Saturday, May 18, 2019

γονείς





Ήμουν για καφεδάκι με μία φίλη και είχαμε πιάσει και οι δυό να μιλάμε για τους γονείς μας.
Τους πατεράδες μας τους είχαμε χάσει πρόσφατα,  έτσι λόγω συναισθηματικής φόρτησης δεν είχαμε πολλά να πούμε.  Μια ελαφριά,  πικρή θλίψη και η απουσία τους από την τωρινή ζωή μας τους έδινε μια ''άφεση αμαρτιών''.  Σαν,  όλα τα παράπονα μας,  όλα αυτά που μαζεύαμε τα τόσα χρόνια της ζωής μας να τα είχε σβήσει ένα χέρι μονομιάς,  να είχαν στρογγυλέψει οι γωνίες και να είχε μείνει μόνο το συναίσθημα μιάς γλυκιάς,  γεμάτη τρυφερότητα, νοσταλγίας.

Ήταν όμως οι μάνες μας εν ζωή,  κι εμείς τώρα πιά σε μια ηλικία που μπορούσαμε να ασκήσουμε μεγαλύτερη δύναμη επάνω τους,  και το κυριώτερο,  μπορούσαμε να θυμώσουμε,  επιτέλους να θυμώσουμε πολύ,  τώρα ειδικά που είχαν μείνει μόνες,  που έλειπε το ταίρι τους που θα μπορούσε να τις υπερασπιστεί.

Βγάλαμε τα εσώψυχα μας για τις μάνες μας εκείνο το βραδάκι,  μια έλεγε η φίλη,  την άλλη μιλούσα εγώ,  είχαμε πιάσει έναν καμβά η μία από την μια πλευρά κι άλλη από την άλλη και τον κεντούσαμε με μαύρη κλωστή και με ό,τι αρνητικό ήταν βαθιά κρυμμένο μας,  απωθημένο πολλών,  πάρα πολλών ετών,  ακόμη από τότε που είμασταν παιδιά.
Έχουν περάσει τρία χρόνια από εκείνη τη μέρα,  την φίλη δεν την ξαναείδα,  ίσως τελικά αυτό το μεγάλο άνοιγμα καρδιάς δεν βοηθάει στη σύνδεση των ανθρώπων για κάποιο λόγο.

Αυτό όμως που έχει σημασία,  είναι ότι η αντίδραση μου,  γενικότερα προς τους γονείς μου και ειδικότερα προς την μητέρα μου έχει αλλάξει.
Δεν ξέρω αν αιτία είναι η ηλικία που περνάει και ο χρόνος που είμαστε ακόμη μαζί γίνεται όλο και στενότερος,  ή αν στο δικό μου το μυαλό,  στις δικές μου τις σκέψεις οι γονείς μου έχουν πάψει να είναι υπαίτιοι για την κάθε κίνηση που έκανα ή δεν έκανα στη ζωή μου.
Φράσεις όπως,  ''η συμπεριφορά σας με οδήγησε εκεί'',  έχουν αντικατασταθεί με το ''εγώ το επέλεξα''.

Ίσως τελικά,  να μην το επέλεξα αυτό και να επέλεξα το άλλο,  όχι εξαιτίας της χειριστικής συμπεριφοράς τους,  αλλά εξ αιτίας του δικού μου χαρακτήρα που την τάδε επιλογή την βρήκε πιό εύκολη και πιό βολική.
Γιατί αν ήθελα κάτι πολύ,  αν το ήθελα πάρα πολύ που χωρίς αυτό δεν θα μπορούσα να ζήσω,  θα κινούσα γη και ουρανό να το κάνω,  δεν είναι έτσι;  Θα αρρώσταινα,  θα ανέβαζα πυρετό,  θα παραμιλούσα! 

22 comments:

  1. Αυτό το βίωμα που περιγράφεις Στέλλα το έχω ζήσει και εγώ. Όπως το λες με όλη την αναφορά σου. Πολλές φορές, όταν τα αδιέξοδα ορθώνονται παραμορφωμένα στη σκέψη μου, ψάχνω για αναθέματα. Για ενόχους. Και, ναι, πολλές φορές, εύκολος δα ο στόχος, είναι οι γονείς μας. Εμένα δεν ζει κανείς πλέον. Και συλλαμβάνω τον εαυτό μου κάποιες φορές να γίνεται σκληρός. Δυστυχώς είναι η μεγάλη παραμόρφωση των γεγονότων που οδηγεί σε τέτοια σκέψη. Είναι οι εκρήξεις που έρχονται βασανιστικές.
    Σίγουρα οι γονείς μας όπως και εμείς με τη σειρά μας, έχουν και έχουμε ευθύνη απέναντι σε αποφάσεις και επιλογές. Σίγουρα μια γαλήνια σκέψη ίσως αποβάλλει την ένταση.
    Κρατώ αυτή την τελευταία σου προσέγγιση ως λύτρωση και θέλω να την κάνω και εγώ βίωμα. Το έχω ανάγκη ειλικρινά.
    Καλό Σαββατόβραδο γλυκιά μου φίλη.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ίσως και να γίνεται όλη αυτή η διεργασία στις σκέψεις μας ακριβώς επειδή έχουμε την ανάγκη να λυτρωθούμε (δεν βρίσκω ποιό κατάλληλη λέξη), από συναισθήματα και αντιδράσεις και κυρίως από απωθημένα.
      Ίσως έχουμε ανάγκη να συγχωρέσουμε (να άλλη μια με βαριά σημασία λεξη), όχι τους γονείς μας αλλά τους εαυτούς μας Γιάννη.
      Μήπως είναι αυτό;

      καλό βράδυ και σε σένα
      καλό σαββατοκύριακο,
      ζεστό που σε κάνει να λαχταράς τη θάλασσα
      αλλά εμείς αν δεν βράζει ο τόπος, ΔΕΝ.. :-)))

      Delete
  2. Γονείς γράφει σήμερα ο τίτλος της ανάρτησής σου.Ενα θέμα που όταν για κάποιο λόγο αποφασίζεις να πας σε ψυχολόγο είναι το πρώτο που θα σε ρωτήσει.Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια,εαν εχεις περάσει δύσκολα και γενικά ότι εχει σχέση με το οικογενειακό σου περιβάλον.
    Όταν αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο,έβγαζα πολύ θυμό,γενικά.Με πολλά θέματα που με προβλημάτιζαν.Ενα από αυτά ήταν και οι γονείς μου.
    Μεγάλωσα μέσα σε ένα σπίτι που μου έδειχναν πολύ ενδιαφέρον και πολύ αγάπη.Μεταξύ τους όμως δεν τα πράγματα δεν ήταν καλά.Η μητέρα πολύ δυναμική και νευρική και ο πατέρας μου ήρεμος και χωρίς άποψη.
    Με αποτέλεσμα να χωρίσουν μετά από 26 χρόνια γάμου με καυγάδες και όλα αυτά που γίνονται όταν ένα ζευγάρι μένει μαζί μόνο για το παιδί και το τι θα πεί ο κόσμος...
    Όλα αυτά το παιδί τα "κουβαλάει"στην ψυχή του,στο μυαλό του και φοβάται μήπως τα ξαναζήσει και αυτό οταν αποφασίσει να κάνει δίκη του οικογένεια.
    Μετά από πολλούς καυγάδες ήρθε το διαζύγιο για τους γονείς μου αλλά το χειροτερο ήταν ότι έλεγε ο ένας για τον άλλον άσχημα πράγματα σε μένα.
    Με αποτέλεσμα να κρατήσω αποστάσεις λίγο περισσότερο από τον πατέρα μου πράγμα που το έχω μετανιώσει.Αλλά δυστυχώς δεν μπόρω πλέον να του το πω.Γιατί εχει φύγει από την ζωή από το 1997.
    Με την ψυχολογία μπόρεσα να μαλακώσω την ψυχή μου και τον θυμό μου και χαίρομαι πολύ γιαυτό.
    Γιατί οι γονείς πάντα πιστεύουν ότι αυτό που κάνουν είναι το καλύτερο για τα παιδιά τους.Αλλά πολλές φορές είναι το χειρότερο.
    Δεν μπορούσα να δικαιολογήσω ολο αυτό που κράτησαν τόσα χρόνια για μένα.Κατέστρεψαν τις ζωές τους για το τι θα επι ο κόσμος και οι γνωστοί τους.
    Δεν θα γράψω άλλο.Γιατί πιστεύω ότι για να γίνει κάποιος σωστός πατέρας - μητέρα πρέπει να μπορεί να έρθει στην θέση του παιδιού του αν το αγαπάει πραγματικά.
    Εχω διαλέξει 1 τραγούδι σήμερα.Και τους το αφιερώνω με ολη μου την αγάπη.https://www.youtube.com/watch?time_continue=28&v=w0ZHlp6atUQ
    ΥΓ : Καλό θα είναι οταν αγαπάμε κάποιον να μπορούμε να του το λέμε και με λόγια αλλά και με πράξεις.Χωρίς να η αγάπη και το ενδιαφέρον να τον πνίγει.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ανώνυμε φίλε, στα τόσα χρόνια που έχω το blog αυτό (από το 2006), δεν έχω συναντήσει ποτέ μα ποτέ τέτοια κατάθεση ψυχής σε κάποιο σχόλιο συζήτησης.
      Πραγματικά με συγκινείς πάρα πολύ, διαβάζω και ξαναδιαβάζω όλα αυτά που γράφεις εδώ και δεν ξέρω ποιά απάντηση θα είχε τον απαιτούμενο σεβασμό απέναντί σου.
      Νίωθω πως είναι πολύ σπουδαίο ένας άνθρωπος να σου ανοίγει την καρδιά του, σ ευχαριστώ πολύ για αυτό.
      Κρατώ με πολύ αγάπη αυτά τα τελευταία λόγια από το υστερόγραφο σου, να αγαπάμε, να το λέμε. Να μην μένουμε στις θεωρίες. Και να μην πνίγουμε τον άλλον με την αγάπη μας.
      Πόσο ισοροπημένο όλο αυτό!!!

      Σου εύχομαι καλό απόγευμα
      μια καλή εβδομάδα να έχουμε
      και να χαμογελάμε :-)))

      Delete
    2. Με τιμά απίστευτα η απάντησή σου σε αυτά που έγραψα.Οταν άρχισα την ψυχολογία δεν μπορούσα να εκφράσω έτσι όλα αυτά.Είχα κλειστεί στον εαυτό μου πολύ.Δεν ξέρω εάν είναι κατάθεση ψυχής.Ξέρω ότι μερικές φορές είναι ωραίο και καλό για μένα αλλά και για τους άλλους να μάθουν και μην κανουν τα ίδια λάθη ως γονείς.
      Εγώ δεν μπόρεσα να ξεπεράσω τον φόβο μου αυτό και έτσι δεν έχουμε παιδιά.
      Δεν ξέρω εάν θα μπορούσα να μην κάνω τα ίδια λάθη ή άλλα.
      Είναι πολλά που με βοήθησε η ψυχόλογος μου να ξεπεράσω.Βρήκα τον εαυτό μου,τον αγάπησα και έτσι μπόρεσα να ξεκινήσω την ζωή μου σχεδόν από την αρχή το 2011.Και οσο περνάει ο καιρός πιστεύω ότι γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
      Δεν μου είναι εύκολο όλο αυτό.Με το να θυμάμαι τα παλιά.Αλλά μερικές φορές είναι βοήθεια για το μέλλον.
      Με βοηθάει λίγο περισσότερο η ανωνυμία.(Για επαγγελματικούς λόγους περισσότερο).
      https://www.youtube.com/watch?v=cdFqIDhGfzQ

      Delete
    3. Εάν έχεις χρόνο και θέλεις-θέλετε οσοι διάβάζουν και τις απόψεις των άλλων που γράφουν εδώ ρίξτε μια ματιά σε αυτό.Πιστεύω ότι είναι αρκετά ενδιαφέρον.
      https://to23ogramma.wordpress.com/category/ψυχολογία/

      Delete
    4. Ναι, θα συμφωνήσω μαζί σου Μάριε, η ψυχολογία βοηθάει αρκεί να μπορείς να συμβαδίσεις μαζί της, να την αποδεχτείς. Δεν την έχουν αυτή τη δύναμη όλοι οι άνθρωποι, να βουτήξουν μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν είναι εύκολο το γνωρίζω. Ούτε αυτό, ούτε το να μένουμε σε ένα άσχημο παρελθόν. Θέλουμε να αποσπαστούμε από αυτό και να συνεχίσουμε χωρίς αυτό, αν μπορούσαμε να σβήσουμε μια για πάντα γεγονότα της ζωής μας από τον σκληρό μας δίσκο θα το κάναμε.
      Η ανωνυμία μας βοηθάει όλους μας, αν και προσωπικά την χαρά του να διατηρήσω την ανωνυμία μου την έχασα εδώ και χρόνια στο βωμό μιας άλλης χαράς, της δια ζώσης γνωριμίας.
      Πίστευα πάντα πως είναι πιο υγιές να συναντήσω κάποιον σε πραγματικό επίπεδο πέραν του εικονικού.
      Η αλήθεια όμως είναι πως αυτό, πολύ περισσότερο σου προσφέρει μια καλή ή κακή απομυθοποίηση, παρά μια ουσιαστική σχέση και κουβέντα. Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου αυτή η άποψη, αλλά όλα αυτά τα χρόνια αυτό αποκόμισα από την εμπειρία μου.
      Για αυτό, συμφωνώ όσο δεν φαντάζεσαι με την όποια ανωνυμία.
      Τουλάχιστον λέγονται πράγματα που δεν τολμάμε να αναφέρουμε εκεί έξω!

      Καλημέρα και καλή βδομάδα
      :-)))

      Delete
    5. Πολύ ενδιαφέρον το μπλογκ που αναφέρεις με ανεβασμένο το επίπεδο, δυνόητο ίσως κάποιες φορές, όταν προσπαθεί κάποιος να καταλάβει τι ακριβώς εννοεί, αλλά αξίζει τον κόπο.

      Σ ευχαριστώ για τα τραγούδια
      :-)))

      Delete
    6. Επειδή έχω γράψει πολλά για αυτήν σου την ανάρτηση σε σχέση με άλλους θα σου πω ότι αυτό που με έκανε να γράψω όλα αυτά τα δικά μου,τα πολύ δικά μου θέματα είναι γιατί θέλω έστω και ενας αν το διαβάσει και εχει μικρά παιδιά να προσέξει πολύ με το τι λέει και τι κάνει γιαυτά.
      Όπως επίσης θα ήθελα να ξέρεις ότι όλα αυτά που έγραψα είναι αλήθεια.
      Αυτό που πρέπει να ξέρουμε όλοι έιναι ότι έαν κάποιος εχει προβλήματα στην ζωή του δεν υπάρχει καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει στον εαυτό του από το να προσπαθήσει να κάνει κάποιες συνεδρίες ψυχολογίας.
      Τίποτα δεν είναι δύσκολο εάν το θέλουμε πραγματικά.
      Και κάτι τελευταίο.Είναι εύκολο να λέμε ότι "εγώ"μπορώ όποτε θέλω να διαγράψω το παρελθόν και ότι με χαλάει απ'αυτο.Ετσι νομίζουμε.Πόσες φορές σε τσακωμούς ζευγαριών βλέπουμε τον έναν να φεύγει γιατί στα δύσκολα έχουμε μάθει να φεύγουμε.Το σωστό αλλά και το πιο επίπονο είναι να κάτσεις να μιλήσεις και αν μπορείς να βρείς λύση.
      Αυτά.
      Πιστεύω να μη σε κούρασα με τα δικά μου θέματα.Μάκαρι να εχω βοηθήσει έστω και έναν συνάνθρωπό μου που διαβάζει το blog σου.
      ΥΓ: Μένεις Θεσαλονίκη ή κάπου βόρεια?

      Delete
    7. Το θέμα παιδί και γονείς είναι πολύ μεγάλο, σκέψου ότι κάνεις το πρώτο σου παιδί κοντά στα 20, εγώ την κόρη μου την έκανα όταν ήμουν 23, έχεις ένα μωρό, είσαι ένα μεγάλο παιδί και όλα είναι υπέροχα.
      Στην ζωή όμως μέσα στις δεκαετίες αλλάζουμε, αλλάζουν και οι ανάγκες μας, κι όλο ψάχνουμε τον εαυτό μας, τον βρίσκουμε ποτέ άραγε; αμφιβάλλω γιατί μοιάζει να κυνηγάμε κάτι που όλο αλλάζει, που παίνει άλλες μορφές συνεχώς.
      Μέσα σ αυτή την προσωπική κατάσταση, μεγαλώνεις και το δικό σου παιδί, μαζί με τον σύντροφο σου ο οποίος τραβάει κι αυτός το δικό του προσωπικό κουπί.
      Τι να πω, δεν ξέρω, νομίζω κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος γονιός, τουλάχιστον να μην είναι χειριστικός, να μην εκμεταλεύεται την αθωότητα του παιδιού του για να βγάλει τα δικά του απωθημένα.
      Αυτό πραγματικά δεν το συγχωρώ.
      Αλλά σαν γονείς κάνουμε σίγουρα ''εγκλήματα'' εντελώς άθελα μας κι αυτό το πιστεύω. Και πάλι το ίδιο θα πω, δεν ξέρω πως γίνεται να ζουν όλοι μέσα σε ένα σπίτι, γονείς και παιδιά και να είναι όλοι ιδανικά ευχαριστημένοι. Πόσο εφικτό είναι αυτό;

      Θεσσαλονίκη! Μεγάλη πόλη, με τα όμορφα της, τα πολύ όμορφα της αλλά και με τα αρνητικά της.
      58 χρόνια εδώ, δεν την αλλάζω με τίποτα!

      Delete
    8. Οκ καλά είχα καταλάβει.Η μητέρα μου είναι από Θεσσαλονίκη!!! Απλά την λατρεύω.Πέρυσι είχα έρθει τελευταία φορά.Κάθε φορά που έρχομαι βλέπω και καινούργια μαγαζιά στο κέντρο.Εαν βρεθείς προς τα εκει πέρασε από Λ.Σοφού και Φράγκων για καφέ,γλυκο….

      Delete
    9. Ορίστε που βγήκαμε και συντοπίτες κατά μια έννοια :-)))

      Delete
  3. Στενές σχέσεις αίματος, πορείες ζωής διασταυρούμενες, αλληλεξάρτηση και αλληλοεπιρροή.. Δύσκολα πράγματα. Ευτυχείς όσων η ζυγαριά κλείνει εύκολα στη μία ή στην άλλη πλευρά, της αγάπης ή του θυμού. Όμως τόση ζωή βιωμένη αποθέτει στο παρόν μας ανάμικτα συνήθως αναμνηστικά.
    Για όποια πάντως θέση μας, καλώς κακώς, η ευθύνη δική μας. Όπως με τα τροχαία: πάντα φταίει ο από πίσω, λέει. Δύσκολα διαχειρίσιμο φορτίο η ευθύνη, αλλά απαραίτητο.

    (Είδες, ψαροματάκι; Κάπου κάπου με πιάνει και το σοβαρό μου! Δε μ' αναγνωρίζω!)

    Καλό υπόλοιπο σ/κ

    ReplyDelete
    Replies
    1. Φαίνεται πως είναι ένα θέμα που μας αγγίζει όλους μας Διονύση.
      Ένα θέμα που καίει.
      Όλοι έχουμε το μερίδιο μας, κυρίως σαν γονείς.
      Τερλαστια η ευθύνη όπως πολύ ωραία είπες.
      Θα έλεγα μάλιστα πως έγκειται στην προσωπικότητα του κάθε γονιού πόσο σωστός θα είναι απέναντι στα παιδιά του γιατί τέλειος δεν νομίζω πως μπορεί να είναι ποτέ κανείς.
      Σχολή γονέων θα έπρεπε να υπάρχει, ειδικό μάθημα στα σχολεία.
      Μάθημα συμπεριφοράς!
      Σε αγαπάμε και σοβαρό και χαλαρό κύριε Λι μας :-)))
      Καλή εβδομάδα να έχουμε :)

      Delete
  4. Ναι, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που ακόμα κι αν αρρωστήσεις, αν ανεβάσεις πυρετό κι αν παραμιλάς, πάλι δεν θα καταφέρεις τίποτα, γιατί είσαι σε μια ηλικία που βρίσκεσαι εντελώς εξαρτημένη από τους γονείς σου.
    Κι όταν φτάσεις σε μια ηλικία που είναι επιτρεπτό να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα, οι συνθήκες, π.χ. γάμος, παιδιά, εργασία, δεν σου το επιτρέπουν!
    Άρα δεν φταίμε για όλα εμείς!
    Κάπου φταίνε και οι μητέρες μας!
    Αχ ναι, είμαι αγύριστο κεφάλι σε ότι αφορά τις ευθύνες της Θεοδοσίας!
    Την σέβομαι και την προσέχω, ίσως περισσότερο κι από ότι μου είναι δυνατόν, αλλά είναι και κάποια πράγματα που δεν της τα έχω συγχωρήσει και ούτε με βλέπω να το κάνω!
    Ίσως κάποτε μιλήσω γι αυτά στο ημερολόγιο-ιστολόγιό μου!
    Viral θα γίνουν αυτά τα ποστ, εάν θα γίνουν, βέβαια, ποτέ!
    Καλημέρα Φις Άι!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Η δικιά μου, γελάω και τρομάζω συγχρόνως, θέλει να με καλέσει στο ''έχεις πακέτο'' για να μου ζητήσει συγγνώμη (ξαναγελάω).
      Αν και στην πραγματικότητα νομίζω πως της αρέσει η δημοσιότητα και αυτό το κάτι καινούργιο (πχ φόρεμα / παπούτσια) που θα πρέπει να αγοράσει για να τιμήσει την περίπτωση :-)))
      Άσε που είμαι η μόνη που τελικά θα την γιατροπορέψω όταν θα έρθει στην ανάγκη οπότε σου λέει ας το εξασφαλίσω :-)))

      Τελικά όμως, τα θετικά τους δεν ήταν περισσότερα από τα αρνητικά τους, τί λες;
      Εγλήματα έκαναν; Αυτό είπες;;; Το άκουσα :)

      Delete
  5. Ασήκωτο βάρος να κουβαλάς μια ζωή τις αρνητικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας. Ακριβώς γιατί όλες οι μητέρες δεν είναι στοργικές, δεν αγαπούν τα παιδιά τους με την ίδια ένταση που περιγράφει ο μύθος περί μητρότητας, είναι πιο απόμακρες, συγκρατημένες, αυστηρές ή υπερβολικά σκληρές.
    Απ’ την άλλη η ανάγκη του παιδιού να αγαπηθεί κάνει το απαράδεκτο αποδεκτό. Είναι τα παιδιά ασήμαντα ή ανάξια να αγαπηθούν; Πως διαχειρίζεσαι ένα τέτοιο συναίσθημα;
    Όταν τα παιδια ενηλικιώνονται αντιλαμβάνονται ίσως καλύτερα τους λόγους μιας συναισθηματικής στέρησης ωστόσο τα αποτελέσματα μιας σχέσης βίαιης, οδυνηρής ή αδιάφορης μπορεί να έχουν κάνει φανερά δύσκολη και την ενήλικη ζωή. Είναι δύσκολο να ξορκίσει κανείς το κακό σε αυτή την ηλικία και η αξιολόγηση μιας συμπεριφοράς σε ένα σκληρό και ασταθές περιβάλλον απλά γίνεται πληγή που ξαναματώνει.
    Αν υπήρξαν ρωγμές στις σχέσεις γονέα-παιδιού ίσως με τα χρόνια μπόρεσαν να επουλωθούν. Το πιο πιθανό τη μέρα που θα αποφασίσεις να καταγράψεις τα λάθη για τα οποία ένιωθες παγιδευμένη για χρόνια. Η αναγκαιότητα της αυτογνωσίας μπορεί να διαμορφώσει μια πορεία σε πιο ανθεκτική σχέση αν δεν είναι πολύ αργά.
    Στέλλα από τα πιο δύσκολα θέματα που δεν έχει εύκολες απαντήσεις.
    Βέβαια απ' τα σημάδια που απλά άφησαν μουτζούρα μέχρι τις βαθιές πληγές που δεν κλείνουν υπάρχει διαφορά. Δεν ξέρω ειλικρινά.
    Φιλιά!
    Καλή εβδομάδα!


    ReplyDelete
    Replies
    1. Ναι Αννίκα συμφωνώ με ότι λες. Κάπως έτσι ήταν (ας πούμε ότι μετά το θάνατο του πατέρα μου και λόγω του ότι έχουν περάσει τα χρόνια έχει κάπως αλλάξει).
      Το κατάλαβα σε μεγάλη ηλικία όταν μπόρεσα να την βγάλω από την εικόνας της μοναδικής, υπέροχης μαμάς που είχα στο μυαλό μου.
      Η μαμά μου είναι και ήταν δοτική.
      Δώρα, χαρτζηλίκια, να μας μαγειρέψει, να μου κρατήσει τα παιδιά.
      Θα ήταν η ιδανική μαμά, αν πίσω από όλα αυτά δεν υπήρχε και η πίσω όψη του νομίσματος, αν δεν ήταν χειριστική.
      Εγώ λέω πως δεν το πολυκαταλάβαινε, πως μερικοί άνθρωποι έχουν τόσο πλεόνασμα αυτοπεποίθησης, θεωρούν ότι τα κάνουν όλα τόσο σωστά που δεν σου αφήνουν περιθώριο να έχεις κάνει πχ ένα τέλειο σιδέρωμα, να έχεις ένα ωραίο γούστο, ή να είσαι μια καλή μαμά.
      Σου δημιουργούν συνεχώς ενοχές εισβάλοντας στη ζωή σου χωρίς διακριτικότητα.
      Πιο πολύ επικριτικά (μα για το καλό σου), παρά με ανιδιοτέλεια.

      Δεν ξέρω αν συγχωρούνται τα λάθη στις συμπεριφορές ποτέ.
      Αυτό που θέλω τώρα, είναι τα όποια χρόνια έχουμε να ζήσουμε ακόμη παρέα, να είναι με χαμόγελο, γιατί όπως και να το κάνουμε δεν θα την έχω για πάντα :)

      Oπωσδήποτε έχουμε περιθώρια να θυμώσουμε και μάλιστα πολύ, αλλά έχουμε και κάθε δικαίωμα να ξαναγαπήσουμε κάποιον ας πούμε με τα όποια λάθη του κι αυτό είναι πραγματικά λυτρωτικό.

      Μου έσφιξε την ψυχή το θέμα που εγώ η ίδια έθεσα, αλήθεια!
      Να κάτι που δεν το φαντάστηκα γιατί το ξεκίνησα χαλαρά :-)))

      τα φιλιά μου

      Delete
  6. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε κάποια πράγματα. Αλλάζουμε απόψεις, γιατί αλλάζει η σκοπιά που βλέπουμε τα πράγματα.
    Το να φτάνουμε σε σημείο να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, δείχνει τόση δουλειά με τον εαυτό μας, που πρέπει να νιώθουμε περήφανοι!
    Σε φιλώ γλυκά Στέλλα μου. Καλή βδομάδα :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Πάντα μα πάντα μας αναλογεί ένα μερίδιο ευθύνης Μαρίνα μου όπως πολύ σωστά το λες κι εσύ αυτό.
      Το πιστεύω αυτό!
      Είναι και το πως θα χειριστούμε εμείς μια συμπεριφορά όμως η σχέση μαμάς παιδιού είναι μεγάλη ιστορία!

      Φιλάκια κι από μένα, καλή εβδομάδα :-)))

      Delete
  7. Μεγάλη κουβέντα το θέμα σου σήμερα. Γιατί γονείς είμαστε και εμείς σήμερα. Γιατί όλοι κάνουμε λάθη. Και να φταίνε οι γονείς και οι επιλογές μας ισως ήταν μοναδικές όπως μας τις παρουσίασαν και η δική μας ηλικια δεν ήταν της επιλογής. Αλλά ξέρεις, οι γονείς μας έκαναν ό,τι έκαναν για το καλό μας γιατί τόσα ήξεραν τόσα έπρατταν.Γι αυτό δεν χρέωσα κάτι στους γονείς μου. Γι αυτό προσπαθώ να μη χρωστάω στα παιδιά μου αλλά άνθρωποι είμαστε και σχολείο γονιών δεν υπάρχει. Στα υπόψιν λέω...
    Τα φιλιά μου

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ναι, όταν μπορείς να απενεχοποιηθείς από τις ευθύνες που σου δίνουν σαν παιδί, αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου ως γονιός.

      Και βέβαια ένας πχ χωρισμένος γωνιός χρωστάει στο παιδί την οικογένεια
      Ένας ψυχρός πατέρας χρωστάει στο παιδί την αγκαλιά
      και πάει λέγοντας

      Νομίζω χρωστούμενα πάντα θα υπάρχουν, έστω και ψείγματα
      Ιδανικό δεν υπάρχει.
      Το μικρό σπίτι στο λιβάδι ήταν σειρά στην τηλεόραση και τίποτα άλλο :-)))

      Είδες που αν το δούμε από πλευρά του γονιού κάτι αλλάζει;

      Κι ο ανώνυμος φίλος πιο πάνω ίσως αν έκανε παιδιά να έβλεπε τελείως διαφορετικά το ότι οι γονείς του παρ όλο που μάλωναν έμειναν έστω 26 χρόνια μαζί.

      Αυτό που δεν βλέπουμε κάποιες φορές είναι αυτό που δένει το ζευγάρι, βλέπουμε μόνο ότι το χωρίζει.
      Δεν πιστεύω ότι μένεις με κάποιον μόνο για το παιδί.
      Ίσως και να μένεις με κάποιον γιατί ξέρεις ότι δεν θα υπάρξει ιδανικότερο άτομο.
      Γιατί δεν ξέρει ο ανώνυμος φίλος πως θα ήταν η ζωή του με χωρισμένους γονείς, μια που δεν το βίωσε.

      Καλό βράδυ Άννα Φλο

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...