Ίσως αυτό που μας δένει με τους άλλους να είναι το μοίρασμα της αλήθειας μας μιας συγκεκριμένης στιγμής και η αίσθηση αποδοχής αυτής.
Καθώς η αρχική αφορμή σταδιακά και με το χρόνο θολώνει και εξανεμίζεται, παίρνουν τη θέση της νέες επιθυμίες προς εξωτερίκευση, οι οποίες όμως, παρ' όλο που το αίσθημα κάποιας οικειότητας μεταξύ δύο ανθρώπων έχει αναπτυχθεί, είναι δυνατόν να μην γίνουν αποδεκτές.
Αυτό, είτε από τη μία πλευρά, είτε από την άλλη θεωρείται απόρριψη και κάπως έτσι έρχεται και η απομάκρυνση, συνήθως οριστική.
Ίσως για αυτό οι σχέσεις που στηρίζονται μόνο στην παρέα, και στις κουβέντες του αέρα να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια, ίσως και πιο απολαυστική.
Αν βέβαια υποθέσουμε πως η κεντρική ιδέα είναι, ο καθένας για τον εαυτό του, όλο το παραπάνω θα έπρεπε να μας αφήνει απολύτως αδιάφορους. Το επίκεντρο είμαστε εμείς, και όλοι οι άλλοι εκ των πραγμάτων και αναίτια, έρχονται και παρέρχονται.
Χμμμμμ δύσκολες οι σκέψεις σου σήμερα Στέλλα μου. Δύσκολες και με πολλαπλές προσεγγίσεις. Ποια είναι αυτή η στιγμή που μας δένει με τους άλλους ε; μια μόνο άραγε ή πολλές μαζί συνθετικά; ίσως η μία, η πρώτη να είναι το έναυσμα και μετά να ακολουθεί η σειρά.
ReplyDeleteΜπορεί όμως η στιγμή που θα μας δέσει με κάποιον να μην μείνει εκεί. Να παράξει επιθυμίες, προσδοκίες, να χτίσει παρών, παρελθόν αλλά και μέλλον.
Σίγουρα το επίκεντρο σε μια σχέση, όσον αφορά εμάς, είμαστε εμείς.
Αλλά οι αλληλεπιδράσεις από έξω είναι ουσιαστικές και σημαντικές.
Στέλνω τις καλησπέρες μου σε μια φιλοσοφούσα σήμερα Στέλλα.
Γιάννη μου εξαρτάται για ποιόν κάποιον μιλάμε και για ποιά σχέση, η κάθε μία με τη μοναδικότητα της.
DeleteΣτο σχόλιο του προχθές ο κύριος Λι, ως απάντηση στο δικό μου σχόλιο στην τελευταία ανάρτηση του, είπε, ''δεν ξέρω τι μας δένει και τι μας ξεδένει με τους ανθρώπους''.
Κάθε σχέση ένα ιδιαίτερο μοναδικό δέσιμο.
Πιστεύω ναι, στη μια και μοναδική στιγμή (πάντα εξαρτάται για ποιά σχέση μιλάμε).
Μ αυτούς που για λίγο δενόμαστε και γίνονται αργά ή γρήγορα παρελθόν.
Αυτοί που θα μπορούσαν να είναι για πάντα φίλοι, αλλά έμειναν για τόσο όσο.
Αυτούς που θεώρησες φίλους αλλά κάποια στιγμή διασταυρώθηκαν τα βλέμματα σας και γύρισαν το κεφάλι αλλού λησμονώντας τα όσα σαν έδεσαν και τα όσα μοιραστήκατε!
Μελαγχολική μέρα σήμερα, ένα Σάββατο που δυσκολεύεται για χι λόγους να είναι ΣΑΒΒΑΤΟ.
Ίσως αν αυτός ο γκρίζος ουρανός έριχνε μια δυνατή βροχή! Να ξεθυμάνει, να τελειώσει η συννεφιά, να έρθει ξανά ο ήλιος και το φως..
Τα τω σχέσεων ωστόσο όσο κι αν προσπαθούμε να τα αναλύσουμε και να δώσουμε μια απάντηση στα ερωτηματικά μας, πάντα αναπάντητα θα μένουν.
Ώρα για τον απογευματινό καφέ.
Εσπρεσσάκι με γάλα μέσα.
Φιλιά
Ελπίζω να απόλαυσες τον αρωματικό σου καφέ. Συντροφιά με τις γόνιμες σκέψεις σου. Ναι το Σάββατο χθες ήταν μελαγχολικό.
Deleteκαι τώρα εδώ έχει συννεφιά, πφφ αυτή η γκριζάδα πχιά :-)))
Deleteκι άλλο καφεδάκι όμως παίζει, απογευματινό
καλή συνέχεια Γιάννη
Συμφωνώ με αυτό:
ReplyDeleteΊσως για αυτό οι σχέσεις που στηρίζονται μόνο στην παρέα, και στις κουβέντες του αέρα να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια, ίσως και πιο απολαυστική.
Φιλάκια ...
Νομίζω πως κι εγώ συμφωνώ Μαρία Έλενα, όσο πιο επιδερμικά τόσο πιο καλά. Άλλωστε κανείς ''φίλος'' δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματα μας. Η παρέα μετράει!!!
ReplyDeleteΕγώ πάλι όταν ακούω για σχέσεις το μυαλό πάντα πάει στις ερωτικές.Φιλικές δεν έχω πλέον.
ReplyDeleteΜε σταναχωρεί πολύ αυτό αλλά δεν μπορώ τις επιδερμικές σχέσεις.Μου αρέσει περισσότερο να έρχομαι κοντά.Αυτό πιστεύω ότι είναι οι φίλοι.Και στα προβλήματα να είσαι κοντά και στα καλά.Να χαίρεσαι με την χαρά του άλλου.Οχι να το ζηλεύεις.
Ετσι όπως έχει γίνει η ζωή μας με το άγχος που έχουμε για όλα,ψάχνουμε κάτι εύκολο.Χωρίς πολλά λόγια,χωρίς πολλά συναισθήματα.Απλά να περνάμε καλά.
Δεν με εκφράζει καθόλου.Και προσπαθώ και εγώ να μην κάνα τα ίδια.
Για τις ερωτικές πάλι σχέσεις είναι ακόμα περισσότερο το κοντά.Η μία και μοναδική στιγμή πολλές φορές μπορεί να καθορίσει την υπόλοιπη σου ζωή.
Αυτό που είναι το πιο δύσκολο σε όλα αυτά που λέμε είναι να μην θέλεις να είσαι πάντα το επίκεντρο στις σχέσεις.
Ερωτικές ή φιλικές.
Δεν γυρίζουν όλα γύρω από εμάς πάντα...
Αυτό που πρέπει να αισθανόμαστε πάντα είναι αγάπη.Αγάπη για την-ον σύντροφό μας ή τους φίλους μας.
Σήμερα έχω επιλέξει 3 τργούδια με υπέροχους στίχους.https://www.youtube.com/watch?v=KCM7wx6wZUo
https://www.youtube.com/watch?v=0u5joA0strw
https://www.youtube.com/watch?v=raNGeq3_DtM
καλημέρα Μάριε
Deleteείναι δύσκολο να είναι ιδανικές οι σχέσεις, όχι μόνο στην εποχή μας, νομίζω πάντα έτσι ήταν!
Θέλει ανθρώπους δοτικούς και ειλικρινείς πράγμα το οποίο για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν υπάρχει. Ο καθένας τραβάει το κουπί της δικιάς του της ζωής πού να βρει άνοιγμα να κοιτάξει τον άλλον;
Άσε που η ανασφάλεια χτυπάει κόκκινο. Γιατί μου είπε αυτό; Γιατί το έκανε έτσι; Όσο πιο δύσκολα έχεις περάσει στη ζωή σου και όσο πιο ανασφαλής νιώθεις για τις επιλογές σου, τόσο θα σε ίσως για άλλους ασήμαντα πράγματα.
Εγωκεντρικοί είμαστε όλοι μας δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να μην είναι έτσι. Επίσης αυτό μας κάνει να μετράμε, να κάνουμε συγκρίσεις εαυτών, πχ εγώ πονάω πιο πολύ από σένα, ή εγώ ξέρω καλύτερα από σένα, ή εγώ διαλέγω το φαγητό μου καλύτερα από σένα. Εγώ έχω πιο μεγάλο σπίτι, εγώ πιο ευάερο και δεν τελειώνουν όλα αυτά.
Εμένα πάλι μ εκνευρίζουν οι άνθρωποι που θέλουν να έχουν άποψη ακόμη και για πράγματα που δεν έχουν ζήσει. Κυρίως όταν κάνουν κριτική. Πχ πόσο καλά περιέθαλψες τον πατέρα σου όταν ήταν άρρωστος κι αν πήγες στους σωστούς γιατρούς, και πως αν κινιόσουν διαφορετικά ας πούμε πως τώρα θα ζούσε. Αλλά όπως σου έχω ξαναπεί πιστεύω πως κάπου δίνουμε αέρα κι εμείς σε όλο αυτό.
Δεν χρειάζεται να τα λέμε όλα, ας κρατάμε και πράγματα για μας, οι φίλοι δεν είναι για να μας λύσουν τα προβλήματα.
Προσωπικά νιώθω ότι έχω φίλους. Έχω φιλίες πολλών ετών, κοντά 40. Έχω φιλίες καινούργιες κι χαρούμενες. Μ αρέσει να γνωρίζω νέους φίλους. Μ αρέσει να βρίσκω κοινά.
Όσο για αυτούς που πέρασαν από τη ζωή μας, αυτό που πιστεύω το λέω στο κείμενο που διάβασες.
Θέλω να σε ρωτήσω, εγώ δεν είμαι φίλη σου; Χμμμ για πες γρήγορα :-)))
Καλημέρα, καλημέρα!
ReplyDeleteΕ, όσο σεμνά και να το προσεγγίζουμε, το επίκεντρο, κάπως εκ των πραγμάτων, είμαστε εμείς. Ωστόσο η καλλιέργεια είναι αυτή που θα μας οδηγήσει σε μια προσέγγιση πιο δοτική, πιο θαρραλέα, πιο βάσιμη και σταθερή. Που θα μας δώσει, εντέλει, τον τρόπο να χτίσουμε λίγο πιο γερά θεμέλια στις σχέσεις μας.Είναι λίγο γενικόλογο, αλλά πιστεύω ότι το συνεχές ροκάνισμα του εγωισμού μας είναι το αποτέλεσμα της καλλιέργειάς μας.
(Και βέβαια πληγώνει αυτό, όταν θα συναντήσεις ανθρώπους που δεν έχουν κάνει αντίστοιχη δουλειά και θα προδώσουν εύκολα τα συναισθήματά σου. Αλλά .. σχέσεις είναι αυτές..Γίνεται κι αλλιώς;)
Καλημέρα (και) στην ωραία πόλη σας
Ναι, Διονύση ξεκινάω με μια μικρή διαφωνία, δεν το θεωρώ προδοσία, το θεωρώ φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Να, λέγαμε με το άλλο μου μισό πως, πώς θα ήταν δυνατόν όλοι οι εν δυνάμει ιδανικοί φίλοι που πέρασαν από τη ζωή μας να παρέμεναν; Και ο χώρος; Η οικονομική άνεση; Δεν παίζουν ρόλο αυτά όταν πχ λες ''δεν μπορούμε να έρθουμε μαζί σας στο ταβερνάκι σήμερα;''
DeleteΝαι, ο εγωισμός κάνει κρότο κυρίως σε φιλίες ετών όμως. Εκεί που ακριβώς λόγω της οικειότητας, περιμένεις αυτό το κάτι παραπάνω και δεν σου μιλάω για υλικά πράγματα, αλλά για το ενδιαφέρον κυρίως.
Πολύπλευρες και πολύπλοκες οι σχέσεις.
Μόνοι μας ζούμε τη ζωή μας το έχουμε πει αυτό, οι άλλοι είναι το αλατοπίπερο το οποίο άλλες φορές υπάρχει κι άλλες όχι στο τραπέζι.
Πάντως έτσι κι αλλιώς, αν όχι το ιδανικό των παιδικών μας χρόνων, πάντα κάτι υπάρχει :-)))))
φιλιάααα
Δύσκολες οι σχέσεις.
ReplyDeleteΜιλάω για αυτές που κάνουμε από μια ηλικία και μετά.
Γιατί με τους παλιούς φίλους, δεν έχω πρόβλημα. Οι δικοί μας φίλοι είναι εμένα από την Έκτη Δημοτικού και του Ήρωα από όταν ήταν 18 χρονών.
Είμαστε όλοι μια δεμένη παρέα. Μια παρέα που έχει δοκιμαστεί στο χρόνο και έχει παραμείνει αλώβητη.
Όσο για τις νέες γνωριμίες, δεν μπορώ να τις θεωρήσω φιλίες, τουλάχιστον αν δεν περάσουν καμιά 20αριά χρόνια!
Είναι απλώς κάποιοι καλοί γνωστοί.
Καλημέρα Φις Άι!
Έτσι όπως τα λες αρτιστούλα μου εγώ τί ελπίδες έχω να με θεωρήσεις φίλη σου ε; Καμμία, δεν προλαβαίνω, θα με προλάβουν τα χρόνια και τα γεράματα :-))))
DeleteKαλησπερααα!!!
Ποτέ δεν ξέρεις πώς μπορεί να τα φέρει η ζωή!
DeleteΜπορεί να ζήσουμε μέχρι 100 χρονών, άρα προλαβαίνουμε! 😊
Πώς ονομάζουμε την κατάσταση ενός ανθρώπου που, ενώ δεν έχει τον ανθρωποδιώχτη, ενώ αγαπάει και συνδράμει γνωστούς και φίλους, ενώ συζητάει μαζί τους τα προβλήματά τους και είναι προσηνής, απ' την άλλη θέλει να απομακρύνεται και να κλείνεται πολύ συχνά; (αλλοπροσαλοσύνη; :) και πώς αντιμετωπίζουμε έναν τέτοιο άνθρωπο;
ReplyDeleteΚαλησπέρα Στέλλα :)
Τώρα εγώ γιατί διαβάζω πράγματα που δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν όλα μαζί σε έναν άνθρωπο Μαρία;
DeleteΚαι μάλιστα έτσι ακέραια όπως τα εναποθέτεις;
Ούτε αλλοπρόσαλο θα ονόμαζα ποτέ κάποιον, ούτε ξέρω να έχει κανείς ή όχι τον ανθρωποδιώκτη..
μπερδεύτηκα :-)))
Έτσι όπως μπορώ να φανταστώ ένα τέτοιο άτομο μόνο από το απέναντι πεζοδρόμιο θα περνούσα :)
Eπίσης καλός σαμαρείτης, ουδείς!
Καλησπέρα κι από μένα :-)))
Καλώς σε βρήκα, Στέλλα μου. Θεωρώ ότι οι σχέσεις έχουν γερά θεμέλια όταν βασίζονται όχι απλά σε κουβεντούλα αλλά στον ειλικρινή διάλογο. Σε φιλώ.
ReplyDeleteΚαλημέρα Μία!
DeleteΤον ειλικρινή διάλογο, τον εντελώς ειλικρινή, ποιός τον αντέχει;
Καλώς ήρθες :-)))