μία τέλεια φωτογραφία

Ναι,  είναι τέλεια,  η πιο τέλεια μου φωτογραφία.

Ήταν Σεπτέμβρης του 2015.
Νομίζω ημέρα Τρίτη.  Απόγευμα.

Ιδρώνουν οι παλάμες μου,  τέσσερα χρόνια μετά.  Οι παλμοί μου ανεβαίνουν.
Το πρωινό  ήταν τόσο δύσκολο,  όχι για μένα,  για εκείνον.  Με έσωζε αυτό.  Δεν ήταν δικό μου το πρόβλημα,  ήταν δικό του.  Εγώ είχα τη θλίψη,  αυτός περνούσε τον δικό του γολγοθά.  Εγώ είχα το δικαίωμα,  τη χαρά,  την εμπειρία,  να λυπάμαι,  να κλαίω,  να αποφασίζω για αυτόν,  να ζω.  Εκείνος την έχανε.  Ήταν την περίοδο που κάθε μέρα που περνούσε τον λιγόστευε.

Επιστρέφοντας  νωρίς το απόγευμα από το νοσοκομείο,  μοναδική μου διέξοδος να φύγω,  να βγω από το σπίτι.  Παρηγορητική κι εκτονωτική η βόλτα στην παραλία,  κάπου στον ναυτικό όμιλο,  το ηλιοβασίλεμα περιγραφόταν από ένα κύκλο.  Κλικ!  Έτσι βγήκε αυτή η φωτογραφία.

Οι κόμποι,  μέσα μου υπάρχουν ακόμη.