σκέφτηκε.  ''Κάθριν''.*

Είναι εύκολο να κατακτήσουμε ένα πάθος,  ωστόσο υπάρχει μια μικρή δυσκολία στο να το διατηρήσουμε και να το διαχειριστούμε έτσι ώστε να παραμείνει ενεργό.  Να μην στραφεί εναντίον μας.  Ίσως και αυτή να είναι η φυσική ροή των πραγμάτων τελικά!

Μέσα στους αστερίσκους αποσπάσματα από το βιβλίο
ο Στόουνερ
του John Williams
εκδόσεις Gutenberg