Λες, πως την επόμενη φορά που θα μπεις στην κουζίνα, θέλεις να μαγειρέψεις, με την έννοια του να σε προσέξεις, να σου φτιάξεις κάτι περιποιημένο και νόστιμο, με τις σωστές δόσεις των υλικών, και τις σωστές δόσεις των μυρωδικών. Η επόμενη φορά είναι πάντα μια φορά μετά από τη σημερινή, που ξεπλένεις βιαστικά το κοτόπουλο που έχεις ξεπαγώσει από την κατάψυξη, καθαρίζεις και χοντροκόβεις τις πατάτες, πασαλίβεις αλάτι, στίβεις λεμόνι, ρίχνεις λάδι και πετάς το ταψί στο φούρνο. Εν τω μεταξύ κάποια από τις επόμενες φορές, θα επιμεληθείς κάθε εκατοστό του χώρου σου, αλλά ποτέ δεν παίρνεις είδηση πότε περνάει ο χρόνος, αυτός ο χρόνος που ποτέ δεν σε χωράει ολόκληρο μέσα του.Κάπως έτσι φτάνει προχωρημένο μεσημέρι, απόγευμα, ο ήλιος στη δύση του και τα ''θέλω'' μας παραμένουν μια πλάνη, μια ουτοπία, κάτι έξω από την πραγματικότητα. Αύριο όμως, ίσως.. ποτέ δεν ξέρεις!!!
Ένας καλύτερος και πιο δεκτικός χώρος για τα "θέλω" σου ; μήπως θα έπρεπε να τα προσέχουμε πιο πολύ ; ένα ερώτημα έτσι να αιωρείται.
ReplyDeleteΚαλή βδομάδα.
Κάπως έτσι εξελίσεται και το άλλο Γιάννη.
DeleteΑυτό που κάθε μέρα υπόσχεσαι στον εαυτό σου μόνο θετικές σκέψεις. Και όλο αύριο, όλο αύριο, γιατί πάντα κάτι θα συμβαίνει που θα μας θλίβει.
Κι ο φόβος.
Αυριο, ίσως να το ξεπεράσω, ίσως να μην το σκέφτομαι αυτό, θα ελέγχω τι σκέψεις μου, θα έχω στο μυαλό μου μόνο όμορφα, μόνο διαλεγμένα, αυτά που θέλω εγώ. Γίνεται λες;
Εγώ στρατιώτης δεν υπήρξα ποτέ, τα μισά θέλω χάνονται στη σκιά των άλλων, των ισχυρότερων. Λέω πως κρατάμαι αυτά που μας εκφράζουν πιό πολύ! Για τα άλλα δεν ξέρω ίσως αν είχαμε άλλη μια ζωή να προλαβαίναμε. Θα προλαβαίναμε λες;;;