Ξεκινάει κάπως έτσι:
Θυμώνω πολύ με κάποιον, εξοργίζομαι. Για τις πράξεις του, για τον τρόπο σκέψης του κυρίως, για το αδιέξοδο στην προσπάθεια του διαλόγου και για όλα τα μυστικά που κρύβει. Μην μου πεις ότι δεν κρύβει! Ο καθένας μας το κάνει.
Θέλω να τον ξεσκίσω, δεν μου φτάνει να του δώσω ένα χαστούκι, αν μπορούσα θα του έβγαζα τα μάτια.
(Κατά βάθος θα ήθελα πολύ οι αδιέξοδες κουβέντες να γίνουν διεξοδικές, αλλά μαγικός τρόπος δεν υπάρχει).
Καθώς οι σκέψεις μου είναι μοναχικές, όλο αυτό στρέφεται εναντίον μου, από εμένα προς εμένα.
Θυμωμένη και εξαγριωμένη για όσα αδιαφορώντας ανέχτηκα και για άλλα τόσα από εδώ και πέρα.
Θέλω να μου βγάλω τα μάτια!
Θυμός: Δυνατό συναίσθημα. Από τα πιο ανεξέλεγκτα. Επίσης από τα πιο αμφιλεγόμενα και καταστρεπτικά. Φυσικά δεν έρχεται από το πουθενά. Έχει τις γεννεσιουργές του αιτίες, τη δυναμική του.
ReplyDeleteΠιστεύω ότι μια μέθοδος υπάρχει για να ελεγχθεί. Η Καθαρή σκέψη. Η Ψύχραιμη προσέγγιση. Αν μας διακατέχει η θερμή λογική τότε η ορθή κρίση εξαφανίζεται και όλα γίνονται κόκκινα και θολά.
Θέλει μεγάλη προσπάθεια και πειθαρχία Στέλλα μου αυτό το βίωμα.
Και μια συμβουλή. Μην στοχοποιείς τον εαυτό σου. Δεν αξίζει να το περνάς αυτό.
Την καλησπέρα μου.
Ορθή κρίση υπάρχει πάντα Γιάννη μου.
ReplyDeleteΣυγχρόνως και συναισθηματική.
Βάλε και λίγη άγνοια, βόλεμα, ''αδιαφορία''.
Κάπως έτσι όλοι μας.
Ένα κράμα από πράξεις και συναισθήματα
ή από απραξία, εκεί το μαχαίρι μπαίνει ως το κόκκαλο και πληγώνει βαθιά.
Να, τότε που γύρισα το κεφάλι αλλού, τώρα το βρίσκω διπλό και τριπλό μπροστά μου.
Έχω τελειώσει μια σοκολάτα σήμερα!
Σ ευχαριστώ για αυτό σου το σχόλιο
"Φοβάμαι μην καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου"
ReplyDeleteΤο μαχαίρι. Καββαδίας. Και παρακάτω "Εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο να αγοράσεις"
Ε, ναι. Αλλά το πήρε "(- Πόσο έχει; - Μόνο φράγκα οκτώ. Αφού το θέλεις, πάρ'το.")
Ίσως οι σοκολάτες να είναι μία λύση. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σε κάτι που έτσι κι αλλιώς λύση δεν υπάρχει. Διαχείριση υπάρχει μόνο. Και είναι άλλη απ' αυτή που φανταζόμαστε με το κεφάλι ήσυχο, χωρίς θυμό. Οπότε..
Καλημέρα, φιλιά σε σένα και στο γατάκι.
Διονύση, μ αρέσει η ματιά σου και το ξέρεις και σε βλέπω που χαμογελάς πονηρα :)))
DeleteΈπιασες ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια αλλά και σε ποιόν δεν αρέσουν θα μου πεις!
Έτοιμη ήμουν να αγοράσω :)))
Στη λαική έχει πάμφθηνα και κοφτερά ουυυ!
Αλλά η λαική γίνεται Σάββατο, κι εγώ ήμουν θυμωμένη Παρασκευή. Εεε μέχρι σήμερα μου πέρασε.
Πάει κι η σοκολάτα! Μπορεί να βοήθησε κι αυτή.
Φιλάαακια κύριε Λι μου
Ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της ψυχολογίας άνοιξες σήμερα.Μου θυμίζεις κάποιες στιγμές δικές μου.
ReplyDeleteΌταν άρχισα να νευριάζω με μένα και λιγότερο με τους άλλους.Είναι ότι χειρότερο γενικά ο θυμός και ακόμη χειρότερος όταν τον έχουμε για εμας.
Λόγω οικονομίκου προβλήματός μου τότε που έκανα συνεδρίες στην ψυχολόγο μου ,δεν μπόρεσα να παρω μέρος σε ένα βιωματικό σεμινάριο 5 ημερών που έκανε η ψυχολόγος μου στην Άνδρο με θέμα "Ο θυμός"!!!
Οσοι ελαβαν μέρος σε αυτό γύρισαν άλλοι άνθρωποι.
Πιστεύω ότι ο θυμός είναι ότι χειρότρο μπορεί να υπάρξει στην ζωή του ανθρώπου.
Πολλές φορές άλλο πιστεύουμε ότι μας κάποιο θέμα μας το προκαλεί.Αλλά τις περισσοτέρες φορές εχει αλλού την αρχή του...Από αλλού πηγάζει.
Μαριος
Γειά σου Μάριε
DeleteΈχεις εντρυφήσει στην ψυχολογία ή κάνω λάθος;
Ως ένα σημείο βοηθάει, έτσι ώστε να απαντήσεις εσύ ο ίδιος στα ερωτήματα σου. Έτσι πιστεύω, εμπειρία δεν έχω.
Αλλά κι αυτή η άτιμη η ψυχολόγος σου, να κάνει τα σεμινάρια στην Άνδρο;;;
και μάλιστα με θέμα τον ''θυμό'';;;
Μα τι δουλειά έχει ο θυμός στην Άνδρο;
Τα νησιά είναι για relax και μόνο!
Άαα μα φυσικά όσοι παρακολούθησαν το σεμινάριο γύρισαν άλλοι άνθρωποι. Γίνεται να πας σε νησί ταξιδάκι και να γυρίσεις ο ίδιος;
Πόσο θα ήθελα τώρα ένα ταξιδάκι κι εγώ! Να δεις πόσο άλλος άνθρωπος θα επέστρεφα :)))
Εντάξει ο θυμός είναι ότι χειρότερο μα δε γίνεται να ζούμε με συναισθήματα σε ευθεία γραμμή, αυτό μόνο οι πολλοί εσωστρεφείς το καταφέρνουν και είναι πολύ χειρότερο να μην εκδηλώνεις τίποτα.
Σίγουρα τα υπάρχοντα θέματα έχουν βάθος, συμφωνώ απόλυτα με τα όσα γράφεις στο σχόλιο σου.
Μη σου πω και βάθος 40 ετών.
Αλλά άντε να σκάψεις και να αρχίσεις τις επιδιορθώσεις.
Προσωπικά δεν προλαβαίνω και λόγω ηλικίας :)))
Σευχαριστω για το σχόλιο σου
καλό σαββατοκύριακο σου εύχομαι
έχω τραγουδάκι
https://www.youtube.com/watch?v=FfF7dP41U58
Let's Pretend - Tindersticks
Καλημέρα θυμωμένο Φις Άι :)
ReplyDeleteΉθελα να ήξερα ποιος σε θύμωσε τόσο, Σαββατιάτικα. Άνοιξε το παράθυρο, βαθιές ανάσες, μέτρα έως το δέκα και βγες για τρέξιμο ή περπάτημα. Αν μιλάς μόνη σου περπατώντας ακόμα καλύτερα. Κάπου διάβασα πως οι άνθρωποι που μιλούν μόνοι τους είναι οι πιο ισορροπημένοι. Η σκέψη πως όσοι διαφωνούν σε βάθος δεν φταίνε, είναι απλά διαφορετικοί, βοηθάει καθόλου;
O Διονύσης το έθεσε πολύ καλά. Μόνο διαχείριση υπάρχει. Επίσης υπάρχει και το "Συμφωνούμε ότι διαφωνούμε".
Ήρεμο Σαββατοκύριακο Στέλλα μου
Αυτά έγιναν δυό μέρες πριν Μαρία μου.
DeleteΌλα τα διαχειριζόμαστε τελικά.
Καλά, άσχημα, θα δείξει..
Ωστόσο νομίζω ότι έχουμε το ελαφρυντικό του ότι δίνουμε πάντα το καλύτερο που έχουμε.
Πολύ ωραία τα λες στο σχόλιο σου, και διαφορετικοί είμαστε, και διαφωνούμε, και θυμώνουμε πολύ καμμιά φορά, και ισορροπημένοι ευτυχώς κατά μεγάλο μέρος.
Καλό σαββατοκύριακο Μαρία!!!
Θα συμφωνησω με τον Giannis Pit και θα σου πω ψυχραιμια και αδιαφορια σε οσους μας πληγωνουν.Ειναι το καλυτερο φαρμακο Μην θυμωνεις και σταναχωριεσαι αδικα Αν εισαι καλα με τον εαυτο σου χαμογελα και ασε τους αλλους να ανησυχουν🌹🌹Να εισαι καλα.Πανεμορφη η εικονα με το γατακι!!!!!!!!
ReplyDeleteστενοχωριεσαι ηθελα να γραψω Καλο Σαββατοκυριακο.🌹
ReplyDeleteΜάλιστα Στέλλα μου... καλά κάνεις και εκδηλώνεις τον θυμό σου, γράφοντας εδώ, είναι η καλύτερη εκτόνωση. Το δοκίμασα την προπερασμένη βδομάδα, γράφοντας και η ίδια στο blog μου για τον θυμό και κατέληξα σ΄αυτό που γράφεις και εσύ στα σχόλια μου, πως ο θυμός καλό είναι να "βγαίνει" φυσικά όσο μπορούμε πιο μαλακά γιατί αλλιώς γίνεται δηλητήριο που μας αρρωσταίνει!
ReplyDeletehttps://ainafetst.wordpress.com/2019/01/29/%ce%b8%cf%85%ce%bc%cf%8c%cf%82-2/#comments
ΑΦιλάκια χαμογελαστά, γλυκά και ηλιόλουστα! :)
Χμ... Θυμός. Παλαιότερα θύμωνα περισσότερο. Για 2-3 λεπτά. Μετά έβαζα τις φωνές και μου πέρναγε!
ReplyDeleteΤώρα πια δεν θυμώνω συχνά. Κι όταν τύχει, πάλι για λίγο είναι.
Αλλά ποτέ μα ποτέ δεν ήθελα να μου βγάλω τα μάτια!
Βλέπεις, πάντα ήμουν του "καλύτερα να μου βγει το όνομα, παρά το μάτι" κι όχι το ανάποδο που μας έμαθαν!
Διότι με ένα μάτι πώς θα μπορούσα να βλέπω όλα αυτά τα πανέμορφα γατιά που κυκλοφορούν εκεί έξω και αυτά που βάζεις εδώ μέσα;
Καλημέρα Φις Άι!