Thursday, October 04, 2018

παράλογα





Ένιωσα ξαφνικά μετέωρη,  και σαν οι φίλοι που παίζαμε το ίδιο παιχνίδι καιρό τώρα,  να συνενοήθηκαν μέσα σε μια στιγμή για έναν νέο κώδικα που εγώ δεν θα γνώριζα.  Ένιωσα σαν να έκανα μια σκέψη χαζή,  έξω από την αποδοχή του κοινωνικού συνόλου,  μια σκέψη αυτοπροστασίας,  που ήταν ολόδική μου,  ήταν η ιδέα μου,  ήταν η θέση μου,  ήταν ο τρόπος που έβλεπα εγώ τα πράγματα.
Κι εκεί που παίζαμε έπεσαν χαστούκια.  Αληθινά χαστούκια και διαγραφές αληθινές κι αυτές κι αυτό ήταν το μόνο που μου έμεινε από αυτή την ιστορία.  Ποιοί τελικά έπαιζαν μαζί μου το ίδιο παιχνίδι,  ή ποιοί νόμιζα ότι έπαιζαν,  και πόσα παιχνίδια παίζει το μυαλό παρά την θέληση μας.

No comments:

Post a Comment

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...