Monday, May 27, 2019

εκμυστηρεύσεις





Μιά περίεργη Δευτέρα σήμερα,  μετά από μια Κυριακή,  με τέσσερις κάλπες γραμμένες στο μερτικό της. 
Χθες,  κινηθήκαμε μόνο για να ψηφίσουμε,  τα μισά μέλη της οικογένειας ψηφίζουν στην άνω πόλη,  όπου πηγαίνω κι εγώ πάντα μα πάντα ως συνοδός.
Εγώ κι ακόμη ένα μέλος ψηφίζουμε πολύ κοντά στο σπίτι που μένουμε,  συγκεκριμένα στο σχολείο που πήγαιναν τα παιδιά μας.
Αυτό ήταν το ευχάριστο κομμάτι της ημέρας.
Αυτό και η πίτσα.  Κατασκευή δικιά μου,  σύνθεση της αγάπης μου.  Έτσι λειτουργούμε εμείς,  όλα τα κάνουμε από κοινού.
Η πίτσα και η μπύρα που λες,  ήταν η ευχάριστη πλευρά της βραδιάς.
Τα αποτελέσματα πάλι,  όχι!
Όχι πως ήταν έκπληξη,  ούτε πως δεν τα περιμέναμε.  Έτσι όμως έχουν τα πράγματα,  τελεία και παύλα.
Ένα πολύ πολύ πολύ καλό νέο,  ήρθε και μας βρήκε κάπου ενδιάμεσα.  Με το κομμάτι πίτσας στο πηρούνι,  και το ποτήρι της μπύρας στο στόμα.  Γλυκό δεν είχαμε,  μας γλύκανε.  Καλοδεχούμενο κι αυτό!
Χθες επίσης,  αναζήτησα τον κύριο Λι.
Μάταια,  είχε πάρει ήδη τα κλειδιά του και είχε φύγει.  Θύμωσα.  Μα εγώ σε εμπιστεύτηκα πως θα είσαι εδώ για πάντα ήθελα να του πω,  αλλά πρόλαβε και μου χαμογέλασε μ εκείνο το χαμόγελο που σκλαβώνει.  Θα ξανάρθω μου έγνεψε.  Ήδη μου λείπετε.
Είναι αλήθεια πως είναι άτιμο το μέσο και απίστευτα εθιστικό.
Πόσες φορές λέω,  σήμερα δεν θα κοιτάξω την οθόνη,  ή θα το κάνω για λίγες στιγμές μόνο,  αδύνατον.
Έχει γίνει τρόπος ζωής.
Μακάρι να μπορούμε να δίνουμε έμπνευση σε κάποιον κι ας μας αντιγράφει.  Το κάθε αντίγραφο,  πάντα περιέχει και πολύ από την ουσία του άλλου,  του διαφορετικού,  έτσι έχουμε ένα αποτέλεσμα ενδιαφέρον.
Είναι δυό τρία πρωινά,  που ξυπνάω πάλι πολύ νωρίς το πρωί.
Το χειρότερο ήταν όταν ξύπνησα 3.30 τα ξημερώματα.  Ακολούθησαν ηπιότερα ξυπνήματα,  στις 5.00 και στις 5.30.
Όταν ξυπνάω πολύ νωρίς,  χρειάζομαι περισσότερο φαγητό κατά τη διάρκεια της μέρας.
Και είμαι σε διατροφή από την πρωτομαγιά.
Είναι αλήθεια αυτό,  κατάφερα να μου χωρέσει και πάλι το περσινό μου τζην.  Έχω όμως πολύ μέλλον ακόμη.
Χαίρομαι που τούτη τη φορά όλη την οργάνωση και την διαχείρηση των γευμάτων μου την κάνω μόνη μου.  Ούτε διατροφολόγοι,  ούτε ψυχολόγοι,  κανένας άλλος παρά μόνο εγώ.
Είναι ωραίοι όλοι αυτοί οι εξιδικευμένοι άνθρωποι που μπορούν να σε βοηθήσουν αλλά καμμιά φορά είσαι ένα βήμα από μια ακόμη εξάρτηση.  Όλα έχουν ένα όριο και από ένα σημείο και μετά μπορείς (με κεφαλαία),  να λειτουργείς αυτόνομα.
Αυτό που θέλω να κρατήσω από την χθεσινή μέρα είναι αυτό που άκουσα να λέει κάποιος:
Είμαστε ένα επιζών σπερματοζωάριο,   που ξεχώρισε ανάμεσα από μυριάδες άλλα που χάθηκαν.
Αυτό από μόνο του είναι ένα θαύμα!!!



20 comments:

  1. Για μια ακόμη φορά κληθήκαμε να αλλάξουμε τα πράγματα από μια κακοδιαχείριση του απερχόμενου...Για μια ακόμη φορά ίδιο σκηνικό με αυτό πριν από τέσσερα χρόνια.
    Συκοφαντίες, λάσπη, παραλογισμοί, πόλωση. Βλέπεις η ανάγκη της καθιέρωσης της δημοκρατίας. Συγνώμη, της ποιας είπατε;
    Ας μην πω τίποτε άλλο.
    Ίσως κατά βάθος να μας αρέσει όλο αυτό εξ αιτίας μιας πίτσας και μιας παγωμένης μπύρας. Σκέφτεσαι τίποτα καλύτερο; Ε;

    Υ/Σ Ο κος Λι μας λείπει ήδη....ας είναι καλά!
    Φιλιά και μια όμορφη εβδομάδα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Τελικά μας έμεινε η ωραία πίτσα Αννίκα μου :-)))
      Ευτυχώς το γύρισαν σε κάπως πιο ήρεμους διαλόγους από την Δευτέρα αλλά σκεψου τί έχουμε να ακούσουμε μέχρι τις εθνικές εκλογές.

      Νομίζω πως ο κύριος Λι, έδινε σε όλους μας από εκείνο το σιρόπι (που έδινε η Μαίρη Πόππινς στα δίδυμα), δεν ξέρω πως να το πω αλλιώς.

      Φιλιά κι από μένα

      Delete
  2. Καλημέρα Στέλλα μου,
    μου αρέσει πάρα πολύ που προσέχεις τον εαυτό σου και κρατάς μια πειθαρχημένη διατροφή. Δυστυχώς έχω πάρει και εγώ κιλά και πρέπει να σφιχτώ σε θέματα πειθαρχίας. Γιατί γυμναστική κάνω πάλι ξανά και θα έλεγα εντατικά.

    Οι εκλογές μας κράτησαν και εμάς οικογενειακά σε συναγερμό. Δυστυχώς τα αποτελέσματα δεν επιβεβαίωσαν τις προσδοκίες για κάτι ριζοσπαστικά ανατρεπτικό. Δυστυχώς οι αυταπάτες εξακολουθούν και καλά κρατάνε.

    Έχω και εγώ τα νυχτερινά ξυπνήματα που ανέφερες. Πολλές φορές μάλιστα παθαίνω κρίσεις πανικού, όπου ...καλύτερα άστο μην το συζητήσουμε. Άσχημη εμπειρία.

    Ο κ. Λι λείπει ναι. Και εγώ στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Να ξέρεις δεν μπορώ να διαχειριστώ τον χωρισμό. Δεν το έχω. Με παίρνει από κάτω. Ήταν μια πολύ μεγάλη παρουσία ο κ. Λι στην συντροφιά και ειλικρινά με έχει χαλάσει αυτό. Σας έχω συνηθίσει Στέλλα. Σας αγαπώ πολύ όσο και αν ακούγεται επιφανειακό. Δεν είναι. Και μιας και το έφερε η ...κουβέντα αλήθεια σε αναζήτησα μέρες τώρα στο face book. Έχει γίνει κάτι και δεν έχω πάρει χαμπάρι;

    Αυτά κορίτσι μου. Καλή σου συνέχεια και όμορφο ξημέρωμα να έχεις.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιάννη το θέμα της διατροφής είναι δύσκολο, ειδικά για κάποιους σαν εμένα που τρώω συναισθηματικά εθιστικές τροφές όπως είναι τα γλυκά και τα μπισκότα.
      Αλλά τίποτα δεν είναι αδύνατο.
      Ειδικά για σένα που καταφέρνεις να κάνεις και γυμναστική, μπράβο σου!

      Οι κρίσεις πανικού θα πρέπει να είναι πολύ δύσκολη κατάσταση.
      Μήπως πρέπει να το ψάξεις;

      Σήμερα ξύπνησα φυσιολογικά, ευτυχώς δεν κρατάει πολύ όλο αυτό.

      Αχ βρε Γιάννη, θα ξαναγυρίσει ο Διονύσης θα δεις, ποιός τους μπορεί τους αποχωρισμούς!
      Είσαι κι εσύ ένα πολύ πολύ ευαίσθητο πλάσμα.

      Ας χαμογελάμε εν τω μεταξύ
      με πολλά φιλιά την καλησπέρα μου :-)))

      Delete
  3. Χθες ή πλέον προχθές κάναμε ένα πολύ όμορφο ταξίδι στα ζαγοροχώρια αφού προηγουμένως ψηφίσαμε. Είχαμε μαζί μας και τον μικρό. Έτσι, μείναμε μακρυά από το άγχος του αυριανού μέλλοντος και ζήσαμε μικρές οικογενιακές στιγμές ευτυχίας και λίγης αναστάτωσης γιατί ο μικρός είναι ακόμη μικρός. Στο γυρισμό μου είπε η δική μου αγάπη ότι πέτυχε την τάδε τις προάλλες στο σούπερ μάρκετ και του είπε ακόμη να πληρώσουν ενοίκιο λόγω της κατάσχεσης της περιουσίας του ιδιοκτήτη (κοινός ιδιοκτήτης). Πάει κοντά δυο χρόνια αυτή η ιστορία. "Ήσασταν άτυχοι..." του είπε (μετακομίσαμε από το σπίτι λίγο πριν αυτήν την εξέλιξη). "Δε νιώθω καθόλου άτυχη" του αποκρίθηκα. "Έχω τον άνδρα μου και τον γιο μου κι εκείνη ένα σπίτι χωρίς να πληρώνει ενοίκιο. Το προτιμώ". Και ξέρεις σε αυτό που λέω δεν υπάρχει κακία ή κομπασμός. Πράγματι το προτιμώ. Ξχάσαμε να ζούμε για το λόγο που πρέπει.

    υ.γ.Καλόδεχούμενο να σας είναι!

    ReplyDelete
    Replies
    1. καναρινένια μου, σ ευχαριστώ :-)))

      Κοίτα, δεν ξέρω πως φαίνομαι στο έξω μου, αλλά μέσα μου εγώ αυτό το θεωρούσα όχι μόνο τώρα αλλά πάντα δεδομένο.
      Όχι, δεν πιστεύω ότι ξεχάσαμε να ζούμε για τον λόγο που πρέπει, γιατί αυτός ο λόγος κάποιες φορές αλλάζει λόγω διαφορετικών αναγκών, ή εμείς έχουμε ανάγκη για λίγο να κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο! Ξαναγυρνάμε όμως πάντα στα δεδομένα μας που είναι αυτά τα ένα δύο.

      Τί όμορφα που είναι τα ζαγοροχώρια, μα καλά τα κάνατε σε μονοήμερη εκδρομή; Βολεύει;
      Εμείς είχαμε πάει πριν χρόνια με μεγάλη παρέα, για πάσχα, αν θυμάμαι καλά για ένα τετραήμερο!

      Να σου ζήσει ο γιός, να τον χαίρεσαι.
      Πότε πρόλαβες; Εγώ μικρό κοριτσάκι σε θυμάμαι :-)))
      Μ αρέσει που ακούω κάποιους γονείς που λένε έχω παιδί και παράτησα όλα τα υπόλοιπα, θέλω να είμαι εκεί σε κάθε του στιγμή :)))

      Τα φιλιά μου
      σ ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα

      Delete
  4. Καλημέρα, καλημέρα, θα έγραφε ο Διονύσης, Στέλλα μου ή φεγγαρένια μου, γιατί σήμερα το πρωί πριν απλώσω το σεντόνι μου, στης Αννίκας το σπιτικό, θυμήθηκα πως πριν από κάτι χρονάκια μιλούσαμε τα δυο μας, πάντα τρυφερά και σε αποκαλούσα "φεγγαρένια"! Είδες πώς δένονται οι άνθρωποι ακόμα και μέσα από τα ιστολόγια τους; Αλλάζουμε και καλά κάνουμε, άλλοι σκληραίνουν και άλλοι μαλακώνουν, λίγοι παραμένουν ίδιοι αλλά αυτό δεν παραμένει ίδιο είναι η επικοινωνία. Θυμάμαι (πάλι) πως πριν αποκτήσεις το τρυφερό μάτι ψαριού, το blog σου, είχε άλλο ύφος, θα έλεγα πιο κλειστό, πιο επιφυλακτικό, είχες τους λόγους σου που ήταν και είναι σεβαστοί... τι τα γράφω όλα αυτά, γιατί έχω την αίσθηση πως με τις αναρτήσεις του και ο κύριος Λι (μας), μας άλλαξε, μας έδωσε άλλη πνοή, γι αυτό και αντιδράσαμε μαζικά όλοι έτσι! Ελπίζω να διαβάζει τα σχόλια μας (που τα διαβάζει!) γιατί έτσι θα πάρει και αυτός μια γερή δόση αγάπης που τόσο χρειάζεται στα δύσκολα που τραβά γιατί είμαι σίγουρη πως αυτά είναι που τον έσπρωξαν να κλείσει το blog του...
    Συνηθίζω αυστηρά να λέω, πως στη ζωή έχουμε ότι αξίζουμε γιατί προφανώς "πρέπει" σ΄αυτή τη ζωή να πάρουμε το μάθημα μας!

    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μόλις τελείωσα τη σημερινή μου δουλειά, ουφ, τι ανακούφιση! Ξεκινάω από το δικό σου σχόλιο Στεφανία.
      Χαμογέλασα με όσα μου πολύ εύστοχα μου γράφεις!
      Πέρασα φάση πολύ κλειστή, κι ακόμη και ο Γιάννης που μου σχολίαζε επιμόνως, κάποιες φορές με ''ενοχλούσε''. Που βέβαια αυτή η επιμονή του μου έκανε καλό και τον ευχαριστώ.
      Ναι, ο κύριος Λι, μου έκανε το μεγάλο κλικ (ακούς Διονύση;)
      Και ήταν μια σημαντική αιτία για αυτή την αλλαγή μου.
      Και τα σχόλια του χωρίς μπλογκ φίλου Μάριου, πρέπει να το πω κι αυτό.
      Δεν ξέρω ποιός είναι αλλά οι μακροσκελείς κουβέντες μας έχουν λειτουργήσει καταλυτικά.
      Και βέβαια και όλοι εσείς, η Στεφανία, η Αρτίστα, η Αννίκα, ο Γιάννης, συγχωρείστε με αν αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλον αλλά όλα τα σχόλια σας, είναι σκέψεις και απόψεις ολόκληρες που έχουμε ανταλλάξει. Στην πραγματική ζωή θέλει χρόνια για να ανοιχτείς ή να μπεις, αν μπεις στα βαθιά κουβεντιάζοντας με κάποιον.
      Θέλω να πιστεύω πως ο κύριος Λι θα επιστρέψει..

      Πάντα τρυφερά φιλιά

      Delete
  5. Αυτό με τον κύριο Μάνεση και την αποχώρησή του, το φυσάω και δεν κρυώνει.
    Κεραυνός εν αιθρία μου ήρθε!
    Κατά τα λοιπά, μπράβο σου για το τζιν που σου κάνει και πάλι!
    Εγώ τον τελευταίο χρόνο δεν μπορώ να μαζευτώ σε σχέση με τα γλυκά, αλλά πού θα μου πάει, κάποτε θα ηρεμήσω από διάφορα που με ταλανίζουν και θα καταφέρω να τα περιορίσω!
    Τι άλλο;
    Α ναι, ανέβηκα Αθήνα, ψήφισα και γύρισα αμέσως. Πίτσα δεν είχε, γιατί ήμουν από τις 6 το απόγευμα στην εφημερίδα, μέχρι τις 2 περίπου τα ξημερώματα!
    Μη βιαστείς να πεις να πεις μπράβο που γλίτωσα τις θερμίδες της πίτσας, γιατί τσακίσαμε κάτι παγωτά με τον εκδότη!
    Ε, θέλαμε κάτι γλυκό!
    Ναι, δεν έχω ελπίδες να τα κόψω τελικά!
    Ας πάω τώρα να φάω τη σαλάτα μου, για να μάθω να είμαι εγκρατής!
    Φιλί.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Και το τζην και όλα τα περσινά μου παντελόνια μου κάνουν αλλά χρειάζομαι διατροφή.
      Κι εγω, κι εγώ δεν μπορώ να το στρώσω με τα γλυκά, μόνο τέτοια εποχή λίγο τα καταφέρνω και αναρωτιέμαι που πάει βρε παιδί μου η ανάγκη εκείνη του χειμώνα να θέλεις όλο να τσιμπάς!
      Όχι δεν θα πω μπράβο, καλά κάνατε και τσακίσατε τα παγωτάκια σας, αλλά χαμογελάω γιατί σκέφτηκα τα καμμένα τόουστ.
      Φαντάζεσαι καμμένες πίτσες; Οπότε μια χαρά έκανες :-)))
      Είδες;
      Εγώ μόνο με σαλάτα δεν μπορώ να ζήσω εκτός κι αν πρόκειται για κρητικό ντάκο με ντοματούλα και τυράκι, μιαμμ !!!
      Άμα νιώθεις καλά δε χρειάζεται να κόψεις τίποτα.

      Φιλιά πολλάαα

      Delete
  6. Διάβασα την ανάρτησή σου σήμερα το πρωί,νωρίς.Αλλά μετά έφυγα τρέχοντας να προλάβω όπως πάντα.
    Επειδή μου αρέσει να διαβάζω τα σχόλια όλων εδώ,που εκφράζουν την άποψη τους σε όποιο θέμα και αν έχεις,θα σου πώ ότι για άκομη μια φορά με τιμάει πάρα πολύ αυτό που έγραψες για μενα σε απάντηση σου στην Στεφανία.
    Δεν πρόλαβα να γνωρίσω καλά το κ.Λι μέσα από τα blog.Διάβαζα όμως τα σχόλια του,και τις περισσότερες φορές πανω από 3.
    Είναι δύσκολο να χάνεις ξαφνικά έναν φίλο.Ευτυχώς είναι καλά και κάποια στιγμή θα ξανασχολιάσει.
    Γενικά το ίντερνετ και το pc είναι αρκετά εθιστικά.Και ότι άλλο μπορεί να μας κάνει να κολλήσουμε μπροστά στην οθόνη.
    Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε ότι το κινητό είναι το μόνο πράγμα που εχει κάνει εκατομμύρια ανθρώπους να κατεβάσουν το κεφάλι.Ολοι κολλημένοι σε ένα κινητό.
    Προσπαθώ να καταλάβω πολλά χρόνια γιατί έχουμε κλειστεί στον εαυτό μας τόσο πολύ.Και μεσα εδώ διαβάζω υπέροχα κείμενα.Που δείχνει ότι υπάρχουν άνθρωποι αξιόλογοι και ευαίσθητοι.
    Είναι ωραίο να εχεις αισθήματα για κάποιον που δεν εχεις δει ποτέ αλλά μπορείς να καταλάβεις με τον τρόπο που εκφράζεται πόσο αξιόλογος είναι.
    Γι'αυτό και η απουσία ενός μέσα από την blog-παρέα μας είναι αισθητή.
    Χαίρομαι που σας εχω βρεί και μπορώ και εκφράζω αυτά που αισθάνομαι.
    Το καλύτερο είναι να μπορούμε να ψάχνουμε και μέσα μας τι είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους.Για μένα είναι μικρά πράγματα.Αλλά τόσο σημαντικά.https://www.youtube.com/watch?v=P9K27HvhDxA

    Οσο μπορείς κράτα γερά με την δίαιτα.


    ReplyDelete
    Replies
    1. Ναι είναι αλήθεια αυτό.
      Σκέφτηκα πως για να έρθει αυτός ο άνθρωπος εδώ, τελείως άγνωστος και να σχολιάζει, κάτι ενδιαφέρον βρήκε.
      Μετά, σκέφτηκα πως είσαι ένας άνθρωπος που θέλει να εκφράσει πράγματα που έχει βαθιά μέσα του.
      Και ένιωσα δική μου την τιμή που ήμουν ο αποδέκτης.

      Ο καθένας σας είναι τόσο διαφορετικός.
      Φυσικά στα σχόλια καθρεφτίζεται ο χαρακτήρας.

      Βέβαια, είναι γνωστό πως η ζωή μας δεν αποτελείται μόνο από την συμπεριφορά μας κι αυτά που λέμε εδώ μέσα. Έχουμε να κάνουμε και με ένα σωρό άλλα πράγματα. Για αυτό και σε μια ζωντανή επαφή, θα πρέπει να είμαστε πολύ περισσότερο ανοιχτοί απέναντι στην διαφορετικότητα του άλλου, που σίγουρα υπάρχει.

      Ανώνυμε φίλε, έχω την αίσθηση, πως θα μπορούσαμε να μιλάμε μαζί αιώνες και να μην τελειώνει η κουβέντα μας. Έχω επίσης την αίσθηση πως ένα σου λέω και δέκα καταλαβαίνεις, αυτό είναι σπουδαίο, νιώθω δλδ ότι έχεις ενσυναίσθηση.

      Ο κύριος Λι είναι ένα σπουδαίο πρόσωπο στα μπλογκς μας!
      Πάρα πολύ πολύ σπουδαίο!

      Το ιντερνετ είναι απίστευτα εθιστικό κυρίως όταν έχεις προσωπικές σελίδες, σε ρουφάει, κάτι πρέπει να κάνω κι εγω γιαυτό.

      Τα φιλιά μου στέλνω στην ωραία Αθήνα
      καλό απόγευμα :-)))

      Delete
  7. Πιστεύω ότι με έχεις καταλάβει 100%.Καλό απόγευμα.
    https://www.youtube.com/watch?v=F2uWNTDNfEU (αγαπημένο).

    ReplyDelete
    Replies
    1. υπέροχο!
      τι να πω για τις μουσικές, δεν εχω λόγια πια :-)))

      Delete
  8. Καλησπέρα σου ματόψαρο!
    Και εμείς ψηφίσαμε την Κυριακή και είχαμε και τα ευτράπελά μας...αλλά τα αποτελέσματα πίκρα σκέτη.
    Όχι δεν είμαι σε διατροφή αλλά θαυμάζω όλες σας που έχετε πρόγραμμα και θέληση. Καλά κάνεις και πρέπει...
    Ο κ Λι μου λείπει πάρα πολύ ήδη. Είναι ένα σημαντικό αστέρι στο στερέωμα της μπλογκόσφαιρας.
    Ξέρει τι αγάπη κέρδισε και θα ξαναγυρίσει. Θελω να το πιστεύω!!
    Χαίρομαι για το καλό νέο που σας γλύκανε...τι ωραιότερο από αυτό;
    Και πίτσα το βράδυ λοιπόν με τα αποτελέσματα αντάμα...και μπιρίτσα. Όμορφα!
    Όσο για τα πρωινά ξυπνήματα έτσι πάει την Άνοιξη...για λίγο είναι και περνούν.
    Καλό βράδυ Στέλλα μου

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γειά σου Άννα Φλο μου!
      Σου έχω πει πως το Άννα είναι το αγαπημένο μου όνομα και πως ξέρω πολλές Άννες που είναι όλες και πολύ πολύ αγαπημένες;
      Και πως το Φλο, δεν ξέρω γιατί, μου θυμίζει μπαλόνι. Κατα προτίμηση κόκκινο :-)))
      Στα σοβαρά μας τώρα, η αλήθεια είναι ότι κι εγώ με θαυμάζω όταν μου επιβάλω διατροφή, ακόμη περισσότερο δε, όταν την κρατάω και δεν πέφτω με τα μούτρα στα κέικς και στις τούρτες μετά!

      Ο αγαπημένος κύριος Λι, που εγώ τον πρόλαβα μόνο για λίγους μήνες, αλλά θα επιστρέψει, που θα πάει, θα πάμε όλοι μαζί να το φέρουμε πίσω, ναι!
      Αυτήν την αγάπη όλοι μας την έχουμε κερδίσει Άννα και γιαυτό δεν ξεκολάμε από αυτό το μέλι των μπλογκς.
      Αλλά να, καμμιά φορά νιώθουμε την ανάγκη της ξεκούρασης, είναι δικαίωμα κι αυτό :)

      Μπα, τα πολύ πρωινά ξυπνήματα δεν έχουν αιτία την Άνοιξη, κι ευτυχώς όμως που κρατούν λίγο.
      Τώρα είμαι σε φάση που δεν μου πολυαρέσει το πολύ πρωινό ξύπνημα, δλδ προσπαθώ να ξανακοιμηθώ αν μπορώ γιατί λίγο παλιότερα το επεδίωκα να είμαι έξω να δω την ανατολή

      καλό βράδυ κορίτσι με το κόκκινο μπαλόνι :)

      Delete
  9. Τώρα, εγώ να κρυφτώ από ντροπή ή να εμφανιστώ από συγκίνηση;

    Για να ευθυμήσουμε και λίγο: Καμιά δεκαριά χρόνια πριν. Συναυλία Μίκη Θεοδωράκη στο Ηρώδειο. Ο Μίκης ήδη πολύ μεγάλος (για συναυλίες). Στο τέλος πέφτει ένα χειροκρότημα γενναίο. Μέσα στην έξαρση του πλήθους, ακούγεται μια στεντόρεια φωνή "Αθάνατοοοοος!!". Δεν προλάβαμε να παγώσουμε οι υπόλοιποι θεατές, που ο Μίκης άκουσε αυτό που μόνο οι πεθαμένοι (δεν) ακούν, και ο ίδιος απλά και γελώντας είπε απ' το μικρόφωνο: "Μα, δεν πέθανα ακόμα!"

    Ψαράκι του αέρα, ξεπερνάω τη συγκίνηση που μου προκαλούν τα λόγια σου και η αγάπη σου και δηλώνω πως, να, υπάρχω, εδώ είμαστε, δεν πέθανα, θα βρούμε δρόμους, "πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι", όπως τόσο εύστοχα γράφει στο Μονόγραμμά του ο Ελύτης.

    Ή να το πω πιο επίκαιρα: Χάσαμε την έδρα στην ευρωβουλή, αλλά το κόμμα δε θα το διαλύσουμε!! :-)

    (Ας μείνουμε στο τελευταίο χαμόγελο, ε;)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Διονύση μου κλαίω.
      όχι από χαρά ούτε από λύπη αλλά από τα γέλια.
      Και μ αυτό το συμβάν στη συναυλία του Μίκη, αλλά σε συνδιασμό με τη δική σου ''αποχώρηση''.
      Αχ γελάω.
      Δε μπορώ να το διαχειριστώ αυτό το χιούμορ σου! Με υπερβαίνει :-))))))))

      Αχ κι αυτός ο Ελύτης μας πως τα λέει μερικές φορές, τα καλύτερα βρίσκονται μέσα στους στίχους του!
      Είδες όμως που λέγε λέγε σε φέραμε;
      Είδες που τελικά τον κρατάω τον γιακά;
      :)))))

      Να μείνουμε στο χαμόγελο
      (αλλά μη βάζεις λέξεις όπως πχ ''τελευταίο'')

      Κοίτα όμως πόσο σ αγαπάμε!!!!!!!

      Delete
  10. Όχι - όχι όλα, γενίκευσα και για να ακριβολογώ Αρίστη- Βοϊδομάτης ποταμός - Πάπιγκο - μικρό Πάπιγκο - Άνω και Κάτω Βίτσα είναι όλα όσα προλάβαμε. Είπαμε θα ξαναπάμε, για να δούμε! Τετραήμερο εκεί, ωωω απόλαυση!!

    Ο α' πληθυντικός του "ξεχάσαμε", εσφαλμένα χρησιμοποιημένος, αφορούσε αποκλειστικά την "αφεντιά" μου. Λίγο πριν τον ερχομό του μικρού έως και τα επόμενα δύο χρόνια έζησα την πιο δύσκολη μέχρι τώρα περίοδο της ύπαρξής μου. Και επιλέγω τη λέξη ύπαρξη και όχι ζωή, γιατί αυτό δεν ήταν ζωή. Ξέχασα να ζω, και όχι ξεχάσαμε. Δε θέλω να επεκταθώ περισσότερο σε αυτό το τόσο προσωπικό ή να προσπαθήσω με κάποιον τρόπο να το εξεγήσω, ωστόσο μου άρεσε πολύ η δική σου ερμηνεία.

    υ.γ. Χαμογελώ στη θέα του μικρού κοριτσιού, περνούν τα χρόνια φεγγαρένια μου κι εγώ καλά-καλά δεν το κατάλαβα. Σε φιλώ!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Πότε σχολιάζαμε στις αναρτήσεις μας; Δεν έχει δέκα χρόνια;
      Καναρινένια μου, δεν ξέρω τον λόγο που σε κάνει να λες πως ξέχασες να ζεις, αλλά έτσι είναι, περνάμε από όλες τις φάσεις για να έχουμε την εμπειρία και τελικά να επιλέξουμε τον τρόπο ζωής που μας ταιριάζει.
      Να χαίρεσαι την οικογένεια σου, να τους απολαμβάνεις :)
      Να προσέχεις εσένα!
      Φιλάκια πολλά

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...