Το ολιγόλεπτο πρωινό ψιλόβροχο είχε παγώσει εν ήδη πάχνης στο γυάλινο εξωτερικού χώρου τραπέζι κι εγώ ήθελα να γράψω πάνω του 2018 ευχές για τη ''νέα'' χρονιά. Ένας πόνος στο δεξί μπράτσο, ψηλά κοντά στον ώμο με κράτησε στο σαλόνι του σπιτιού μου. Η μουσική, το φωτισμένο δέντρο και η Bonnie, ήταν σήμερα οι φίλοι μου. Και τα ''τρία μαύρα νούφαρα'' του Bussi, που τα διάβασα απνευστί, με δύο μαξιλάρια βοηθητικά, το ένα να συγκρατεί το χέρι μου και το δεύτερο τον όγκο το βιβλίου. Και αφού ταξίδεψα ως το Ζιβερνί, και αφού χάθηκα σε εκτάσεις από νερά και νούφαρα, στο τέλος έκλαψα πολύ!
Παραμονή πρωτοχρονιάς, για γούρι, αγόρασα το ''κορίτσι της πτήσης 5403'' του ίδιου συγγραφέα. Είναι πια έθιμο των τελευταίων χρόνων.
Ένας, κάποιος, μου έστειλε ένα μέηλ. Άγνωστος. Πώς γίνεται να διαβάζει ο οποιοσδήποτε μια βδομάδα τις αναρτήσεις μου και να θέλει να με γνωρίσει; Αστείο!!! Όχι! Οι ιδιαιτερότητες του διαδικτύου και η φαντασία που τρέχει και αναπτύσσεται. Για κάποια άλλη εποχή, σίγουρα ανέφικτο. Σύνηθες για την σημερινή!
υ.γ. αν θα είχα μια και μοναδική ευχή για την μόλις τεσσάρων ημερών χρονιά, θα ήθελα να μείνουν όλα όπως έχουν!!!
Συνυπογράφω τη δύναμή σου να διαβάσεις το βιβλίο παρά το πρόβλημα στο χέρι σου. Έτσι σε πείσμα όλων εκείνων.
ReplyDeleteΚαλό βράδυ Στέλλα.