του Νοέμβρη

Ετοιμάζω ένα φλυτζάνι τσάι με βότανα.  Η φωνή μου ελαφρώς κουρασμένη από τα τηλεφωνήματα της γιορτής.  Πόση αξία έχουν αυτές οι μέρες!  Μία,  συνήθως δύο,  όνομα και γενέθλια,  μοναδικές για τον καθένα.  Και οι άνθρωποι που σε θυμούνται,  πολλές φορές θαρρείς ξεθαμμένοι από τα παλιά.  Εκπλήξεις,  θύμησες και νοσταλγία.  ''Πόσο θέλω να σε δω,  κι ας μην έχουμε να πούμε τί αν τυχόν και καθήσουμε στο ίδιο το τραπέζι.''
Το να προσδίδουμε ευρύτερη προσωπικότητα από αυτή που διαθέτουν, στους φίλους μας,  μας τονώνει βέβαια τον εγωισμό και την αυτοεκτίμηση αλλά δεν βοηθάει την δική τους.
Το μαύρο και το άσπρο εμπεριέχεται σε έναν χαρακτήρα μαζί με όλα τα γκρι (χωρίς να είναι απαραίτητα),  όμως ένας χαρακτήρας λίγο δύσκολο να περιέχει πολλαπλές προσωπικότητες της ίδιας δύναμης. 
Με λίγα λόγια,  οι άνθρωποι είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο.  Οι βαθύτερες σκέψεις επάνω στο θέμα αποδεικνύονται άστοχες!

*στη φωτογραφία,  ένα πλατανόφυλλο μαζεμένο από το έδαφος,  σήμερα το απόγευμα και τοποθετημένο σε μια στήλη πέτρινη,  με φόντο τη θάλασσα.  Κάπως έτσι,  εκπνέει γλυκά γλυκά ο όμορφος μήνας Νοέμβρης.