Όταν χάνω την ευλυγισία και την κινητικότητα κάποιου μέρους του σώματος μου, παθαίνω ένα black out, μαυρίζει ο χώρος μέσα στο κεφάλι μου και αρχίζω να λειτουργώ σαν ζωάκι, δεν σκέφτομαι παρά μόνο ό,τι μπορεί να με βοηθήσει εκείνη τη στιγμή. Έτσι, χάνομαι λίγο περισσότερο από την πραγματικότητα μου, βυθίζομαι πιο πολύ στον εσωτερικό μου κόσμο, ξεχνάω να σκεφτώ πως πχ είναι ο καιρός σήμερα, αν άλλαξε, αν κάνει κρύο ή ζέστη. Θυμάμαι, γύρω στα εννιά χρόνια πριν, που όλοι μιλούσαν για τον χειμώνα που πέρασε και εγώ δεν θυμόμουν καν χειμώνα. Τρεις ολόκληρους μήνες που βρισκόμουν στον καναπέ με σπασμένο αστράγαλο, δεν είχα νιώσει τον καιρό, την εποχή, ούτε καν τα χριστούγεννα που είχαν μεσολαβήσει.
Black out μπορώ να πάθω και για άλλους λόγους, όπως πχ, όταν δεν γίνεται σωστά η καθημερινή επανάληψη των μικρών πραγμάτων που αγαπώ. Νομίζω ας πούμε πως το κόψιμο του τσιγάρου, μου έχει αφήσει εδώ και πέντε περίπου χρόνια ένα μόνιμο κενό και μία έλλειψη, την έλλειψη εκείνης της συγκεκριμένης ευχαρίστησης, της ανέμελης, στιγμιαίας ευχαρίστησης. Επίσης νομίζω πως με τίποτα δεν καλύπτεται!
Χμμμμμμ σου λείπει ε ; να σου πω την αλήθεια Στέλλα εμένα καθόλου.....! ποτέ δεν έχω αυτό το ερέθισμα της παλινδρόμησης. Ποιος ξέρεις.
ReplyDeleteΆσχημη η εμπειρία με τον αστράγαλο, πολύ άσχημη.
Τις ευχές μου για όμορφο Σ/Κ καλή μου φίλη.
Δεν ξέρω αν το ''μου λείπει'' ειναι το σωστό συναίσθημα Γιάννη, θα έλεγα ότι περισσότερο με στρεσάρει αυτό το απαγορευτικό που συμβαίνει στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αυτό που με κάνει να γυρνάω το βλέμμα όταν βλέπω περίπτερο. Όταν η τσάντα μου περιέχει μόνο πορτοφόλι, γυαλιά! Όταν ο καφές πίνεται με συνοδεία το μπισκοτάκι και σκέτος στο σπίτι.
ReplyDeleteΗ εμπειρία με τον αστράγαλο!
Πιό δύσκολο είναι να περιγράψω το πώς και το πού έγινε. Οι επόμενοι μήνες μετά το νοσοκομείο κ το χειρουργείο απλά πέρασαν. Δύσκολα πολύ, αλλά πέρασαν. Η μνήμη ανατριχιάζει στο γεγονός!!!
Ούτε στον εχθρό μου δεν θα ευχόμουν.
Καλό σαββατοκύριακο, που δείχνει πολύ ζεστό, κι ας ψιχάλιζε πριν λίγο :)