Πήλιο

Λίγο πριν μας αφήσει αυτός ο υπέροχος μήνας ο Σεπτέμβριος,  οφείλω στον εαυτό μου μια ανάρτηση που τα τέλη του Αυγούστου.  Μιά η ζέστη,  μια η αμέλεια,  ευτυχώς είχα μαζέψει εδώ κάποιες φωτογραφίες,  φωτογραφίες τραβηγμένες με το κινητό,  που φαίνονται τόσο υπέροχες στο κινητό αλλά η μικρή ανάλυση δεν βοηθάει καθόλου όταν η φωτογραφία είναι σε μεγάλο μέγεθος.  Νομίζω,  ίσως,  θα πρέπει να ξαναπιάσω την nikon μου.  Αλλά είναι το μέγεθος τόσο άβολο,  η μηχανή τόσο βαριά κι εγώ δεν θέλω έξτρα βάρη πιά στους περιπάτους μου.

Τέλη Αυγούστου λοιπόν,  βρεθήκαμε στο Πήλιο,  που είναι ένας τόπος που λατρεύουμε και οι δύο.
Αυτή,  ήταν η θέα,  αυτό που βλέπαμε από τον ξενώνα στον οποίο μείναμε.

Παιχίδια με την όμορφη κεντητή κουρτίνα! 

 

Η πλατεία στην Τσαγκαράδα,  η Αγία Παρασκευή,  εκεί πάντα πίνουμε ένα καφεδάκι

Στη σκιά του τεράστιου,  αιωνόβιου πλάτανου,  που τα κλαδιά του σκεπάζουν όλη την έκταση της πλατείας,  κι επάνω του απολαμβάνουν σκαρφαλώνοντας το παιχνίδι μικροί και μεγάλοι.

Ένας ιδιαίτερος ξενώνας που βρήκαμε στο δρόμο μας.

Που το όνομα του είναι χαμένος μονόκερος.

Τα φώτα στην πλατεία άναψαν.

Το δωμάτιο μας έβλεπε στο απέραντο γαλάζιο και στις 6 περίπου το πρωί ξυπνούσαμε για να χαζέψουμε την ανατολή του ήλιου.

Κι άλλη ανατολή.

Γαλλικό καφεδάκι φίλτρου για πρωινό στον ξενώνα.  Μου άρεσαν πολύ αυτά τα κεραμικά φλυτζάνια είχαν πολύ ωραίο μπλε λουλακί που ταίριαζε  με τη θάλασσα που είχαμε μπροστά μας.

Μαρμελάδα σπιτική πορτοκάλι πολύ νόστιμη!

Σοκολατόπιτα!!!  Σπιτική!!!

Αν θυμάμαι καλά αυτό πρέπει να ήταν το κέικ πορτοκαλιού,  ζήτησα τη συνταγή,  ήταν τόσο νόστιμο!  Κάθε μέρα,  στο τραπέζι του πρωινού,  μας έφερναν μια μεγά πιατέλα με 6-7 διαφορετικά γλυκά,  κάθε μέρα άλλα,  κέικ καρότου,  μηλόπιτα,  τσιζ κεικ κι άλλα πολλά!

Σπίτια στη Ζαγορά!

Ζαγορά!

Όμορφη πλατεία στη Ζαγορά.

Αα! μου αρέσουν αυτά τα παράθυρα,  το λευκό του τοίχου και το κόκκινο του λουλουδιού.

Ζαγορά επίσης.  Είναι όμορφο χωριουδάκι.

Θάλασσα!!!  Στον Άι Γιάννη,  με αέρα και κύμα,  ένα απόγευμα που πηγαίναμε για φαγητό.

Ξανά την ώρα του πρωινού,  όπου το φως του ήλιου έπαιζε με τα δαντελένια πετσετάκια.

Για μπάνιο!

Κι επειδή δεν είχαμε φάει καθόλου γλυκά και νιώθαμε μια μικρή υπογλυκεμία,  επιστρέφοντας,  στον Βόλο,  στο παραδοσιακό καφενείο Μινέρβα θέλαμε οπωσδήποτε να δοκιμάσουμε την περίφημη πάστα φούρνου.  Συμπαθητική!

Εγώ πήρα σοκολατένια και το άλλο μου μισό λευκή!

Η επιστροφή,  όσο και να την γλυκάνεις έχει μια πίκρα,  κυρίως όταν με το που βρεθείς στην πόλη σου νιώθεις την αντίθεση.  Άλλο η φύση και άλλο το μπετόν.
Εγώ την πρότασή μου την έκανα στον αγαπημένο μου,  να μέίνουμε για πάντα στο Πήλιο να ζήσουμε τον έρωτα μας,  αλλά είναι τόσο συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στα παιδιά κυρίως που αυτό και το backround να είχαμε θα ήταν ανέφικτο.

Και στην επόμενη εκδρομή μας εύχομαι!!!