στο τηλέφωνο

-Μαμά έχω βάλει το κέντημα σου στο facebook και κοντεύει τα 1000 like,  έχεις πάρει πολλούς επαίνους,  όλοι μπράβο να σου πω μου λένε!
 Λείπει εδώ και μια βδομάδα στην Αθήνα,  μιλάμε στο τηλέφωνο,  χαίρεται.
-Ποιό κέντημα;  Ένα σωρό σου είχα φτιάξει,  κεντούσα κεντούσα..  νόμιζες..
-Αυτό που το έλεγες το ύφασμα κουκουλάρικο μαμά,  τώρα το λένε Αραχωβίτικο,  που είναι σταυροβελονιά,  όχι με μουλινέ αλλά με την πιο χοντρή κλωστή νομίζω κοτόν περλέ την λένε.
-Δεν μπορώ να το φέρω στο μυαλό μου αλλά αν το δω από κοντά θα το θυμηθώ σίγουρα.
-Θα σου το δείξω όταν έρθεις μαμά.  Έχει πολύ όμορφα χρώματα,  είναι στις αποχρώσεις του σάπιου μήλου.
-Ααα είναι αυτό που το έχω κι εγώ.
-Μα όλα επί δύο τα κεντούσες,  ένα για μένα κι ένα για σένα.
-Για την αδερφή σου τα κεντούσα τα δεύτερα αλλά εκείνη δεν τα ήθελε και τα κρατούσα εγώ.
-Εγώ τα αγαπάω τα κεντήματα μαμά.
-Καλά κάνεις και τ'  αγαπάς,  τόση δουλειά πώς γίνεται να μην την εκτιμάς!
-Σκέφτεται λίγο,  έχεις κι ένα άλλο σε κουκουλάρικο μου λέει,  ένα ακόμη πιο όμορφο,  το έχω κι εγώ κάπου ατελείωτο..  παύση..  όταν θα έρθω θα ψάξω να το βρω..  παύση..  θα το πιάσω να το τελειώσω..
-Να το τελειώσεις μαμά,  βέβαια να το τελειώσεις!
-Να δω μόνο πως θα πιάσω τη βελόνα με τα χέρια μου.
-Έχει και μεγάλες  βελόνες μαμά..

Αμφιβάλλω μα μακάρι να το καταφέρει,  η βελόνα θέλει δάχτυλα ντελικάτα και τα δικά της έχουν ''βαρύνει''  από τα αρθριτικά.