λουλούδια

Ανάμεσα σε δυστυχισμένες κι ευτυχισμένες μέρας,  σκέψεις με κατακλύζουν,  όχι πάντα ευχάριστες.
Αν,  ήξερα την πορεία του χρόνου μου,  το μέλλον μου,  πολλά χρόνια πριν,  θα είχα κάνει τις ίδιες επιλογές;  Θα είχα ξεβολευτεί κομματάκι;  Θα είχα λοξοδρομήσει;
Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω,  όχι μία,  μα πολλές τιμωρίες θα μου έβαζα.
Στο μπουντρούμι,  χωρίς φαγητό και χωρίς νερό θα με έκλεινα!

Όμως πώς να αναμετρηθείς με τις εκάστοτε συνθήκες αναρωτιέμαι.  Με τα τότε δεδομένα,  εξωτερικά και εσωτερικά;  Οι επιλογές παίρνονται ανάλογα με το backround που μπορεί ή όχι να τις υποστηρίξει,  ή τις συνθήκες οι οποίες θα σε σπρώξουν προς τα εκεί.

Και τί θα έκανες μου λες;
Πώς θα τις στήριζες χωρίς την δύναμη,  την επιμονή;  Και την ωριμότητα;  Την εμπειρία;  Αυτά δεν τα λογαριάζεις;

Να κάτι τέτοια σκέφτομαι,  και πόσο εύκολη ήταν η ζωή μας τότε και πόσο δύσκολη είναι τώρα,  και που τότε νομίζαμε πως το δύσκολο είναι εκείνο,  μα τώρα αυτό που τρομάζει πιό πολύ είναι η ιδέα πως τα Δύσκολα,  τα αληθινά δύσκολα δεν τα ζήσαμε ακόμα.

Μετά βρίσκω παρηγοριά στις φωτογραφίες του διαδυκτίου,  που γεμίζουν την αγκαλιά μου με λουλούδια!  Και κάπως έτσι,  έστω και λίγο στρογγυλεύουν οι γωνίες μου.
Μήπως έχω κι άλλη λύση;