Sunday, June 02, 2019

πρωινό Κυριακής





Δεν είναι το θέμα της κουβέντας που είναι δύσκολο,  είναι ο τρόπος που θα αντιδράσεις,  είναι το αν θα υπάρξει αλληλεπίδραση,  είναι που πρέπει να σκεφτώ σε ποιό μήκος κύμματος κινείσαι κι ας είσαι πάντα απρόβλεπτος.
Να μη σε θίξω,  να μη σε στεναχωρήσω,  να μη σε βάλω σε δεύτερες σκέψεις,  να μη σε υπερβώ.  Να μη σε κάνω να ζηλέψεις.
Να μη μου πεις ''δεν είσαι εσύ η καλύτερη''.
Πικρή κουβέντα!!!
''Δεν είσαι εσύ η καλύτερη'',  ενώ μέσα σου βαθιά ξέρεις πως είμαι,  κι εγώ να παλεύω να αποδείξω πως ναι,  σαφώς και δεν είμαι καλύτερη σου,  ίση είμαι,  με παρόμοιες εμπειρίες,  θλίψεις και χαρές ζωής.

12 comments:

  1. Καλημέρα Στέλλα μου!
    Είσαι η καλύτερη.
    Είμαι η καλύτερη.
    Είμαστε οι καλύτεροι και αυτό όχι συγκριτικά αλλά ουσιαστικά!
    Καλή μας Κυριακή με πολλά τρυφερά ΑΦιλάκια καρδιάς!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Φυσικά ο καθένας θέλει να είναι ο καλύτερος σε σχέση με τον εαυτό του.
      Αν το θέσεις απέναντι στον άλλον έχασες από χέρι.
      Οι συγκρίσεις είναι άσχημες, στραγγαλίζουν την προσωπικότητα μας!
      Ωστόσο το έχω ακούσει σε κουβέντα με ένα φίλο.
      ''Δεν είσαι η καλύτερη''
      Και ο τρόπος που το ξεστόμισε μου ένεινε με πίκρα στη μνήμη.

      Καλή Κυριακή, εμείς έχουμε ψηφοφορία και σήμερα, αλλά και βόλτα!
      Φιλιά πολλά

      Delete
  2. Καλό μήνα Στέλλα μου.
    Ο καθένας είναι μοναδικός. Πώς χωράει σύγκριση; Δεν κάνουμε συγκρίσεις, εκτός και αν ασκούμε κριτική οπότε η άμυνα του άλλου τον ωθεί σ'αυτό το άσχημο ''δεν είσαι εσύ η καλύτερη''...Για τον εαυτό μας είμαστε, αυτό προσπαθούμε να είμαστε οι καλύτεροι εν συγκρίσει με τον περσινό εαυτό μας, έτσι λέω .
    Καλή Κυριακή να περάσεις

    ReplyDelete
    Replies
    1. Δεν κάνω κριτική, ένας λόγος που δεν το κάνω είναι γιατί δεν θέλω να θίξω τον άλλον, δεν θέλω να έρθει σε δύσκολη θέση.
      Δεν θέλω να κάνω κανέναν και για κανένα λόγο να νιώθει μειονεκτικά.
      Ούτε μ αρέσει να μου κάνουν κριτική Αννα Φλο μου, για τους ίδιους λόγους.
      Θέλω να πηγαίνω πλάι πλάι με τους φίλους μου και όχι ανταγωνιστικά.
      Δεν μ αρέσουν οι πολλές αντιθέσεις και τα όχι.

      Για τον εαυτό μας ναι, πιστεύω πολλά πράγματα θέλουμε να κάνουμε, κάπου διάβασα πως πρέπει να είμαστε ερωτευμένοι με τον εαυτό μας :-)))
      Ακούγεται αστείο αλλά νομίζω έχει μια βάση.

      Σε φιλώ
      καλή εβδομάδα τώρα πια

      Delete
  3. Πιστεύω οτι είναι λάθος να κάνουμε συγκρίσεις.Πάντα τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να βγάλουν τους εαυτούς τους καλύτερους τους είχα για ψώνια.
    Δεν μπορώ να ασχολούμαι με θέματα που μόνο κομπλεξικούς ανθρώπους απασχολούν.
    Το αν είμαι ή όχι καλύτερος το βλέπουν οι άλλοι και αυτοί που με θέλουν για φίλο τους.
    Τραγούδι με νόημα σήμερα. https://www.youtube.com/watch?v=7jMlFXouPk8

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μερικοί άνθρωποι, υποτιμούν την νοημοσύνη μας, τί να σκεφτούμε για αυτούς;
      Κρύβονται πίσω από μια μάσκα καλοσύνης αλλά η ψυχή τους βράζει, κυρίως επειδή απέτυχαν στην ζωή τους ανώνυμε ή ανώνυμη φίλη.
      Βέβαια, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν αποτύχει, αλλά η συμπεριφορά τους όχι μόνο δεν είναι κομπλεξική όπως ο ίδιος ή η ίδια αναφέρεις, αλλά βρίσκουν το δρόμο τους μέσα από τις όποιες εμπειρίες και την ποιότητα.
      Έχουν ποιότητα, έχουν κουλτούρα κι αυτό το δείχνουν σε κάθε τους κίνηση.
      Ακόμη κι αν γίνουν ένα με το πάτωμα. Αυτό είναι έμφυτο προσόν.

      Σκέψου λοιπόν, πως ένιωσα εγώ όταν σε μια κουβέντα μου με προσφιλές μου πρόσωπο, άκουσα αυτό που αναφέρω στο κείμενο μου. Ξέρεις, ακούστηκε ανταγωνιστικό. Κι εγώ δεν έχω κανένα λόγο να ανταγωνίζομαι κανέναν.

      Σήμερα μετά από τις κάλπες κάναμε μια μεγάλη βόλτα, ως ψηλά στην πάνω πόλη. Ήταν υπέροχα!
      Καθήσαμε σε ένα καφέ με θέα όλη την πόλη. Τρέλλα!!!
      Τώρα έχουμε πίτσα να ψήνεται στο φούρνο, ορίστε να φάμε.
      Φτιάχνουμε τις πιο νόστιμες πίτσες του κόσμου :-)))

      Καλησπέρα κι από μένα

      Delete
  4. ΥΓ . Δεν μπορώ να ασχολούμαι με θέματα που μόνο κομπλεξικούς ανθρώπους απασχολούν.Αφορά αυτούς που πίστευουν ότι είναι καλύτεροι από άλλους.

    ReplyDelete
  5. https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/prosopikotita/aftoektimisi/2323-psyxologia-tis-autopepoithisis.html

    ReplyDelete
  6. Κάθε άνθρωπος έχει την προσωπικότητά του Στέλλα μου.
    Και δεν καταλαβαίνω γιατί ο κάθε τυχόν άλλος πρέπει να μας μεταφέρει τα δικά του ελλείμματα επάνω μας και να κάνει προβολή στην δική του αδυναμία.
    Απόλαυσε παιδί μου τον καφέ σου και την Κυριακή σου χωρίς τα φορτώματα των τρίτων.
    Πολλές ευχές για γόνιμη Κυριακή.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιατί συμβαίνει Γιάννη, και συμβαίνει από ανθρώπους που θα ήθελα πάρα μα πάρα πολύ να αγαπώ.
      Αλλά μόλις το νιώσουν αυτό είναι σαν να λένε, ''θέλεις να με αγαπάς αλλά εγώ δεν σου δίνομαι''.

      Εντάξει, συμβαίνουν βέβαια και υπέροχα πράγματα στη ζωή μας, ήταν πολύ απολαυστικό το πρωινό αυτής της Κυριακής πραγματικά, τα άλλα όλα σε κουβέντα να βρισκόμαστε, για αυτό τα λέμε, σίγουρα ούτε στο ελάχιστο δεν καθορίζουν τηνζωή μας.

      Ευχαριστώ, αντεύχομαι, τα φιλιά μου

      υ.γ.
      πήγες στην κάλπη ή απαξίωσες;
      εγώ ήμουν ανάμεσα στο να πάω να μην πάω

      νιώθω πως η πόλη μου θα αποκτήσει μια νέα πνοή που δεν ξέρω αν θα μ αρέσει ;)

      Delete
  7. Το ζητούμενο είναι να γίνονται οι συζητήσεις καλοπροαίρετα και με ανοιχτό μυαλό. Συνήθως όμως συμβαίνει το αντίθετο. Συζητούμε είτε για να εκτονώσουμε την ένταση της ημέρας είτε για να επιβληθούμε στον άλλον και έτσι να ανεβάσουμε την καταρρακωμένη αυτοπεποίησή μας. Όμως αυτό δεν είναι επικοινωνία αλλά πόλεμος νεύρων. Και σε τέτοιες περιπτώσεις Στέλλα μου, αυτός που υποχωρεί πρώτος είναι...ο τοίχος :)
    Σε φιλώ γλυκά και Καλό μήνα ψαροματάκι μου!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Εγώ πάλι λέω πως ο τοίχος ή που δεν υπάρχει, ή που δεν φεύγει ποτέ.
      Κι αν από καλή θέληση κάνεις πως δεν υπάρχει, στην πορεία πάλι μπροστά σου θα τον βρεις!
      Εε ναι, για πόλεμο νεύρων μιλάμε..

      Φιλάκια Μαρία μου
      έναν υπέροχο Ιούνιο εύχομαι :-)))
      χαμογελαστό

      Delete

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...