Τα τζάμια του δωματίου, ήταν στρωμένα με πρωινή πάχνη. Στο βάθος, κάποια παράθυρα φωτισμένα από πολύ νωρίς. Σε ένα από αυτά, την βλέπω να ανοίγει τα παραθυρόφυλλα αγουροξυπνημένη. Πίσω της ένα ζεστό κίτρινο φως. Κάτι σιγοψυθιρίζει, μάλλον ένα τραγούδι. Ένας άντρας πίσω της έρχεται και την φιλάει. Της δίνει κάτι, αυτή το παίρνει, το ανοίγει, γελάει, αγκαλιάζονται. Ίσως να γιορτάζει σήμερα. Μπορεί και κάποια επέτειος.
Είναι ακόμη Νοέμβριος, ο καιρός καλός, κι ο ήλιος γρήγορα ανεβαίνει ψηλά για να κρύψει την ψύχρα και την ομίχλη. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ξυπνούν νωρίς το πρωί, αλλά ότι κι αν κάνουν οι άλλοι, είτε μας αρέσει είτε όχι, ελάχιστα μας αφορά. Ο καθένας μας έχει την προσωπική του ζωή, με την οποία πορεύεται στην καθημερινότητα. Συνήθως παίζουμε με όσα μας δίνονται, προσπαθώντας να τα διαχειριστούμε με τον καλύτερο τρόπο. Αν και σε κάθε μικρό ή μεγάλο απολογισμό, πάντα θα έχουμε να δώσουμε ρέστα, πάντα θα μετριόμαστε λίγοι μέσα στις τεράστιες υποχρεώσεις που δημιουργούμε απέναντι στον εαυτό μας κυρίως αλλά και στους ανθρώπους που αγαπάμε.
Σημασία έχει να πορευόμαστε μ' αυτό το τεράστιο χαμόγελο που μας διακρίνει, να μην αφήνουμε τίποτα τιποτένιο να το χαλάσει, να μην αλλάζουμε για κανέναν, να είμαστε εμείς και ο εαυτός μας, οι σκέψεις μας και ότι περιέχουν αυτές.
Είμαστε οι στιγμές μας, τις οποίες εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε, θέλει πολύ κόπο να το κάνουμε κτήμα μας αυτό, αλλά αξίζει.
Κάπου στα τέλη του Νοέμβρη, επίσης, ειδικά μια μέρα σαν τη σημερινή, ξέρουμε ότι περίπου σε ένα μήνα θα είναι χριστούγεννα. Και ακόμη κι αν μας μελαγχολεί η γιορτή, είναι αυτός ο μήνας που θα περιέχει κάποιες παραμυθένιες εικόνες αρκεί να είμαστε εκεί και να τις προσέξουμε.
Κι αν δεν υπάρχουν τα χρήματα για ακριβά στολίδια, ας φτιάξουμε τα παραμύθια μας μόνοι μας, ο καθένας όπως μπορεί και με ότι ικανότητες έχει.
*στη φωτογραφία, δυο μικρά δωράκια που έστειλα σε ένα άγνωστο κορίτσι που ζει σε μια άγνωστη για μένα, συνοικία της μεγάλης, ωραίας Αθήνας.
**η απόδειξη που περίμενα (για εκείνη την παρανοική σκέψη που έκανα πριν λίγες μέρες), δεν έχει έρθει ακόμη. Περιμένω!
music
Κατ αρχήν να στείλω ένα μπουκέτο με τις ευχές μου για τη γιορτή σου.
ReplyDeleteΧρόνια σου Πολλά Στέλλα μου...! όμορφα όνειρα να στολίζουν τη ζωή σου και τις στιγμές σου.
Κατά δεύτερο να πω το εξής: Παρακολουθώντας τη γραφή σου εδώ, ξέρεις με τι μοιάζεις αναλογικά ;
"Ο Άνθρωπος με την Κινηματογραφική μηχανή" ειναι ένα συγκλονιστικό έργο του Ντζίγκα Βερτόφ το 1929 που σημάδεψε τον Κινηματογράφο. Σε παρατηρώ σε χαρακτήρα παρατηρητή, με μια ντοκουμενταρίστικη ματιά να ατενίζεις διεξοδικά πολλά γύρω σου. Τούτο το σημερινό είναι κάτι το ανάλογο.
Μου αρέσει πάρα πολύ όλο αυτό να το ξέρεις και το δίνεις με εξαίρετη ζεστασιά.
Καλό σου βράδυ με ευχές.
Γιαννη, σ ευχαριστω πολυ για τις ευχες σου!
ReplyDeleteΜε κολακευει παρα πολυ ο τροπος που με περιγραφεις, εγω ομως ζηλευω λιγο τις κινηματογραφικες σου γνωσεις και τον αριθμο των ταινιων που εχεις δει! Φανταζομαι εχεις διαβασει και αντιστοιχα βιβλια.
Επι του παροντος, η αληθεια ειναι οτι μου αρεσει να παρατηρω.
Όλα εχουν ενα backround, ενα ''γιατι'', ενα ''διοτι'' και ενα λογο που συμβαινουν
καλη εβδομαδα να εχουμε :)
Η Δύναμη της παρατήρησης στη ζωή είναι ανεκτίμητη Στέλλα μου. Ξέρεις, οι μεγάλοι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων πάνω σε αυτήν την δύναμη πάτησαν για να αναπτύξουν το ταλέντο τους.
DeleteΜου αρέσει πάρα πολύ αυτό το σκεπτικό σου, θα έλεγα το λατρεύω. Είναι μια διάθεση φιλοσοφική και λίγοι άνθρωποι την ΄έχουμε.
Φιλιά.
Χρόνια πολλά Στέλλα, με υγεία και παντοτινά χαμόγελα!
ReplyDeleteηταν μια συνηθισμενη αλλα ομορφη μερα scarlett μου, σ ευχαριστω πολυ !!!
Delete