της νύχτας

Ήμουν έξω από το παλιό μου σχολείο,  καθόμασταν στις σιδεριές και χαζομιλούσαμε με μια φίλη,  φορούσαμε μακριές φαρδιές φούστες μιας άλλης εποχής,  είχαμε όμορφα μαλλιά και ελαφριά βαμμένα χείλη,  γέρναμε πίσω τις πλάτες και τινάζαμε τα νεανικά κεφάλια μας σε κάθε γέλιο που ακουγόταν ζεστό και γάργαρο,  όταν πέρασε ένα αυτοκίνητο,  όχι με ταχύτητα,  αλλά σιγά σιγά,  σαν να ήθελε να μου δώσει την ευκαιρία να αποτυπώσω κάθε καρέ της σκηνής με λεπτομέρεια.  Εκείνος,  καθόταν πίσω και δεξιά,  και όχι στη θέση του οδηγού,  πράγμα που αμέσως μου έκανε εντύπωση.  Δήλωνε αδυναμία αυτού του ανθρώπου,  σαν κάπου να οδηγείτο χωρίς τη δική του θέληση και λυπήθηκα,  εν τω μεταξύ έδειχνε σαν η πρόσοψη του σχολείου μου να του ήταν γνώριμη,  κοιτούσε με θέρμη,  σαν να ήθελε να θυμηθεί,  ή να ξαναζήσει στιγμές παλιότερες που κάποιες ιδιάζουσες καταστάσεις,  ίσως ένας έρωτας να τον είχαν φέρει.  Ένιωθα τις αναμνήσεις που περνούσαν σαν κινηματογραφική ταινία από το πρόσωπο του,  το γέλιο μου έκανε μια μικρή παύση,  ήξερα πως υπήρχα στο περιεχόμενο αυτών των αναμνήσεων,  αδυνατούσα όμως να τις κάνω δικές μου. 
Ανακουφίστηκα,  όταν το αυτοκίνητο που ήταν μέσα πέρασε και έφυγε και έτσι τελείως φυσικά συνεχίσαμε την κουβέντα μας με την φίλη μου.  Θέλοντας να δώσω μια ταυτότητα σ'  αυτό το πέρασμα,  όπου συμμετείχα τότε,  ως κάτι άλλο από αυτό που ήμουν σήμερα,  το απέδωσα στην αχαλίνωτη φαντασία μου και στην αδάμαστη νεανική ορμή μου,  να ζήσω πράγματα,  ακόμη και δημιουργώντας τα!