στην άνοιξη που μόλις ήρθε

Από τις Ανοίξεις της ζωής μου,  θυμάμαι ένα πλεκτό γιλέκο μπεζ,  με δυό κόκκινες πασχαλίτσες κεντημένες επάνω.  Στεκόμουν στη στάση εδώ απέναντι από το σπίτι μου,  και περίμενα να πάρω το λεωφορείο για να πάω στο σχολείο.  Φορούσα το γιλέκο πάνω από την σχολική μου μπλε ποδιά,  στο λαιμό το λευκό γιακαδάκι,  τα χέρια πάντα μέσα στις τσέπες.  Δεν κρύωνα!  Φύσαγε ένα απαλό αεράκι και στο μυαλό μου είχε φτάσει ήδη η μέρα που θα αγόραζα το πρώτο παγωτό της χρονιάς.

Μιά άλλη Άνοιξη πάλι,  έλα!  μου λέει το αγόρι μου,  έλα να δεις που θα σε πάω!  Περπατήσαμε αρκετά,  φτάσαμε στο λόφο της Τούμπας,  ανεβήκαμε επάνω και ήταν σαν να είχαμε κατακτήσει την κορυφή του Έβερεστ.
Μπροστά μας,  όλη η Θεσσαλονίκη,  ποιός ξέρει πως να ήταν τότε τα κτίσματα,  καθίσαμε κάτω στο γρασίδι οκλαδόν,  και ίσια μπροστά μου έβλεπα το σπίτι μου,  μερικά χιλιόμετρα μακριά κι όμως πεντακάθαρα η μητέρα μου έπλενε ένα χαλί στο μπαλκόνι.  Είχαν γίνει τα μάγουλα μου κατακόκκινα από την ντροπή.  Το αγόρι μου γελούσε και με πείραζε.

Δεν ξέρω αν σε μια ερωτική σχέση υπάρχει σεβασμός.  Ή αν οι συμπεριφορές παίρνουν άφεση αμαρτιών στο όνομα του έρωτα και της άνοιξης.  Νομίζω ότι είναι τόσο εύκολο να πιστέψεις στο παραμύθι της κατάκτησης.  Κι από εκεί και έπειτα μπορείς να κάνεις όσα λάθη θέλεις.  Ο χρόνος φέρνει το ''αντίο''.  Δεν θέλω να σε ξαναδώ  /  δεν είσαι αυτό που θέλω / μην με ενοχλείς πια /



Τζο Ντασέν
salut

στην άνοιξη που μόλις ήρθε

υ.γ.  / πρώτη του Μάρτη,  η μάνα μου θυμόταν το βραχιολάκι.  Άνοιγε το πανεράκι της με τα ραπτικά και δεν ξέρω πως,  πάντα είχε να ξεχωρίσει μια κόκκινη και μια άσπρη μέσα από το σύννεφο με τις κλωστές της.  Μια αρμαθιά νήματα,  όσο χωρούσε η χούφτα της,  μπερδεμένα χρώματα,  απομεινάρια από διάφορα εργόχειρα των προηγούμενων χρόνων.  Τις ίσιωνε τις κλωστές με τις άκρες των δαχτύλων της και μετά κρατώντας τις άκρες τους με τα χείλια της,  κάνοντας πάντα έναν μορφασμό που πολύ αγαπούσα,  τις έστριβε,  στην αντίθετη φορά την κάθε μια.  Κάπως έτσι μετά οι δυό κλωστές στα αντίθετα χρώματα ερχόταν κι αγκαλιάζονταν,  κι έδεναν μεταξύ τους.  Τύλιγε το βραχιόλι γύρω από τον καρπό μου και το αποτέλειωνε σταθεροποιώντας το με ένα διπλό κόμπο.
Ολόκληρο το μήνα κουβαλούσα τούτο το κοκκινόασπρο δημιούργημα επάνω μου,  δεν το έβγαζα μήτε στο μπάνιο.  Ένιωθα ασφαλής κι ευτυχισμένη,  σίγουρη πως δεν θα κινδύνευα ποτέ να με κάψει του Μάρτη ο ήλιος! /