Είχαμε κουβέντα το πρωί για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, κι έτσι όπως ήθελα να γίνω πιο κατανοητή, είπα να.. όπως ήταν ο μπαμπάς και έγειρα λίγο αριστερά το κεφάλι, δείχνοντας την άδεια θέση δίπλα μου, σαν να καθόταν από νωρίς, μαζί μας εκεί, λες και δεν είχε πεθάνει, λες και μπορούσα τώρα πια να τον έχω να κάθεται δίπλα μου και να έχω και την δυνατότητα να είμαι επικριτική, για τον απόλυτο εγωισμό του κυρίως, ποτέ δεν με ενόχλησε κάτι άλλο.
Είναι κάποιες σχέσεις, που μοιραία αλλοιώνονται με το πέρασμα του χρόνου.
Αλλάζουν μορφή, μα εσύ κι εγώ, παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα πλαίσιο θέλω να πιστεύω τώρα πια αγάπης, γυμνοί πιά από κάθε άλλο συναίσθημα.
Είδες; Πάλι μιλάω και για τους δυό μας, ενώ μόνο τον δικό μου εσωτερικό κόσμο μπορώ να γνωρίζω. Προβάλλω τα θέλω μου στο δικό σου πρόσωπο, πόσο κουραστικό πρέπει να είναι / ήταν αυτό για σένα!
Νομίζω οτι όσες εχουμε βιώσει μια τέτοια σχέση,που έστω και στη σημερινή ανυπαρξία του ενός συνεχίζεται,μπορούμε να καταλάβουμε...
ReplyDeleteΣτελλίτσα...την αγάπη μου και τις ευχαριστίες μου
Το κάνω συχνά, 4 χρόνια, όταν θέλω να πω στο σπιτι της μητερας μου, ο μπαμπάς, κοιτάζω προς τον καναπέ, μα δε συνειδητοποιώ εκείνη τη στιγμή πως δείχνω έναν άδειο καναπέ!
DeleteΣήμερα το συνειδητοποίησα.
Χαρά μου εμείς σ ευχαριστούμε για τα όλα όσα σου, για αυτό το υπέροχο πλάσμα που μας δίνεις :)
Διαχειρίζεσαι την απώλεια τόσο τρυφερά και κρατάς τις ισορροπίες με την μνήμη Στέλλα μου.
ReplyDeleteΗ ίδια η απουσία ζητά τρόπους έκφρασης και παρά τα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει η κάθε ανάμνηση γίνεται οδοδείκτης για την υπόλοιπη ζωή, σαν ανάγκη, σαν διακόνημα, σαν καθήκον να μην ξεχάσουμε.
Η θλίψη με τον καιρό θα γλυκάνει, δεν θα γίνει ποτέ σπαραγμός, γιατί υπάρχουν οι αναμνήσεις παρούσες, ζωντανές που θα σκορπίζουν πάντα το φως για να φέγγουν τις μικρές ή μεγάλες στιγμές που έζησες μαζί του.
Στέλλα μου μια μεγάλη αγκαλιά...και να ξέρεις σε νιώθουμε!
Να είσαι καλά!
Θέλω να πιστεύω πως έχει ήδη γλυκάνει η θλίψη Αννίκα μου.
DeleteΑπλά μια διαπίστωση έκανα σήμερα το πρωί, καθώς πίναμε το καφεδάκι μας με τη μαμά μου.
Αν πάω το μυαλό μου πίσω, τίποτα δεν είναι ίδιο σε σχέση με το σήμερα.
Όμως, ακόμη και στο θέμα της απώλειας, ή ακόμη και σε σχέσεις με ανθρώπους που αγάπησα και υπήρξαν μίση και παρεξηγήσεις, νομίζω πως έχουν στρογγυλέψει οι γωνίες μου.
Γιατί βέβαια πολλές φορές δεν ταίριαζε το μέσα μου με το έξω μου, σαν ψαροματάκι που είμαι και στο ζώδιο που κουβαλάω από τη γέννηση μου.
Θα μου πεις πιστεύεις στα ζώδια;
Ααα όχι θα σου απαντήσω παρά μόνο στα γενικά τους χαρακτηριστικά :-)))
Ειδικά μετά το θάνατο του πατέρα μου, ξέρω ότι ανήκω πια σε μια πολύ μεγάλη ομάδα ανθρώπων που έχουν χάσει άνθρωπο και έχουν πονέσει κι όσο κι αν ακούγεται τραγικό, είναι και τόσο μα τόσο ανακουφιστικό.
Επίσης, πρέπει να το πω, γιατί το αξίζει, σ αυτή την απώλεια είχα μια πολύ φαρδιά πλάτη και μια πολύ μεγάλη αγκαλιά να ακουμπήσω, δεν ήμουν μόνη μου Αννίκα, ήρθε σε στιγμή που αρκετά βασικά μου πράγματα είχαν μπει στη θέση τους.
Για να καταλήξω κάνοντας μια αναδρομή πως όλα μα όλα για κάποιο λόγο γίνονται.
Σ ευχαριστώ
τα φιλιά μου
καλό απόγευμα
Υπάρχουν μέσα στο μυαλό και στην μνήμη κάθε ανθρώπου οι καλές και οι δυσάρεστες στιγμές που είχαμε με τους αγαπημένους μας γονείς.
ReplyDeleteΘυμόμαστε πάντα τα καλά τις περισσότερες φορές.
Σήμερα με αυτή την ανάρτηση ήρθαν στο μυαλό μου κάποιες "εικόνες" από το παρελθόν.Πόσα πράγματα μου είχε πεί ο πατέρας μου, ακόμα περισσότερα πριν φύγει από την ζωή.Πάντα ήρεμος και με υπομονή.
Είχε όμως κάτι που για μένα ήταν λάθος.Δεν είχε άποψη μέσα στον γάμο του με την μητέρα μου.Πάντα έκανε ότι του έλεγε η μητέρα μου.
Με αποτέλεσμα να χωρίσουν μετά από 26χρόνια.
Το χειρότερο όλων είναι να καταλαβαίνουμε πόσο λάθος είναι να μας ενοχλούν κάποια πράγματα στους γονείς μας και να το βλέπουμε όταν έχουν φύγει από την ζωή.
Μετά από αρκετό ψάξιμο σου στέλνω 2 τραγούδια σήμερα.Πιστεύω να σου αρέσουν.
https://www.youtube.com/watch?v=uGDA0Hecw1k
https://www.youtube.com/watch?v=AItAGzaVoaA
Οι άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον, άλλος μ' αυτό το σκεπτικό κι άλλος με το άλλο.
DeleteΜπαίνει στη μέση και ο έρωτας που τυφλώνει, φτιάχνουν παιδιά, δημιουργούν ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Ο πατέρας ίσως και άποψη να είχε, τα πράγματα να μην ήταν ιδανικά.
Ποιός ξέρει τί κρύβει του καθενός η ψυχούλα!
Μου αρέσει αυτό το παιχνίδισμα που κάνεις με το χρόνο και τις αναμνήσεις. Και είναι συγκινητικό Στέλλα, το ζωντάνεμα στιγμών και διαλόγων με μια σημαντική μορφή της ζωής σου, όπως αυτήν του πατέρα σου. Βλέπω και τώρα και άλλες φορές την καθοριστική παρουσία που είχε στη ζωή σου. Μια σχέση που δεν ήταν πάντα στρωμένη με λουλούδια αλλά είχε και τις δύσκολες στιγμές της και ισορροπίες της.
ReplyDeleteΑυτό όμως που μένει είναι το συναίσθημα. Και αυτό βγαίνει από τα λόγια σου.
Καλησπέρα αγαπητή μου φίλη.
Είχε πολλά λουλούδια η σχέση μας με τον πατέρα μου, με την έννοια της συμπαράστασης και της βοήθειας. Υπήρξε η δύναμη πίσω μου. Τον αγάπησα ειδικά εκεί γύρω στα 12-13 πολύ. Του έφερα αντιρρήσεις πάμπολλες. Ζήλεψα όταν σταμάτησε να με παίρνει αγκαλιά επειδή μεγάλωσα και με αντικατέστησε η αδερφή μου, η οποία παρέμεινε για αυτόν το ''μικρό''.
DeleteΟ πατέρας μου δεν ήταν ούτε ακραία αυστηρός ούτε όμως διαχυτικός.
Δεν ήταν ο άνθρωπος που θα τον έκανες ότι ήθελες, είχε πολύ εγωισμό.
Υπήρξαμε με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις.
Το κυριότερο, ζήσαμε όοολα τα χρόνια μας μαζί, αφού μέναμε στα διπλανά διαμερίσματα του ιδίου ορόφου.
Καταλαβαίνεις λοιπόν Γιάννη μου!
4 χρόνια. Είναι νωρίς ακόμα...
ReplyDeleteΕμένα ο μπαμπάς απεβίωσε το 1993.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι είναι φορές που ακόμα μιλάω γι αυτόν σαν να είναι στη ζωή.
Μου λείπει ακόμα, αν και ο πόνος της απουσίας του μειώθηκε.
Έμαθα σιγά-σιγά να ζω χωρίς αυτόν.
Φιλί.
Νομίζω πως είμαι ακριβώς σ αυτή την πολύ στριμωγμένη κατάσταση, που θα πρέπει να μάθω να ζω χωρίς αυτόν. Η αυτοδυναμία πολλές φορές είναι δύσκολη.
DeleteΞέρεις, πολλές φορές χαίρομαι που δεν μου έφυγε νωρίτερα, δεν θα το άντεχα, έτσι όπως είχαμε μάθει κανένας μας δεν θα το άντεχε..
καλημέρα Αρτίστα μου
φιλάκια
Κάθε φορά που γράφεις για τον μπαμπά σου, Στέλλα μου, θυμάμαι τις τότε μας κουβέντες γιατί μαζί φύγανε οι μπαμπάδες μας...
ReplyDeleteΦυσικά δεν θέλω και πολλά για να τον θυμηθώ, αλλά σίγουρα είναι αλλιώς να τον θυμάμαι μαζί σου.
ΑΦιλάκια πάντα αγάπης και καρδιάς σου στέλνω! :)))
Βεβαίως, θυμάμαι πως πρέπει να είχαμε ανταλλάξει και μέηλ τότε.
DeleteΝομίζω πως όσο θα ζούμε θα την ξανακάνουμε πολλές φορές αυτή την κουβέντα Στεφανία μου!
Φιλιά πολλά
και αγάπης και καρδιάς ναι!
Νιώθω πως η μαμά μου έχει καλύτερη θέα στα μέσα μου, έτσι μπορεί και βλέπει ποια στοιχεία του χαρακτήρα της με ενοχλούσαν. Αυτό που για μένα ήταν ελάττωμα μπορεί στην αδελφή μου να λειτουργούσε ως προτέρημα ή και το αντίστροφο. Υπάρχουν βέβαια και τα κατά γενική ομολογία. Αλλά αυτά τα ήξερε πάνω κάτω. Πάντως προσωπικά μετά από έξι χρόνια από το θάνατό της συνεχίζουμε να μαγειρεύουμε μαζί πολλές φορές... τις περισσότερες ακούω την φωνή της όπως στο τηλέφωνο ...και σίγουρα δεν μπορώ να της κρύψω πια τίποτε όποτε και με κατσαδιάζει συχνά. Εγω δεν χρειάζεται να την κατσαδιάσω...τα ξέρει όλα... για τον πατέρα μου δεν θα μιλήσω ... ξέρει και εκείνος... κατάλαβε την λίγη παρουσία που είχε στη ζωή μου...
ReplyDeleteωωωω με έπιασαν τα δικά μου καθένας με τις προβολές μας χαχα
Να σαι καλά :)
Μάνια μου
Deleteμια αγκαλίτσα
κι ένα φιλάκι
Πατέρας: Κεφάλαιο μέγα, βάρους ειδικού της μητέρας διαφορετικού. Εν συνόψει: Ευτυχείς όσοι πατεράδες αξιώθηκαν μια θέση στην καρδιά των παιδιών τους και αυτά ομοίως.
ReplyDeleteΦιλιά :)
Τα είπες όλες αγαπητέ ολίγιστε
Deleteκαλό απόγευμα
τα φιλιά μου