ΠΡΩΤΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ. ΜΕΤΑ Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΕΥΩΔΙΑΣ. ΜΕΤΑ… Τον αριθμό τηλεφώνου της δεν τον θυμάμαι πια. Το μόνο που ξέρω ακόμα είναι ότι φορούσε μαύρο καπέλο μ’ ένα καφετί φτερό. Κι ότι ήθελα να ζήσω μαζί της, επίσης ότι κάποτε ήθελα να πεθάνω γι’ αυτήν. Αμυδρά θυμάμαι το χρώμα των ματιών της, το γελάκι της, αμυδρά το άρωμα της επιδερμίδας της. Θυμάμαι τον πόνο που μου προκάλεσε• αλλά μόνο έτσι, όπως πονάμε για το θάνατο ενός προ πολλού νεκρού. Θυμάμαι και τη χαρά που μου χάριζε• αλλά μόνο έτσι, όπως θυμούμαστε ένα πλούσιο γεύμα, ένα τσιμπούσι, ένα φαγοπότι, που τις λεπτομέρειες τους τις έχουμε ξεχάσει από καιρό. Όλα αυτά τα θυμάμαι, αμυδρά. Αλλά τον αριθμό του τηλεφώνου της, που πριν από λίγα χρόνια τον είχα αυτομάτως έτοιμο, σαν να ’ταν συμπλεκτικός σύνδεσμος, αυτόν δεν τον θυμάμαι πια. Έτσι πεθαίνουμε, ο ένας για τον άλλο. Πρώτα πεθαίνει ο αριθμός τηλεφώνου. Μετά η ανάμνηση μιας ευωδιάς. Μετά το σώμα στο οποίο ανήκουν ο αριθμός τηλεφώνου και η ευωδιά. Μετά όλα.
[Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ του Σαντόρ Μαράι από το βιβλίο ΜΕΓΑΛΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΙΣ ΠΙΟ ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, εκδόσεις Γνώση - ART by Mario Antonio Gomez]
Λίγα λόγια γεμάτα απίστευτη συναισθηματική ένταση. Θα την χαρακτήριζα πολύ noir αυτή τη γραφή με τις ανάλογες προεκτάσεις. Πολύ όμορφη επιλογή.
ReplyDeleteΚαλή σου συνέχεια Στέλλα μου.