Αυτός ο έρωτας
Τόσο βίαιος
Τόσο εύθραυστος
Τόσο τρυφερός
Τόσο απελπισμένος
Αυτός ο έρωτας
Όμορφος σαν τη μέρα
Κι απαίσιος σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι απαίσιος
Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας τόσο όμορφος
Τόσο ευτυχισμένος
Τόσο χαρούμενος
Και τόσο μηδαμινός
Που τρέμει από φόβο σαν παιδί στο σκοτάδι
Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
Σαν ήρεμος άντρας στη νύχτα
Αυτός ο έρωτας
Που έκανε τους άλλους να φοβούνται
Που τους έκανε να μιλάν
Που τους έκανε να χλωμιάζουν
Αυτός ο έρωτας παραφυλαγμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε παραφυλάξει
Καταδιωγμένος, πληγωμένος, ποδοπατημένος, αποτελειωμένος,
απαρνημένος, ξεχασμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε καταδιώξει, πληγώσει, ποδοπατήσει, αποτελειώσει,
απαρνηθεί, ξεχάσει
Ολόκληρος αυτός ο έρωτας
Τόσο ζωντανός ακόμη
Και τόσο ηλιόλουστος
Είναι ο δικός σου
Είναι ο δικός μου
Εκείνος που υπήρξε
Αυτό το πάντα καινούριο πράγμα
Και που δεν άλλαξε
Όμοια αληθινός σαν φυτό
Όμοια τρέμοντας σαν πουλί
Όμοια ζεστός όμοια ζωντανός σαν καλοκαίρι
Μπορούμε κ’ οι δυό
Να φεύγουμε και να ξαναγυρνάμε
Μπορούμε να ξεχνάμε
Και μετά να ξανακοιμόμαστε
Να ξυπνάμε να υποφέρουμε να γερνάμε
Να κοιμόμαστε ακόμη
Να ονειρευόμαστε το θάνατο
Να ξυπνάμε να χαμογελάμε και να γελάμε
Και να ξανανιώνουμε
Ο έρωτάς μας στέκει εκεί
Πεισματάρης σαν γαϊδούρι
Ζωντανός σαν πόθος
Σκληρός σαν μνήμη
Ηλίθιος σαν κλάψα
Τρυφερός σαν ανάμνηση
Κρύος σαν μάρμαρο
Όμορφος σαν μέρα
Εύθραυστος σαν παιδί
Μας κοιτάζει χαμογελώντας
Και μας μιλάει χωρίς να λέει τίποτα
Κ’ εγώ τον ακούω τρέμοντας
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα και για όλους όσους αγαπιούνται
Και αγαπήθηκαν
Ναι του φωνάζω
Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
Που δεν ξέρω
Στάσου εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν άλλοτε
Στάσου εκεί
Μην κουνιέσαι
Μη φεύγεις
Εμείς αγαπιόμαστε
Σε ξεχάσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν έχουμε παρά εσένα πάνω στη γη
Μη μας αφήσεις να κρυώσουμε
Πάντα πολύ μακρύτερα
Κι αδιάφορο πού
Δώσε μας σημάδι ζωής
Πολύ αργότερα στη γωνιά κάποιας δεντροστοιχίας
Στο δάσος της μνήμης
Πρόβαλε άξαφνα
Τέντωσέ μας το χέρι
Και σώσε μας. . . ..
Ζακ Πρεβέρ..
[Αυτός ο έρωτας]
Τέλειος είναι ο Έρωτας :)
ReplyDeleteκάποιες φορές τόσο όμορφος Μάνια :)
DeleteΌμορφο ποίημα υμνωδία στον έρωτα. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την γενεσιουργό του δύναμη. Μα και ποιος μπορεί να μην λογαριάσει τις επιρροές που ασκεί στην συμβατική μας κοινωνία και τις νόρμες της.
ReplyDeleteΜπαίνει ο έρωτας σε νόρμες; Μπαίνει σε νόμους; Σε κοινωνικά πρότυπα; Τι σόι αίσθημα θα μπορεί να είναι αυτό αν απέναντί του ορθώνουν ανάστημα δεκάδες απαγορεύσεις, αποκλεισμοί, περιορισμοί;
Και πόσο υποκριτές είμαστε οι υμνούντες τον έρωτα υπό "αναστολή";
Θα απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα Στέλλα μου;
Τις απαγορεύσεις τις θέτουν οι άλλοι Γιάννη μου και όχι όσοι νιώθουν το συναίσθημα του έρωτα.
DeleteΝιώθωντας αυτό το συναίσθημα, υμνείς τον έρωτα.
Και φυσικά το συναίσθημα βρίσκεται μέσα μας, το αντικείμενο του έρωτα μας είναι η αφορμή.
Υποκριτές είμαστε όταν λέμε ψέμματα, όταν είμαστε διπρόσωποι ή όταν νομίζουμε πως όλοι μπορούν να γίνουν παιχνιδάκι στα χέρια μας.
Ο έρωτας και τα συναισθήματα που βγάζει είναι μια καθαρή κατάσταση! Ίσως καμμιά φορά ακατέργαστη, όμως συμπαγής, ατόφια!
Τώρα πια οι έρωτες δεν μπαίνουν σε νόμους και κοινωνικά πρότυπα.
Αρκεί να ξέρεις τί ζητάς και πώς να το πάρεις
:)
Είναι η θετική σου ματιά γεμάτη όμορφη θαλασσινή αύρα Στέλλα μου. Προσωπικά πιστεύω ότι, ειδικά σήμερα, ο έρωτας είναι πιο συμβατικός από ποτέ άλλοτε.
DeleteΥπέροχο, είναι ακριβώς..Ο ΕΡΩΤΑΣ! Καλή χρονιά γλυκιά μου!
ReplyDeleteκαλή χρονιά αχτίδα μου, με υγεία!
DeleteΑναπνοή, εκπνοή και ένα βλέμμα που μέσα του χάνεσαι, όλα τ' άλλα έπονται συνοδευόμενα απ' όλα τα χρώματα ενός ουράνιου τόξου.
ReplyDeleteΦιλιά!
έτσι είναι Αννίκα μου
Deleteέχεις κι από μένα φιλιά
καλημέρα
με καφεδάκι και ήλιο :)