Αν μου το έλεγε κάποιος πριν χρόνια πως μια υποψία αρρώστειας και πόνου, από μία κουβέντα, από μια ταινία, από ένα δελτίο ειδήσεων, θα πυροδοτούσε σήμερα μνήμες και δάκρυα και αναφορές στο πρόσωπο του πατέρα μου, θα έλεγα, το λιγότερο πως είναι τρελλός.
Από μακριά ακούγονται τα μουγκρητά των αστραπών, κάπου εκεί πέρα βρέχει και έτσι όπως είμαι σήμερα σε καταναγκαστικό brake, θέλω να βρέξει, να κάνει κατακλυσμό θέλω.
Έλα να πιούμε ένα καφέ οι δυό μας, να τα πούμε, να φύγουν όλα αυτά τα άσχημα διαβολάκια μέσα από το κεφάλι μου!
Όμορφο καφέ να πιεις Στέλλα μου. Και μακάρι η όποια καταιγίδα να πάρει μακριά κάθε αρνητική σου σκέψη. Να έρθει λυτρωτική και καθάρια.
ReplyDeleteΤην καλησπέρα μου.