Οι πιό δύσκολες μέρες είναι αυτές που στρώνεις τα παιχνίδια σου στο πάτωμα, αλλά κανένα δεν σε ελκύει για να παίξεις.
Δεν έχουμε κάνει ένα λάθος μόνο, ή μία στραβή, είμαστε ολόκληροι φτιαγμένοι από λάθη και στραβές!
Τις περισσότερες φορές, παλεύουμε σε έναν μονόδρομο. Με τον εαυτό μας! Από οπουδήποτε αλλού διαφεύγουμε εύκολα.
Τα παραμύθια μας, τα φτιάχνουμε μόνοι μας, κομμένα και ραμμένα στα δικά μας μέτρα, από τους άλλους ζητάμε απλά να τα υποστηρίξουν.
Είναι κάποιες δύσκολες μέρες, ναι, που συνειδητοποιούμε έμπρακτα μέσα μας πόσο έχουμε ανάγκη τη στήριξη –και την υποστήριξη– κάποιων από τα «κατά συνθήκην» λάθη και… τις στραβές μας…
ReplyDeleteτι ωραια που το εθεσες Στρατο, αν καταλαβαινω σωστα αυτο που λες!
ReplyDeleteΤο λάθος είναι συνυφασμένο με τη δράση με τη λειτουργία. Συμβαδίζει μαζί της ως πιθανότητα. Ως τέτοια που οφείλει να περιοριστεί έως και να αποκλειστεί. Όμως η πιθανότητά του υπάρχει.
ReplyDeleteΟ Αγώνας που δίνουμε με τον εαυτό μας ναι, είναι ο πλέον δύσκολος.
Στέλλα μου καλό σου βράδυ.
Ελαχιστες φορες ειμαστε στο σωστο δρομο, αλλωστε ποιος τον οριζει; Ειναι κι αυτη μια αποψη Γιαννη!
ReplyDeleteΗ συμφιλιωση με τον εαυτο μας ισως να επιτυγχανεται μονο οταν ειμαστε παιδια.. ισως και οταν ειμαστα αφελεις και αθωοι ;)