Την πέμπτη μέρα του χρόνου έγινε ένας μικρός απολογισμός ζωής, μεταξύ μιάς κουταλιάς σούπας με άσπρο ζουμάκι και 5-6 χυλωμένα ρεβύθια και ένα πιρούνι που έσκαβε ευλαβικά μια πλάκα ολόλευκο, μαλακό τυρί μανούρι. Του είπα, πως θα μπορούσα κάπου εκεί στα 20 με 25 μου χρόνια να έκανα μια ιδέα πιο ώριμες κινήσεις υπέρ των θέλω μου, και λιγότερους συμβιβασμούς και γυρίσματα του κεφαλιού σε ενοχλητικές καταστάσεις που δεν με βόλευαν. Τα πράγματα θα μπορούσαν να πάρουν την απόχρωση του άσπρου ή του μαύρου, αλλά εγώ πάντα διάλεγα τις χίλιες αποχρώσεις του γκρι, και καθ' όλη την πορεία, τις έζησα όλες μια προς μια, από το λίγο λερωμένο λευκό της αγνότητας ως το βαθύ σκούρο του χάους της ψυχής.
*Σε κάθε ξεκίνημα, αναθεωρώ και ελέγχω από την αρχή τις αποφάσεις μου. Σε κάθε Τέλος βρίσκω πως χρησιμοποίησα περισσότερο την καρδιά μου από την λογική μου.
Εγώ, ως θερμός σου αναγνώστης, δεν θα αποτολμήσω να πω κάτι παραπάνω σε αυτήν εδώ τη μικρή σου εξομολόγηση παρά το ότι κάθομαι ευλαβικά απέναντί σου στο τραπέζι που αναφέρεις και προσπαθώ να παρατηρήσω ίσως και να αφουγκρασθώ τις σκέψεις σου αλλά και τις αναμνήσεις σου.
ReplyDeleteΑυτήν ιδιαίτερα την πάλη που γίνεται μέσα μας σαν προσπαθούμε τον κάθε μας απολογισμό.
Όμορφο βράδυ να έχεις Στέλλα μου.
Εν τελει, φανατικε μου αναγνωστη, το ολο θεμα στη ζωη ειναι να κανεις αυτο που θελεις ετσι ωστε στους απολογισμους να μην υπαρχουν απωθημενα, να λες πχ αυτο το επιθυμουσα κατ αυτον τον τροπο και το εκανα, ειτε στραβα ειτε κουτσα, ΤΟ ΕΚΑΝΑ, να ξερεις τι θελεις και να φανατιζεσαι, να παθιαζεσαι και να παλευεις για αυτο.
ReplyDeleteΓιατι κατα τα αλλα ολοι στο ιδιο μηκος κινουμαστε.. κι ο,τι κι αν διαλεγαμε θα ηθελε το ιδιο παθος για να το κανουμε σημαντικο!
Είναι συνήθειο σε όλους να κάνουμε απολογισμούς στην αλλαγή του χρόνου. Μπορεί ακόμη και την Πέμπτη μέρα του νέου… Δίνουμε και παίρνουμε. Κάποιοι ζούμε στο κόκκινο, κάποιοι στο μαύρο ή στο λευκό, ή ακόμη και στις χίλιες αποχρώσεις του γκρι. Και πάνω απ' όλα είμαστε άνθρωποι... με αισθήματα, ιδιαιτερότητες, πάθη, λάθη, συγνώμες... ζούμε και αναπνέουμε... ερωτευόμαστε και πονάμε... Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, θα είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε.
ReplyDeleteΚαι τελικά, Στέλλα μου, ο χρόνος μετριέται όχι με το ρολόι, αλλά με τις στιγμές, με τις λέξεις, με τη φθορά, με τη σκουριά. Και πάντα κερδισμένη η καρδιά!
Καλή Χρονιά!