απόηχος

Αυτό που έμεινε σαν απόηχος στα αυτιά μου,  αυτό που κράτησα μέσα μου,  μετά από όλα όσα είδα και άκουσα και διάβασα τις τελευταίες μέρες,  είναι πως υπήρξαμε ένας λαός σκλαβωμένος για 400 ολόκληρα χρόνια.  Από το 1922 δε,  έχουμε ζήσει την καταστροφή της Σμύρνης,  έναν πόλεμο,  έναν εμφύλιο,  μια χούντα.  Ίσως κάτω από αυτό το ιστορικό,  μας δικαιολογώ,  αν και σε καμμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι αξίζουμε οποιαδήποτε δικαιολογία.  Είμαστε,  ανεπαρκείς είμαστε!!! Διανοητικά,  αισθητικά,  οργανωτικά.

Χειρότερο από τη φωτιά και τους 82 νεκρούς,  το δηλητήριο που ρίχνουμε (με κάθε ευκαιρία) μεταξύ μας. 

υ.γ. Η φωτογραφία με το κοριτσάκι που τρέχει στο καταπράσινο λιβάδι,  με γοήτευσε.  Ήρεμα,  καλοζωισμένα προσωπάκια δεν υπάρχουν στην χώρα μου.  Σε ένα άλλο κράτος ίσως,  σε έναν άλλο πλανήτη,  σε ένα άλλο σύμπαν.
Πολύ λυπάμαι,  πολύ!