Οι αμφιβολίες και οι προβληματισμοί μου έπαψαν, όταν κατάλαβα τα χείλια του να ζυμώνουν τα δικά μου. Ρουφούσαν απαλά κι αχόρταγα, με μικρές, κοφτές μπουκιές, έτσι που μόνο μούδιασμα και ηδονή μπορούσα να νιώσω. Τότε, για δεύτερη φορά στη ζωή μου, εξαφανίστηκε από το προσκήνιο ο χρόνος.
Μ' άρεσε η σωματική δύναμη εκείνου του άνδρα, τα λευκά του δόντια, το στόμα του.
Μ' άρεσε ο τρόπος που με φιλούσε, που με διεκδικούσε, που με χάιδευε. Μ' άρεσε που δεν ήταν έρωτας, ούτε αγάπη παρά μόνο μία διέξοδος να ξεφύγουμε και οι δυό, δεν ξέρω ακριβώς από τί, ίσως από τις υποχρεώσεις κι από την ρουτίνα. Ήταν ένα αληθινό παιχνίδι ζωής, εξωφρενικής έντασης. Νομίζω πως ναι, τώρα πιά μπορώ να πω πως μπορεί να μην ήταν τόσο ανέμελο όσο θα πίστευε κανείς, μα αν λάβουμε υπ όψη μας και τα μικρά νούμερα των ηλικιών, ήταν ένα παιχνίδι με τόσες βαθιές γρατσουνιές όσο και με πολλές ευχάριστες στιγμές.
To ένιωσα αυτό το φιλί μέχρι το κατακάρδι μου :)
ReplyDeleteΜε πόση φλόγα το περιέγραψες ψαροματάκι μου! Ήταν σα να το ζούσα. Αλλά δεν το ζούσα :(
Το φαντάστηκα όμως!!! Και είναι το ίδιο. Άντε, περίπου το ίδιο.
Σ'ευχαριστώ για το πανέμορφο καλωσόρισμα. Γύρισα από διακοπές και το πρώτο που διάβασα είναι το φιλί σου.
Καταλαβαίνεις τώρα :)
Σε φιλώ (όχι έτσι χαχα)
Υ.Γ. Ε..ναι! Το φιλί του Γκούσταβ Κλιμτ βεβαίως!!
Πώς φαίνεται πως γύρισες από διακοπές, λάμπεις Μαρία μου, καλώς ήρθες!
DeleteΚαλημέρα :-)))
Και ποια η πρώτη φορά που ο χρόνος εξαφανίστηκε, από το προσκήνιο έστω;
ReplyDeleteΟ αιρετικός εγώ.
Καλό ξημέρωμα :)
Αυτό σε άλλο κείμενο αιρετικέ Ολίγιστε :-)))
DeleteΚαλημέρα!!!
Τσ..τσ...τσ Τι θα έλεγε η Σαπφώ Νοταρά για την εικαστική...δημιουργία του Κλιμτ;
ReplyDeleteΑς αποφύγουμε τα φιλιά απόψε
Καλό ξημέρωμα!
ΣΌΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΑ :-)))
Deleteέχω την φωνή της στ αυτιά μου!!!
Καλημέρα Αννίκα μου
Εχω και εγώ αναμνήσεις από το παρελθόν και με αυτή την ανάρτησή σου με "ταξίδεψες" αρκετά χρόνια πίσω.
ReplyDeleteΣε μια εποχή που ένα καλοκαίρι γνώρισα μέσα στην παρέα μου μια κοπέλα τυχαία και από εκει που ξεκίνησαμε να μιλάμε μου ζήτησε να βγούμε μόνοι μας κάποιο βράδυ.
Βγήκαμε και στο πρώτο ραντεβού δώσαμε πολλά φιλιά.Σαν αυτά που περιγράφεις.Δεν ξέρω γιατί αλλά μερικές φορές την θυμάμαι.Εχουν περάσει 26 χρόνια απο τότε.
Προσπάθησα να την κρατήσω τότε ως σχέση γιατί πάντα πίστευα στις μακροχρόνιες σχέσεις,αλλά εκείνη δεν ήθελε.
Την ξαναείδα τυχαία μετά απο 5 χρόνια τότε.Είχε αλλάξει πολύ στον τρόπο σκέψης που είχε.Ηθελε να το πάμε πάλι απο την αρχή αλλά εγώ μόλις είχα κάνει καινούργια σχέση.
Από τότε δεν την εχω ξαναδεί.Την θυμάμαι όμως πάντα...Κυρίως τα φιλιά της και τον τρόπο που με χαϊδευε.
Αν και υπάρχουν πολλά τραγούδια με την λέξη kiss ,φιλί...Εγώ διάλεξα αυτό που μου ήρθε στο μυαλό διάβαζωντας αυτην την ανάρτησή σου.
https://www.youtube.com/watch?v=sARlnKk23xw
Αν δεν υπήρχαν τέτοια φιλιά, θα έλειπε ολόκληρο κομμάτι από την τέχνη!
Deleteόπως έγραψε η Κική Δημουλά, στο «Επιτύμβιο»
«Κάθε φιλί που δίνεται,
μα κάθε ανεξαιρέτως
ένα τοις εκατό αποτελείται
από αιωνιότητα
κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο
να ’ναι το τελευταίο.»
Αλλά και τελευταίο ακόμα πιο φιλί θα λέγεται
όσο καιρό τουλάχιστον θα το τραβολογάνε
η μνήμη από τη μιά μεριά
η λήθη από την άλλη
η καθεμιά δικό της θεωρώντας το
ώσπου ο δίκαιος Σολομών
για να φανεί ποιανής δικό της είναι
στη μέση θ’ απειλήσει να το κόψει
μισό να πάρει η μιά μισό η άλλη
κι όποια απ’ τις δυο
κάθε φορά
–ποτέ δεν είναι η ίδια–
ουρλιάξει μη.
Κάθε φιλί αποτελείται εξολοκλήρου
από τον κίνδυνο να ’ναι το τελευταίο.
Διαρκές είναι μόνο εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.
Σοφές, ειρηνικά το νέμονται
η αναμονή και η παραίτηση
άνθη αντίπαλα οι δυό τους
σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο
κενοτάφιο στολίζουν.
Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top10-poihmata-gia-to-fili/ ]
η μαγεια του φιλιου!!!
ReplyDeleteόμως δεν έχουν όλα τα φιλιά την ίδια μαγεία άσε που μερικά στερούνται μαγείας :-)))
Delete"Τo φιλί
ReplyDeleteενώνει πιο πολύ
απ᾿ το κορμί
γι᾿ αυτό το αποφεύγουν
οι πιο πολλοί".
Όχι, βέβαια, δικό μου.
Του Ντίνου του Χριστιανόπουλου.
Καλημέρα!
Χλόη Κουτσουμπέλη,
Delete«Τα φιλιά σου»
Άλλοτε.
Την εποχή των γυπαετών.
Ένα, ένα,
ανεκτίμητα,
αιχμηρά,
καυστική ποτάσα,
μέδουσες,
γεύση από ζελέ λεμόνι.
Ρακόμελο σε ποτηράκι του ούζου.
Παράνομα και απόλυτα νόμιμα.
Άλλοτε.
Τα φιλιά σου.
Τώρα σαν με δεις,
με φιλάς στο μάγουλο.
Τυχαία.
Και οι λεμονανθοί αδιάκοπα φλυαρούν
στην ακατανόητη γλώσσα τους.
"...Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί; Γυρεύω πάντα το φιλί,
ReplyDeleteστερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα το φιλί, που μου το τάξανε πολλοί,
κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μου το δώσει…"
Καλησπέρα Στέλλα μου.
Ένα φιλί που γεύτηκα
Deleteστου σκοταδιού τη φύρα
μπορεί να το ονειρεύτηκα,
μπορεί και να το πήρα.
Για μέρες το `χα πάνω μου
στα χείλη τυλιγμένο,
της μέθης ήταν πρόσφορο
και βάσανο κρυμμένο.
Της ζάλης τα φτηνά φιλιά
στην άκρη θα τ’ αφήσω
κι ένα φιλί αμέθυστο
θα `ρθω να σου ζητήσω.
Από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου Γιάννη μου
και στο youtube
https://www.youtube.com/watch?v=CS0_2AGQtMI
καλησπέρα Γιάννη